Allereerst wens ik u een gezond, creatief, solidair en strijdbaar 2014 toe. En al die vier bijvoeglijke naamwoorden zijn hard nodig in deze bittere tijd voor mensen die afhankelijk zijn van een uitkering of anderszins in zware schulden zijn geraakt. En wie er in gelooft dat de crisis nu voorbij is, die beseft niet dat de crisis onder de armen nog jaren zal voortduren.

Armoede en gezondheid, dat ligt in elkaars verlengde. Dat is afgelopen juni aangetoond in een breed overleg met ongeveer tachtig mensen in een bijeenkomst met als titel: "Tast armoede gezondheid aan?" En dan komt de regering met een reeds aangenomen wet, waarin zinloos solliciteren verplicht wordt op straffe van een uniforme maatregel: drie maanden ontzegging van bijstand. En het daarna opnieuw aanvragen van die bijstand, met opnieuw een wachttijd van vier weken. Zo worden  mensen in de armoede gedreven. Mensen worden er ziek van.  Het aantal zelfdodingen onder arme mensen stijgt en stijgt. Ze moesten zich diep schamen, dit kabinet.

Mensen met een laag inkomen en die met een volledig lege portemonnee knopen dag in dag uit de touwtjes aan elkaar. Ze vechten vaak een verloren strijd tegen overheid, incasso-bureaus, deurwaarders en de  bureaucratie van organisaties.  Allemaal financiële organisaties die mede mensen in armoede het nog moeilijker maken. Voor veel mensen is er geen oplossing meer, en schiet op den duur de creativiteit te kort om met weinig en met schulden nog rond te komen.

 Ik weet nog de tijd dat WAO'ers zich beter voelden als mensen met een WW en zeker beter als mensen in de bijstand, terwijl ouderen een nog andere categorie waren. En ondanks waarschuwingen dat we zonder solidariteit successievelijk financieel uitgekleed zou worden, hebben we heel erg lang geloofd, hoe afhankelijk we ook waren van de overheid, dat onze eigen uitkering overeind zou blijven. Nu  blijkt dat de zekerheid van sociale voorzieningen al geruime tijd  niet meer veilig is. Het kan iedereen overkomen, dat hadden we kunnen weten, blijbaar pas als je het overkomt komen de gevolgen en dan is het vaak te laat. Het is nu vijf voor twaalf om dat laatste stukje solidariteit nog stem te geven, voor de miljoenen Nederlanders afhankelijk van een uitkering: WAO, WW, Bijstand en AOW.

Vandaar ook een strijdbaar 2014. Het komt er nu op aan. Geef armoede een stem en dit jaar, tijdens verkiezingen: "Stem tegen armoede". 

Op 19 maart zijn de verkiezingen voor de Gemeenteraad. Nu er in de landelijke peiling grote verschuivingen hebben plaatsgevonden, wordt het moeilijk voorspellingen te doen voor de uitslag in Rotterdam.

In onze stad doen er ook nog eens zes nieuwe partijen mee, waaronder drie ouderenpartijen. Dat maakt de keuze nog een stuk ingewikkelder. Wat dreigt is een lage opkomst. En dat is niet bevorderlijk voor de vorming en het beleid van een nieuw college van B & W.

De peiling die de Rotterdamse Sociale Alliantie heeft gehouden tijdens haar Nieuwjaarsbijeenkomst (zie de uitslag) heeft een beeld gegeven over welke huidige partijen uit de raad het vertrouwen heeft van kiezers met het minste inkomen. Hoe dan ook, het blijkt dat er iets te kiezen valt.

Vandaar een oproep om toch massaal naar de stembus te gaan, want een verloren stem wordt door de Rotterdamse Sociale Alliantie gezien als een tegenslag voor de strijd tegen armoede en tegen sociale uitsluiting.

In een volgende Nieuwsbrief zal er getracht worden om van alle partijen hun inzet voor de bestrijding van armoede te publiceren.

In deze Nieuwsbrief een verslag van de Nieuwjaarsbijeenkomst en de column van Jim Postma. Verder veel artikelen uit de pers waaruit blijkt dat met de straf van drie maanden ontzegging van bijstand de grens van de politieke steun voor het landelijk armoedebeleid bereikt is.

Maar ook artikelen over dat de solidariteit met de armen nog nooit zover te zoeken is geweest in ons land.

