"Armoede" in verkiezingsprogramma's
Zoals bij eerdere verkiezingen is de Rotterdamse Sociale Alliantie heel erg
geïnteresseerd in hoeverre er in de verkiezingsprogramma's van de verschillende
partijen aandacht besteed wordt aan armoede. De ervaring is dat er soms wel
en soms ook helemaal geen aandacht aan wordt besteed. Misschien vanuit een
nu toch wel achterhaalde gedachte dat in een rijk land, zoals Nederland, er
geen armoede kan bestaan, of vanuit de de individualistische gedachte
"eigen schuld, dikke bult".
Eén van de vele manieren om te bekijken of er aandacht aan wordt besteed is
om te tellen in hoeverre het woord "armoede" in de programma's voor komt.
Een zinvoller methode dan alle 1.238 bladzijden van de verschillende
programma's door te nemen. Immers veel van de plannen zullen niet of anders
uitgevoerd worden, door de coalitie die gevormd gaat worden, met een
eigen nieuw regeringsprogramma.
We hebben in de vergelijking hieronder, alleen de programma's meegenomen
van de dertien zittende partijen in de Tweede kamer. Het aantal bladzijden
van de (.pdf) programma's loopt uiteen van 22 tot 208. Het aantal malen dat
"armoede" voor komt loopt van 1 (bij 50plus, de PVV en de VVD), tot 32 (bij
de Christenunie).
Om een eerlijke vergelijking te maken hebben we een "ratio" berekend. Die
is uit te leggen als "hoeveel bladzijden moet je lezen om één maal het
woord armoede tegen te komen". De "ratio" loopt van 4 bladzijden (bij
GroenLinks en Christenunie) tot alle 99 bladzijden (bij de VVD).
Door op één van de programmatitels te clicken is het betrefende programma te
lezen, gewoon in de browser. Alleen bij het SGP moet het programma gedownload
worden.
Ga in ieder geval stemmen voor de Tweede Kamer!
Een nieuw (landelijk) Manifest
In 2017 heeft de Rotterdamse Sociale Alliantie een Manifest
uitgebracht en op 17 oktober dat jaar is dat besproken met leden van
de Gemeenteraad Rotterdam. In 2018 hebben wij in maart een
Mars tegen de Armoede gehouden, anderhalve week
voorafgaande aan de verkiezingen van de Gemeenteraad.
Veel van de punten uit het "Manifest voor een nieuw
rechtvaardig armoedebeleid in Rotterdam", zijn overgenomen
door de nieuw gevormde coalitie 2018-2022. Onder andere een
wethouder, speciaal voor armoede.
Volgende maand zijn er verkiezingen voor de Tweede Kamer en
gaan we aan het begin van de onderhandelingen over een nieuw
te vormen regering een nieuw manifest uitbrengen. Nu met
adviezen over het landelijk beleid met betrekking tot armoede,
schulden en sociale uitsluiting.
Het manifest uit 2017 werd samengesteld in samenwerking met
totaal 200 bezoekers van vier bijeenkomsten. In de laatste
bijeenkomst op 3 juli is er letterlijk aan meegeschreven. Het manifest
is nog op te roepen door hiernaast het voorblad aan te clicken.
Voor het nieuwe manifest hebben wij uw inbreng nodig, als
regelmatig lezer van de Nieuwsbrief. Mocht u aan de hand van het oude
manifest of aan de hand van nieuwe ideeën, iets bij willen dragen,
dan zien we dat graag tegemoet
via info@rosarotterdam.nlgraag voor eind maart.
Graag vernemen wij ook of we u mogen bellen voor nadere informatie en
of u eventueel bereid bent en kunt deel nemen aan een zogenaamde zoom
vergadering.Wij horen gaarne iets van u.
Wij zien uit naar uw reactie.
Bouwen aan een rechtvaardige overheid
door Amma Asante, voorzitter Landelijke CliëntenRaad
2021 is inmiddels al weer ruim een maand oud. Ik kijk graag vooruit, maar we leren
ook veel van terugblikken. 2020 was een bewogen jaar voor de Landelijke Cliëntenraad
(LCR) en burgers in de sociale zekerheid. Veel nieuwe of veranderde wetgeving raakte
mensen direct en leverde veel (extra) werk op voor de LCR. Waar hebben we het over?