Vandaag werd bekend gemaakt door de NOS dat de plannen over de straf van drie maanden inhouding van de bijstand uitgesteld is met een half jaar. Zie het eerste artikel van de berichten uit de pers. 

Een oud Nederlands gezegde luidt: "Van uitstel komt afstel."

De Rotterdamse Sociale Alliantie doorbouwen aan een armoedevrij Rotterdam in 2020.

Op de drempel van de verkiezingen voor de Gemeenteraad, kwam afgelopen maandag het bericht dat de regering, bij monde van Jette Kleinsma, vindt dat er geen structurele maatregelen tegen armoede in bijstandsgezinnen moeten plaatsvinden. Reden daarvan volgens haar is dat bijstand in principe een tijdelijke situatie is. En dat het niet zo is dat mensen daar heel erg lang in blijven zitten. (zie het persartikel van de Gelderlander in deze Nieuwsbief).

Maar als er nu in 2013 een aantal van 6.980 huisuitzettingen zijn geweest in Nederland, 8% meer dan in 2012, dan is er toch iets structureel mis met de hoogte van de bijstand. En verzuimt de staat der Nederlanden zich te houden aan de artikelen van de Rechten van de Mens, waarin ze zich verplicht heeft voor een adequate financiële noodvoorziening te zorgen, voor een dak boven het hoofd en  voor werk tegen een toereikende beloning. De exorbitante kosten die uiteindelijk uit een huisuitzetting voortvloeien komen voor een groot gedeelte op de Gemeente neer. De staat ontloopt haar verantwoordelijkheden.

De plaatselijke politici hebben zich de afgelopen weken danig geroerd in debatten. Ik heb er veel van bijgewoond. Het patroon was meestal hetzelfde, gedicteerd door de landelijke politiek. Het is niet voor niets dat hooguit de helft van de kiezers morgen de uitdaging met de democratie aangaat.

Het publiek bij debatten bestaat  voornamelijk uit partijleden, met dassen, shawls en jasjes in dezelfde kleur. Men juicht per partij eendrachtig als er weer zo'n one-liner wordt uitgesproken. Terwijl overigens soms het verschil tussen de standpunten van de verschillende partijen ver te zoeken is. Voor vele partijleden lonkt het pluche, voor weinigen is het voorbestemd. Vandaar dat de partijstandpunten uit het hoofd geleerd worden, want voor afwijkend standpunt is er in de verkiezingstijd geen plaats.

Overmorgen keert de rust weer terug, nog even wat gerommel over de vorming van colleges in de iets minder dan 400 gemeenten en dan gaat de democratie gewoon weer verder met maatregelen waar soms niemand om gevraagd heeft en waarvan meer dan de helft van de bevolking niet begrijpt dat ze worden voorgesteld.

De spreekwoordelijke  luchtballonnetjes worden weer opgelaten, om de media in de gelegenheid te stellen deze door te prikken. Zo leveren de TV, krant en radio hun bijdrage naast de wetgevende, uitvoerende en rechtsprekende macht, als vierde macht in onze maatschappij.

De macht van de burger blijft beperkt binnen een eenzaam klein stemhokje, gewapend met een potlood om een vakje op een enorm vel papier rood te maken.

Nog even dan is de Stichting Expertisecentrum Armoede Rotterdam een feit. Morgen gaan we naar de notaris en dan wordt het werk tegen de armoede in Rotterdam met dit centrum versterkt.

Inmiddels heeft Clara Sies, oprichtster van de Voedselbanken Nederland zich bij ons aangemeld en op  een bijeenkomst van de klankbordgroep Expertisecentrum zich aangeboden om voorzitter te worden (zie het persbericht).

Deze Nieuwsbrief 64 staat voor wat betreft eigen artikelen in het kader van het Expertisecentrum. Naast Clara Sies lees je over middelen en doelen van het centrum, over de film die er door Cor Vos uit Amsterdam over gemaakt is en op deze Nieuwsbrief is te zien en over de twee pilots waar mee gestart gaan worden.

Een andere Nieuwsbrief dan waar u aan gewend bent, maar toch een terugblik van tien maanden werk van een enthousiast Platform Anti Armoede Rotterdam, politieke partijen in de Gemeenteraad, de commissie MVSO, wethouder Marco Florijn, onze ambtenaar als gesprekspartner, de klankbordgroep Expertisecentrum, de initiatiefgroep van RoSA! en last but not least onze begeleider Alexander Borst die heel veel inhoudelijk nuttig werk heeft verricht in de uitbouw en begeleiding van de ideeën over het centrum.