De veranderingen binnen de Wajong en de evaluatie van de Participatiewet
bijvoorbeeld. Maar ook de verhoren speelden een grote rol: de kinderopvangtoeslagen –
die geleid hebben tot de val van het kabinet – en de tijdelijke commissie
uitvoeringsorganisaties die onderzoek doen naar de kwaliteit van de uitvoering bij
onder meer UWV.
Een worstelende overheid, die soms burgers in de kou laat staan
2020 was ook het jaar van het SyRi-proces. Samen met andere maatschappelijke
organisaties spanden we een rechtszaak aan: het datasysteem werd geschrapt dat via
ondoorzichtige algoritmes op zoek ging naar uitkeringsfraude. We waren ons toen nog
niet bewust van wat het oordeel rondom de kinderopvangtoeslagenaffaire zou zijn: de
overheid wantrouwt haar eigen burgers, jaagt hen na en brengt hen in financiële
moeilijkheden. Dat de overheid burgers soms zo in de kou laat staan hadden we van
tevoren niet durven vermoeden. Ik kan er met mijn pet nog steeds niet bij. En net
als bij SyRi blijven wij alert waar dreigingen op de loer liggen. We hebben te maken
met technologische ontwikkelingen die we nu lijken in te zetten tégen burgers in
plaats van voor burgers. Dat moet anders!
Vorig jaar hebben we vaak achter de schermen bijgedragen aan de verbetering van de
positie van burgers in de sociale zekerheid. Daar speelt een groot deel van ons werk
zich af: achter de schermen. Zo kunnen we vóór de schermen het verschil maken. De LCR
wordt daar steeds zichtbaarder. Dat is ook nodig. We werken voor mensen die op de een
of andere manier een uitkering ontvangen. Dan moeten zij zich herkennen in ons werk
en het vertrouwen hebben dat er met hun noodkreten wat wordt gedaan.
Zichtbaarder voor én achter de schermen
We hebben het platform www.hetgaatovermij.org met #wajongerswordenvergeten gelanceerd
met onze organisaties die lid zijn van de LCR en andere maatschappelijke organisaties.
De reacties waren enthousiast: eindelijk met z’n allen krachten bundelen en gaan voor
rechtvaardiger wetgeving. En dat leert ons iets voor 2021: we gaan op deze voet door
en nog krachtiger inzetten op verbinding en samenwerking.
De samenwerking met Pakhuis de Zwijger gaat door. Hadden we in 2020 drie online live
uitzendingen over de nieuwe solidariteit, in 2021 staan er voor het voorjaar weer drie
op de agenda 11 februari, 25 februari en 4 maart. Dat één van die uitzendingen een
debat wordt rondom de verkiezingen, zal niemand verbazen. Met de Idealenfabriek hebben
we een artikel en een lezing over een ander stelsel van sociale zekerheid opgezet. Want
we denken dat het hard nodig is om mensen echt bestaanszekerheid te kunnen bieden.
De LCR heeft grootse plannen
Binnen de LCR is het ook een woelig jaar geweest. Het had moeten gebeuren tijdens een
congres, maar Else Roetering heeft na ruim 18 jaar een veel te stil afscheid moeten nemen
omdat ze met pensioen is gegaan. Peter van Leeuwen is haar opgevolgd. En Kosta Skliris is
aangetrokken als nieuwe beleidsadviseur. De banden met de raad zelf zijn al stevig, maar
die gaan we nóg meer bij ons dagelijks werk betrekken. We worden als team completer want
we hebben van het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid de financiën gekregen
om ons team uit te breiden. En we kunnen de website vernieuwen.
Het is allemaal nodig, want de LCR heeft grootste plannen. Vorig jaar waren we
verschillende keren uitgebreid in de media. In 2021 zijn we al goed begonnen: volop op
televisie over het weren van kwetsbare burgers in de gemeente, als reactie op de absurde
situatie dat je geen boodschappen mag krijgen van je ouders of rondom de fraudebestrijding.
Het is mooi dat we zichtbaar zijn in de media, maar ook achter de schermen gaat het werk
door. We gaan met het ministerie van SZW casussen bespreken en hoe wet- en regelgeving
anders kan zodat de menselijke maat terugkomt.
De verkiezingen staan voor de deur. Het wordt tijd dat we gaan bouwen aan een vernieuwende
overheid die vertrouwen in (kwetsbare) burgers en maatwerk vooropstellen. Het huidige
stelstel is te ver doorgeschoten in wantrouwen en jacht naar fraude. Ik zet me met hart en
ziel in bij de LCR en vóór een stelsel van sociale rechtvaardigheid, solidariteit en de
wil om hulp te bieden voor wie dat nodig heeft.
Vooral in deze bizarre tijden waarin we elkaar nauwelijks kunnen ontmoeten en waar
eenzaamheid op de loer ligt. Laten we ons focussen op een samenleving die ooit weer
opengaat. Laten we omzien naar elkaar in deze moeilijke tijden. Ook al is dat vaak van een
afstand of via een scherm.
Hoe ouders door de kinderopvangtoeslag
de armoede in werden gejaagd
Naar aanleiding van het snoeiharde onderzoeksrapport ‘Ongekend Onrecht’ over de
kinderopvangtoeslagenaffaire heeft het kabinet het boetekleed aangetrokken en is
afgetreden. Dit met veel excuses, spijt- en schaamtebetuigingen. Gezegd wordt dat
excuses aanbieden geen teken van zwakte is en dat sterke leiders fouten durven
toegeven. De vraag die hierbij gesteld kan worden is dan misschien wel of dit
gegeven ook van toepassing is als deze beslissing niet echt oprecht is. Want zou
het ook tot een aftreden gekomen zijn als Pieter Omtzigt en Renske Leijten, de
twee ‘pitbulls van het Binnenhof’, zoals ze ook genoemd worden, zich er niet in
vastgebeten zouden hebben? De politiek is het nu met één ding eens: ‘dit’ mag
nooit meer gebeuren, ‘het’ moet echt anders.
De angst voor onjuist gebruik van overheidsgeld bij de politiek
Maar hoe kan het dat een zo groot schandaal als de toeslagenaffaire ontstaan is en
dat dan ook nog eens door de schuld van het beleid van de regering? En hoe kan het
dat het jaren en jaren aan kon slepen? Want vergeet niet dat het al speelt sinds
de start van de harde fraudeaanpak door de belastingdienst in 2013. Vooral nadat
aan het licht was gekomen dat Bulgaren massaal misbruik maakten van het Nederlandse
toeslagensysteem, had de Tweede Kamer aangedrongen op strengere fraudebestrijding.
De angst voor onjuist gebruik van overheidsgeld zat er goed in bij de politiek.
De volledige Tweede Kamer stemde voor deze spijkerharde wet
Al in 2013 trekt ‘Pitbull’ Pieter Omtzigt meerdere malen aan de bel. Hij had veel
vragen en aantekeningen over de Wet Aanpak Fraude Toeslagen die eraan zat te komen.
Hij vreesde dat de maatregelen niet alleen fraudeurs aan zouden gaan pakken, maar
ook goedwillende mensen. En hij waarschuwde dat er hierdoor gezinnen in financiële
ellende, in de armoede terecht zouden komen. Hij deed zijn best om de wet op een
aantal punten te verzachten. Maar al zijn amendementen, al zijn voorstellen voor
wijzigingen, werden verworpen. De volledige (!) Tweede Kamer stemde voor deze nieuwe
spijkerharde wet. Een wet waar geen mogelijkheden waren ingebouwd om rekening te
houden met de individuele situaties van mensen. En zo ging de Belastingdienst minder
doen aan dienstverlening en meer aan fraudebestrijding.
De ‘jachtbuit’ bestond uit duizenden gezinnen
Er werd een ware klopjacht gehouden op fraudeurs, ook die ‘fraudeurs’ die misbruik
maakten van de kinderopvangtoeslagen. Vooral werd de jacht gericht op ouders met een
dubbele nationaliteit. Door het gebruik van algoritmes werden deze ouders ingedeeld
in ‘hogere risicogroepen’, groepen met voorspelbaar frauduleus gedrag. Zij hadden
hierdoor grotere kans streng gecontroleerd te worden en moesten tot op de laatste
cent bewijslast aanleveren. Duizenden ouders werden ten onrechte als fraudeur
beschuldigd en behandeld en moesten enorme bedragen zonder pardon terugbetalen. Veel
ouders kwamen hierdoor in grote financiële problemen terecht (en zitten er heel vaak
zelfs nog midden in). Ze staan nog steeds geregistreerd als fraudeur. Er werd beslag
gelegd op hun salaris; ze raakten hun huis kwijt; huwelijken strandden; mensen
pleegden zelfmoord en nog veel, veel meer ellende…
Het belastingsysteem, een ‘houtje-touwtjesysteem’
De vrees van Omtzigt werd al snel waarheid. De Belastingdienst raakte in 2014 ernstig
in opspraak door de stopzetting van de toeslagen van een groep ouders, omdat deze
waren gekoppeld aan een gastouderbureau. Het stopzetten bleek naderhand onterecht,
maar de Belastingdienst bleef bij hun standpunt; de ouders hadden gefraudeerd.