En nu we op de drempel staan om alle inspanning te geven om Rotterdam Armoedevrij te maken (volgens de norm uitgaande van het mediaan loon) vragen we het nieuwe college, dat halverwege mei van start zal gaan, ons niet alleen te ondersteunen, maar ook om met volle kracht samen te werken in de armoedebestrijding, want er is veel te winnen voor de Rotterdamse economie.

Zodra er door grote groepen aan de onderkant meer te besteden is, dan kan ook de middenstand, door geld met een grotere omloopsnelheid, de armoede van zich afleggen in nieuwe vormen van ondernemersschap, gesteund door een steeds jonger wordend Rotterdam met een groot potentieel aan arbeidskracht.

De leuze van de Rotterdamse Sociale Alliantie is en blijft: Rotterdam Armoedevrij. In 2020 willen we bij onze stip op de horizon komen. We zullen het met elkaar moeten doen, met elkaar moeten afstemmen. Die potentie is optimaal aanwezig in deze relatief kleine, maar in werkelijkheid grote havenstad.

En laat dan Rotterdam verder varen in welvaart. Sterker geworden door strijd!

Het expertisecentrum is opgericht. Nu voluit naar Rotterdam Armoedevrij in 2020. Een foto en een filmpje met een radio interview vindt u in de Nieuwsbrief. Maar ook de doelstelling vanuit de statuten van de Stichting Expertisecentrum Armoede Rotterdam. Meer informatie ? Stuur even een e-mail naar: info@rosarotterdam.nl .

De nieuw aangekondigde bezuinigingen op het armoedebeleid staan onder het kopje "werk moet lonen". De moties van de oppositie staan in deze  Nieuwsbrief. Ook de spontane actie tegen de bezuinigingen: een mars tegen de armoede, te houden op de Werelddag tegen de Armoede op 17 oktober. De eerste bespreking erover is aanstaande vrijdagmiddag 23 mei om half drie in de Gaffelstraat 61. Zie de dringende oproep van Josine Strörmann.

Het nieuwe college van Burgemeester en wethouders bestaat uit drie wethouders van Leefbaar Rotterdam, twee van D66 en één van het CDA. We  zullen voor het armoedebeleid te maken krijgen met Maarten Struijvenberg, een uiterst kritische bezoeker van de  bijeenkomsten van de Rotterdamse Sociale Alliantie.

Verder heel veel nieuws uit de media en twee artikelen van Rob Vellekoop vertegenwoordiger van de Lange Mars en van de Partij voor het Basisinkomen. Met een kort filmpje.

Het is 7 juni en in Rotterdam is er weliswaar een nieuw college van Burgemeester en Wethouders, maar het politieke spel is nog niet begonnen. Er zijn alleen nog maar voorlopige commissies, voor elk raadslid toegankelijk. Zoekend naar een agenda vind je een uitnodiging om in de toekomst de commissievergaderingen in zaal 7 van het Stadhuis te bezoeken. En wat er van de opvolgers van de deelgemeenteraden, de gebiedscommissies, te verwachten valt, daarvoor moet je nog in een glazen bol staren. De politiek in Rotterdam staat stil en je zou toch verwachten, met de alsmaar toenemende problemen waar zo’n 90.000 Rotterdam zich qua inkomen en schulden zich in bevinden dat er wordt aangepakt. Kijk in Nieuwsbrief 66 voor de cijfers bij het artikel "het regionaal informatiesysteem samenleving" en de link "Rotterdams onderzoek".

Er zijn steeds meer berichten vanuit alle hoeken van de media dat zowel de Sociale Dienst (tegenwoordig Dienst Werk en Inkomen geheten) steeds minder service verleent, fouten maakt en mensen in de kou laat staan of in hun bijstand kort. En is het dan zo ver dat er schuldhulpverlening (tegenwoordig schulddienstverlening geheten) moet worden verleend, dan is het vrijwel onmogelijk daarvan gebruik te maken. Zie in de Nieuwsbrief "de prestatie-analyse schuldhulpverlening versus wettelijke schuldsanering".

Het aantal artikelen uit de media bedraagt inmiddels 17, zodat er een onderverdeling is gemaakt naar onderwerpen. Al eerder was er een kleuraanduiding bij de artikelen, bij groen was dat een goed bericht, bij oranje oppassen geblazen en bij rood een regelrechte bedreiging voor mensen met een slecht gevulde portemonnee. In deze Nieuwsbrief is het 2 maal groen, 4 maal oranje en 11 maal rood.

Naar aanleiding van een vraag heeft de Rotterdamse Sociale Alliantie gekeken hoe het nu staat met de sollicitatieplicht en de tegenprestatie van alleenstaande ouders met jonge kinderen. Daar staat het niet goed mee en binnen kort komt er weer een nieuwe onweerswolk uit den Haag aangedreven voor hen. Toegevoegd is een werkwijzer tegenprestatie van Divosa, VNG, UWV en Cedris.

Richard de Braber onderzoeker bij In Holland Rotterdam heeft de mythe van zelfredzaamheid ontmaskerd en Zorg en Welzijn schetst de risico's van de WMO in 2015. De gevolgen van ongelijkheid van inkomen en bezit is geschets door de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid. Al het voorbarige hosanna over het einde van de crisis wordt gelogenstraft door de cijfers van de toestroom naar de bijstand.

Een goede raad: lees alles op het scherm en draai het niet uit. Omdat je dat een vermogen kost, als je dat vermogen dan al hebt.

U heeft geruime tijd moeten wachten op deze Nieuwsbrief nummer 67, het was niet alleen door de vakantieperiode. Het is voornamelijk omdat er in Rotterdam niets nieuws te melden is over armoedebestrijding. Het nieuwe college van Leefbaar Rotterdam, D66 en CDA wilde dan wel "met volle kracht vooruit", maar tot nog toe is het college vrijwel onzichtbaar.

Officiële cijfers geven aan dat vijftien procent van de Rotterdamse bevolking op of onder de armoedegrens leeft. Dat zijn dan wel negentig duizend Rotterdammers, waarvan tienduizenden kinderen, die extra hulp en zorg nodig hebben. En dan is het juist de armoedebestrijding waar dit college drastisch op wil gaan bezuinigen. Wie verzint het ? Tegelijkertijd verdwijnt het extra geld van het Rijk in zogenaamd nieuw beleid wat in feit al staand beleid is: de pot gemeentelijke heffingen. Je zal maar in Rotterdam wonen en arm zijn !

Het is in grote tegenstelling tot andere gemeenten in Nederland, zoals bijvoorbeeld Amsterdam, Delft en Arnhem, waar het extra geld van het Rijk voor bestrijding van armoede nieuwe initiatieven heeft opgeleverd. Verder is het op het hele front van werk en uitkeringen niet stil, getuige de achtendertig artikelen uit de media waarnaar u door kan clicken in de Nieuwsbrief.

Verder is de voorbereiding gestart van de achtste Werelddag tegen de Armoede in Rotterdam, met als thema: "Filosofie van de Armoede (zo arm als job)". Een aanzet om vanuit beleving van armoede een heldere, eerlijke discussie op gang te brengen.

Steeds meer conclusies worden er getrokken uit de crisis, waar maar geen einde aan schijnt te komen. Toch is er iets vreemds aan de gang in de economie. Tijdens de crisis is er een grote groei geweest van de topinkomens in de bovenlaag, soms met 20%. En tegelijkertijd is er een stabilisatie geweest van de inkomens bij de andere groepen.

Blijkbaar bepaalt die bovenlaag volledig haar eigen inkomen en verloochenen ze daarmee hun eigen ideologie, die van het marktdenken. De overheid en zelfs de progressieve partijen hullen zich daarover in stilzwijgen. Langzaam maar zeker wordt de overheid en daarmee ook de democratie uitgehold.

De bezuinigingen hebben er alleen maar toe bijgedragen dat de economie niet uit het dal kon kruipen. Investeringen bleven achterwege, het vertrouwen van de consument bleef onverminderd laag, de banken hielden de vinger op de knip en de dure euro was alleen maar gunstig voor mensen met groot geld.

Zo zijn we allemaal gegijzeld als marionetten, waarvan de touwtjes in handen zijn van de bovenlaag. De top, die zich geleidelijk met steeds meer dedain uitlaat over mensen in de lagere kaste. En de maatregelen van de overheid liggen in het verlengde van dat dedain.