Ambtenaren van de Belastingdienst hadden al gauw in de gaten dat er mensen de dupe
werden van dit hardvochtige beleid. Maar deze constatering, dit signaal kwam niet echt
aan bij de politiek. Dat het rommelde bij de Belastingdienst moeten ze toch geweten
hebben. Want datzelfde jaar trad de staatssecretaris af. Dit vanwege de aanhoudende
problemen met het uitkeren van toeslagen. Onlangs, tijdens zijn verhoor over de
toeslagenaffaire, gaf hij aan dat er in die tijd gigantisch bezuinigd moest worden en
dat elke cent die binnen gehaald kon worden dan ook binnengehaald moest worden. Hij
noemde het belastingsysteem een ‘houtje-touwtjesysteem’. (Een paar betekenissen van
dit woord: amateuristisch, geïmproviseerd, primitief).
Ontlastende bewijsstukken werden achter gehouden.
Ouders kregen, als zij bijvoorbeeld een foutje hadden gemaakt bij het invullen van de
aanvragen, geen mogelijkheid, geen tweede kans om daarna alsnog de juiste informatie
aan te leveren of bezwaar in te dienen (zoals wettelijk verplicht is). Men was
volledig in de ban van de fraudebestrijding. Iedere vergissing werd als fraude
aangemerkt door de Belastingdienst, punt uit. Ouders moesten eigenlijk ook eerst een
aanmaning of herinnering krijgen, voordat een toeslag werd stopgezet of opgeschort.
Ook dat gebeurde niet, want de leiding van Toeslagen weigerde bewust lange tijd dit in
te voeren. De ouders konden klagen wat ze wilden, waar ze ook aanklopten, ze kregen
geen gehoor. Hun bezwaarschriften bleven lang onbeantwoord (gemiddeld 18 maanden) of
werden niet officieel erkend, dossiers raakten zoek. Ontlastende bewijsstukken werden
door de Belastingdienst achter gehouden. Bij gevoerde rechtszaken werden de ouders
geconfronteerd met rechters die zich stug vasthielden aan de bikkelharde uitvoering
van de regels van deze wet.
Kinderopvangtoeslag is bedoeld om meer uren te kunnen werken
Door stug vast te houden aan die bikkelharde regels liep de bestuursrechtspraak voorbij
aan hun eigen belangrijke functie; rechtsbescherming van individuele burgers.
Bestuursrecht valt onder de Raad van State. De kinderopvangtoeslag is een bijdrage van
de overheid en bedoeld om ouders te helpen om meer uren te kunnen werken en zo hun
financiële positie te kunnen verbeteren. De hoogte van de toeslag hangt af van het
inkomen. Dus hoe hoger het inkomen, hoe minder de toeslag. Hoe minder het inkomen, hoe
hoger de toeslag. Deze toeslag behoort er op gericht te zijn dat mensen het financieel
beter krijgen. In het onderzoeksrapport was te lezen dat de bestuursrechtspraak
jarenlang een wezenlijke bijdrage heeft geleverd aan het in stand houden van de
spijkerharde uitvoering van de regelgeving. En dat door het ‘wegredeneren van algemene
beginselen van behoorlijk bestuur’ individuen slachtoffer zijn geworden van het
toeslagensysteem.
Informatieplicht is vastgelegd in onze grondwet.