De mensen zonder werk, de mensen in de schulden zijn in een sociaal isolement gedrukt. Het samen leven eist nu eenmaal geld. En in plaats dat geld te mogen verdienen, wordt ze nu de plicht tot participatie opgedrongen, zonder toekomstperspectief.

Is dit de wereld waar we naar streven?

Is dit de wereld om in te leven?

We hebben al een aantal reacties gehad vanuit het schrijverscafé van de Pauluskerk of hun optreden weer door gaat op 17 oktober, de Werelddag tegen de Armoede. Zij vormen al zes jaar een belangrijk onderdeel van het programma van deze dag. Natuurlijk staan ze er over anderhalve week weer op vrijdagmiddag, In het middelpunt van de belangstelling. Met hun oprechte gedichten en verhalen, recht uit het hart.

De initiatiefgroep van de Rotterdamse Sociale Alliantie heeft besloten de Werelddag weer in de Pauluskerk te houden en na afloop om half zes mee te doen aan een vervolg: een demonstratieve mars van het Schouwburgplein naar het Stadhuis. Het kan namelijk zo niet langer, het Rotterdams bestuur steekt schril af tegen andere steden in Nederland, waar het gaat om het armoedebeleid.

Niet alleen gaat men in de komende jaren 20 miljoen daarop bezuinigen, het extra geld uit het Sociaal Akkoord, 9 miljoen voor armoedebestrijding dreigt ten voordele te komen van de middengroepen. En het kindpakket, om kansen te bieden aan kinderen uit de armste gezinnen, werd door de coalitiepartijen Leefbaar Rotterdam, D66 en CDA , met 22 tegen 21 stemmen wederom van de tafel geveegd. Hoe hardvochtig kan men zijn.

Uit niets blijkt enig verzet van Burgemeester en Wethouders tegen de bezuiniging van het Rijk op het volume van de bijstand, bijna 6% korting, van 557 naar 527 miljoen. Ik weet nog van tijden dat Rotterdam als grote stad en Wereldhaven verzet aantekende tegen het Rijk. Maar ja, de grootste partij, nu in Rotterdam, heeft geen enkele band met of invloed bij de Haagse politiek.

In andere steden in het land zet men zijn beste beentje voor met het armoedebeleid. Daar heeft de politiek nog wel empathie en sympathie voor de mensen die het moeilijk hebben. Je zal maar moeten leven in een stad met een zogenaamde Rotterdamse KENDOE mentaliteit, waar Burgemeester en Wethouders zichzelf te koop zetten in nieuwe nette herenkostuums. En bijna dansend zich niets van 100.000 burgers aantrekken, die het hoofd niet boven water kunnen houden.

Ooit werd armoede weggezet alsof deze niet bestond in Nederland. Dit kon omdat de poitiek het ontkende en de armen er niet voor uit durfden komen uit schaamte. Het waren de thema's werk en inkomen, die het sociale debat beheersten. Geleidelijk werd er in die tijd duidelijk dat een te groot aantal lage inkomens ook een negatieve uitwerking op de economie had. Met name op de middenstand.

In 2001 werd vanuit de FNV Rotterdam een aantal discussieavonden gehouden onder de titel 'Rotterdam kommer nog wat van', met vele bekende journalisten en politici. Over dat  langzamerhand de armoede het grootste probleem was geworden in Rotterdam. Daarbij was er één echt bijzondere opmerking. Jan Marijnissen zei: "Eigenlijk zouden jullie met zijn allen de straat op moeten gaan om te demonstreren tegen de armoede".

Het heeft 13 jaar geduurd sindsdien, maar de eerste mars en demonstratie tegen de armoede in Rotterdam was er op 17 oktober. Bekijk vooral de filmpjes op de Nieuwsbrief want:
 
              ARMOEDE #KENNIE.

De armoede is enorm toegenomen, de stress onder de armen ook. Maatregelen die gemaakt zijn voor twee tot zes procent fraudeurs worden toegepast op alle uitkeringsgerechtigden. Mensen worden belaagd met een veelvoud aan deurwaarders en incassobureaus. De Gemeente loopt achter met haar onbegrijpelijke procedures. De stress als gevolg daarvan veroorzaakt bij de mensen die het betreffen een tunnelvisie, waardoor het alert en juist handelen sterk belemmerd wordt. 