De Nationale Ombudsman stelde al in 2017 vast dat de informatie die de Belastingdienst
gaf onjuist was. Maar ook leden van het Kabinet, ministers en staatssecretarissen,
hielden belangrijke stukken achter en gaven onvolledige of onjuiste informatie door aan
de Tweede Kamer. De bewindslieden behoren te kunnen vertrouwen op de informatie die zij
krijgen van het kabinet, voorlichters en topambtenaren. Eén van de twee taken van de
Tweede Kamer is, het controleren van de regering. Dan moet je wel, om deze taak te
kunnen verrichten, de juiste en volledige informatie krijgen en dat was dus niet het
geval. De ellende rond de toeslagen etterde jarenlang gewoon door. Informatieplicht is
trouwens vastgelegd in onze grondwet. Niet alleen de belastingdienst werkte tegen, maar
ook het Kabinet maakte zich hier aan schuldig. Als Tweede Kamerleden diepgaande vragen
stelden, werden zij zelfs onder druk gezet om hiermee te stoppen. De meeste Kamerleden
waren door het ontbreken van de juiste informatie niet echt doordrongen van de omvang en
de ernst van de zaak. En ze waren over het algemeen ook niet echt doortastend genoeg om
zich er in vast te bijten en lieten het er maar bij. Door het niet juist informeren, het
onder druk zetten en het tegenwerken van de controlerende taak van de Tweede Kamer werden
de grondbeginselen van onze rechtsstaat geschonden.
Met de Rutte-doctrine eigen ‘hachje’ redden
Dit achterhouden van informatie heeft een naam gekregen, de ‘Rutte doctrine’. De ‘Rutte
doctrine’ is de opvatting van minister-president Mark Rutte. En betekent dat het openbaar
maken van interne discussies tussen ambtenaren onderling en met bewindspersonen tot het
uiterste beperkt moet blijven. En dat deze informatie niet per se gedeeld hoeft te worden
met journalisten en met de Tweede Kamer. Volgens hem is dit om vrijuit te kunnen
discussiëren zonder bang te hoeven zijn om aangekeken te worden op onverstandige ideeën
en/of onverstandige keuzes. Het Kabinet bepaalt zo dus heel geselecteerd welke informatie
wordt gegeven en welke er wordt weggelaten/weggelakt. En op deze manier kan je ook mooi
verbloemen dat je op de hoogte bent geweest van de misstanden. Het Kabinet heeft in het
geval van de toeslagen vastgehouden aan hun eigen gelijk en alleen gekeken hoe ze er
politiek goed uit konden komen. Maar bij regeren gaat het niet om het ‘hachje’, het eigen
gelijk en welzijn van de regering, maar om gerechtigheid, de belangen en het welzijn van
het volk.
Met aftreden het vertrouwen van de burgers terug winnen
De premier beloofde de stukken die betrekking hebben tot beleid in de toekomst openbaar te
maken. Met andere woorden; er zal niet langer meer ‘gesjoemeld’ worden met de
informatieverstrekking. En nog veel belangrijker; de regering zal zich eindelijk op dat
punt aan de Grondwet gaan houden (!). Het kabinet doet met het aftreden een poging het
vertrouwen van de burgers terug te winnen. Maar het gaat niet alleen over het wantrouwen
van burgers jegens de overheid. Het gaat ook over het wantrouwen van de overheid jegens de
burgers. De toeslagenaffaire laat dit overduidelijk zien. Dus alleen excuses aanbieden,
aftreden en voortaan de juiste informatie verstrekken is echt niet voldoende om het
vertrouwen van de burgers te winnen.
Om verandering te krijgen moeten er concrete daden
gesteld worden. Om te beginnen, eens opschieten met de betrokken ouders te compenseren en
uit de misère halen. En moet er niet een heel andere weg ingeslagen worden? Een weg die,
volgens de grondbeginselen van de rechtsstaat, bij het maken en uitvoeren van wetten zoveel
mogelijk rekening houdt met het belang van mensen. Een weg die zich laat leiden door de
menselijke maat, begrip en medeleven. En om te zorgen dat ‘het’ in de toekomst anders wordt,
moet je dan, om ergens geld vandaan te halen in deze barre Corona tijden, uitgerekend als
eerste stap kiezen om te gaan bezuinigen op de kinderbijslag? Want dit is toch echt juist
weer een voorziening waar door veel gezinnen met een laag inkomen altijd met smart op wordt
gewacht ...
Zoals Albert Einstein eens zei: ‘We kunnen een probleem niet oplossen met de denkwijze die
het heeft veroorzaakt’.
Adriana Rollingswier
De vliegenmeppermaatschappij
Individualisering
Dit weekend zat ik opnieuw na te denken over het manifest van Paul Verhaeghe over
individualisering dat ik vaak de aandrijfas van de neoliberale turbocultuur noemde. Alle
succes of falen is keuze en gevolg van individueel gedrag dat een enorme last legt op de
mensen in zo’n turbo- prestatiemaatschappij. Het krankzinnige van deze visie is dat alle
omgevingsinvloeden worden genegeerd en weggedacht. Het kan zijn dat daardoor neoliberalen
een hekel hebben aan sociologie die ik veronderstel als een wetenschap die het handelen
van individuen plaatsen in hun sociale context, of wel leefomgeving.