Gelukkig beginnen er zich tegenkrachten te ontwikkelen tegen de eendimensionale gedachtengang die politici vaak op de armoedeproblematiek loslaten. Donderdag 30 oktober was er een drukbezochte conferentie (300 betalende bezoekers) over "Schuldhulpverlening Anders", georganiseerd door Eropaf in Utrecht-Overvecht.

De tunnelvisie stond er centraal en er werd aangegeven, dat alleen door het wegnemen van de stress er nog plaats is voor een verbetering voor de positie van mensen in schulden. Onder andere werd daarbij een fonds aangegeven dat tijdelijk die druk zou kunnen wegnemen, anders dan de ingewikkelde Gemeentelijke Kredietbank. Voordat het verslag van de bijeenkomst verschijnt is er nu al over te lezen in het boek 'Oplossing van Schuld en Boete' (uitgeverij van Gennep). 

Publicaties over armoede en schulden nemen de laatste tijd gelukkig toe. Daarom wederom veel informatie in deze Nieuwsbrief 70, vooral veel artikelen uit de media.

Een bijzonder artikel uit België is een aanrader, het artkel 'Er is alleen nog onrust' over Paul Cornelis, een zaakvoerder van een bedrijvencentrum in Boom. Die vanuit zijn positie in het midden- en kleinbedrijf de malaise aangeeft waar we met zijn allen geestelijk, moreel en financieel in terecht zijn gekomen.

Het jaar 2014 stond in het teken van de 'haves en the have nots'. En dan niet de soap opera zoals die vertoond wordt in de Verenigde Staten door het Oprah Winfrey Network. Maar wel de aandacht die gevraagd werd door het boek van de Franse econoom Thomas Piketty. Toen dat in hetzelfde USA in vertaling verscheen. Het werd eindelijk eens aangetoond, met heel veel onderbouwing, dat geld bezitten veel meer oplevert dan voor geld werken. En dat daarmee de have en de have nots steeds verder uiteen worden gedreven. Er is een ongezonde sociale spanning ontstaan. Het dreigt uit de hand te lopen.

De vakbeweging in Nederland, zich langzaam aan herstellend van een rose bril waarmee ze jaren lang over de polder heeft uitgekeken, verzon "Werken moet lonen". Wat inmiddels door Leefbaar Rotterdam is overgenomen, echter met een andere betekenis: "Neem de mensen hun uitkering af, dan gaan ze wel werken."

De FNV verzon nog iets anders: "de Dagobert Duck Tax", de verhoging van de belasting over vermogen. Helaas komt de campagne daarover nog niet echt op gang. Mogelijk omdat de vermeende natuurlijke politieke partner, de PvdA, zich in de regering opgeknoopt heeft aan de VVD. Week in week uit wordt er door de publieke opinie klappen uitgedeeld aan de PvdA via de politieke peilingen van Marcel de Hondt. De partij dreigt ten onder te gaan. Verstard en vertwijfelt is de durf van de Sociaal Democraten er nu wel helemaal af.

Maar hoe moet het nou met de have nots? Op 1 januari wordt het hele armoedebeleid door de regering en de Tweede Kamer over de schutting gegooid. Met de smoes dat de Gemeenten dat goedkoper en dus (?!) beter kunnen. Het wordt aan 400 verschillende steden overgelaten. En dat betekent 400 verschillende verordeningen.

Het recht op ondersteuning van mensen die niet in hun eigen inkomen kunnen voorzien is vastgelegd bij de Verenigde Naties. Nu wordt het aan willekeur overgelaten. En wat die willekeur betreft. Rotterdam is de armste van de grotere steden. Maar loopt voorop bij het nog eens extra bezuinigen op mensen met het minste geld.

In december 2013 schreef ik: Hoe zou Rotterdam in 2014 worden? Meer bezuinigingen op de bijstand, meer incassobureaus en deurwaarders, nog steeds zo slechte schuldhulpverlening, grotere schulden, nog meer kinderen in armoede? Met pijn in mijn hart en met schaamte wat zich hier politiek in Rotterdam afspeelt, zeg ik: "Al deze voorspellingen zijn uitgekomen".

Geleidelijk wordt wel steeds duidelijker dat er verzet ontstaat. Uit verschillende hoeken, zoals groepen burgers, de middenstand en samenwerkende organisaties zoals 010=1. Zo kan het niet langer. Ook de demonstratie op 17 oktober toonde dat aan. De Rotterdamse Sociale Alliantie, het netwerk tegen armoede, sociale uitsluiting en verrijking, wil samen met deze groepen als burgers van Rotterdam een krachtig initiatief nemen om de steeds verder gaande verarming in onze stad te bestrijden.

Nog steeds blijft het motto: "Rotterdam Armoedevrij in 2020".

Een goed, gezond en strijdbaar 2015 toegewenst!

Kom naar de nieuwjaarsbijeenkomst op maandagmiddag 12 januari 2015 vanaf 14:00 uur, Gerard Scholtenstraat 129 in Rotterdam. We gaan een stevige discussie voeren om een nieuwe weg in te slaan om armoede en schulden te bestrijden. En dat is vooral in Rotterdam nodig met 106.000 inwoners op of onder de armoedegrens (gebaseerd op cijfers van het CBS).

Gerrit van der Meer voorzitter van de Landelijke Cliëntenraad schrijft in zijn laatste column van 2014 over vertrouwen en over de Fraudewet die mensen in de vernieling kan storten.
"Het kabinet blijft vasthouden aan eigen kracht en zelfredzaamheid, terwijl het eigen wantrouwende beleid dat juist onmogelijk lijkt te maken."

Wantrouwen zorgt voor te strenge wetgeving en maatregelen. Voor veel verspilde arbeid bij een op zich marginaal misbruik van sociale wetten. Arbeid die echt iets zou kunnen opleveren in de reële economie. Maar dan moet er wel geïnvesteerd worden vanuit de overheid en dat mag nu wel eens na jaren van stilstand en de kat uit de boom kijken. Actief stimuleringsbeleid moet er voor zorgen dat er niet een nieuwe generatie jongeren is, zonder een echte beroepsopleiding, een echte  beroepservaring en een echte baan.

Want de belofte dat de grijze golf van gepensioneerden nieuwe banen zou opleveren is niet uitgekomen. Terwijl de robotisering voor de deur staat. Alleen een rechtvaardige verdeling van arbeid en inkomen, ondersteund door de overheid, kan via het inzetten van ieders  unieke vaardigheden Nederland er weer bovenop helpen.

We kunnen er bijna al niet meer omheen om via arbeidstijdverkorting de steeds minder wordende banen te verdelen. En  misschien moet er weer eens serieus over een basisinkomen gedacht worden, dat scheelt heel veel verspilde arbeid  aan ondoorzichtige wetgeving.

Maar ook een nieuwe kijk op armoede en schulden is noodzakelijk. Anders dreigt er een nieuwe luchtbel te ontploffen, de particuliere schuldencrisis. Dagelijks de touwtjes aan elkaar knopen en bedreigd worden met onnodige aanmaningen en executeriaal beslag zorgt voor een dagtaak voor iemand in armoede. En zonder bevrijding van deze bedreigingen is het aan het werk gaan een vrijwel onmogelijke opgave. Zeker als er 700.000 werkzoekenden zijn op 90.000 vacatures en de spoeling wordt in 2015 waarschijnlijk alleen maar dunner.

Het zogenaamde herstel van de economie treft slechts de bovenkant, aan de onderkant neemt de armoede toe. Er komen steeds meer daklozen de straat zullen gaan bevolken. Gelukkig heeft Europa Amsterdam en daarmee Nederland bevolen het mensenrecht op bed, bad en brood integraal toe te passen. Een schande, want waar is Nederland gebleven, dat ooit zo sociaal was voor haar burgers?

De uitvoering van de wetgeving werkt ook naar twee kanten. De strafmaatregelen van 30% tot 100% op de uitkeringen werden per direct ingevoerd. De  maatregelen tegen de  topsalarissen (verrijking dus) in de publieke sector niet. Een zondagsbrief van Ronald Plasterk meldde mij gisteren dat er voorlopig in de aankomende vier jaar voor de zittende topambtenaren  toch nog meer dan de in de wet vastgestelde 178.000 euro uitbetaald mag worden. Als het aan mij ligt mag per direct een nieuwe schijf van 100% inkomstenbelasting ingesteld worden voor het meerdere.

Maar verder, Gelukkig Nieuwjaar en van harte welkom op 12 januari.