Machteloze woede
De rellen vind ik uitdrukking van machteloze woede, door de politiek afgedaan als zinloos
geweld. En zie hier de arrogantie van de macht die te beroerd is om de zin van het geweld
ten minste te laten onderzoeken door maatschappij wetenschappers. Een rode draad in de
verhalen van de zogenaamde relschoppers is dat er niet geluisterd wordt door de politiek, de
Rutte Doctrine, die inderdaad goed zichtbaar werd in het coronabeleid. Maar het kan nog
erger, geminacht en verdacht worden door de politiek. Dat het ging stuiven in Rotterdam Zuid,
nabij de Tweebosbuurt, verbaast me niks. En hoe vaak eerder was armoede de benzine op het
vuur van protesten?
Angst voor de overheid
Mogelijk is de Afpakkende Overheid de grootste angst voor mensen met lage inkomens en
functies. Zomer 2019 nam ik een middag de tijd om te wandelen en te onderzoeken in de omgeving
van de Tweebosbuurt. Ging even uitrusten in een kroeg op de Beijerlandselaan en kwam in
gesprek met een mengelmoes van buurtbewoners. Hun woede betrof onder meer een aanval op hun
leefstijl zoals de maatregel om zelfs afgesloten rookruimten in de kroeg af te pakken. Je mag
ook niks meer van de betuttelende overheid hoorde ik steeds. Uiteraard waren door de kabinetten
Rutte diverse wijkvoorzieningen afgepakt, met name voor de jeugd. Maar wat daar vooral speelde
was het afpakken van honderden woningen van vaak oudere mensen in de Tweebosbuurt. Politiek
weer als DOORDRUKKEN en DOORDRAMMEN van wanbeleid op de koop toe. Veel mensen stemden überhaupt
niet meer en wensen anoniem te blijven.
De vliegenmeppermaatschappij
Rutte heeft geen behoefte aan maatschappelijke studies maar kan mogelijk extra zetels pakken op
rechts door Law and Order of wel lik op stuk tegen dat gajes. Ik weet niet veel van
rechtenstudies maar het valt me op dat Rutte bereid is daders financieel te ruïneren de komende
20 jaar als zij moeten opdraaien voor de volledige schade. Waarom deze schade niet te betalen
uit een algemeen calamiteitenfonds en de daders te straffen naar gelang hun wandaden. Vernieling
van bushok (á 4000 euro)? 2 weken taakstraf. Een winkel plunderen? Enige maanden
onvoorwaardelijke gevangenisstraf. Maar laat ik hier niet proberen om van het strafrecht een
soort toegepaste wiskunde te maken Let wel dat iemand die een misdaad begaat ook gestraft wordt
door verlies van baan en inkomen. Het lijkt me niet de bedoeling dat daders vernietigd moeten
worden.
De reactie van Rutte c.s. op de relschoppers is weer een bewijs van een meedogenloze reactie op de
verliezers in deze maatschappij. Zoals gezegd zat ik dit weekend weer na te denken over het
artikel van Verhaeghe over individualisering en heb de gewoonte na vrijdagmiddag tot zondagavond
geen mail te lezen. Maar toen ik het verzoek van RoSA! las om te reageren op de rellen, heb ik bij
deze een bijzondere reden om te reageren op de rellen. Namelijk dat de rechtse
vliegenmepperpolitiek bewijs is van INDIVIDUALISERING ALS VORM VAN KRANKZINNIGHEID, die de
maatschappij uitput.
In zijn artikel van december 2013 legt Verhaeghe uit dat de neoliberale prestatiemaatschappij leidt
tot verzieking van steeds meer mensen. Steeds meer mensen hebben last van depressie en andere
ziekten die allemaal stress gerelateerd zijn. Miljoenen mensen zijn verslaafd aan roken, alcohol,
drugs, pijnstillers of eten waardoor obesitas een epidemie werd. Maar deze mensen moeten als
Individu aansprakelijk worden gesteld en zo nodig bestraft, ongezond leven verboden, want -zo stelde
Verhaeghe- de turbo prestatiemaatschappij wordt bedreigd door de zieke individuen. Hij stelde
letterlijk dat deze maatschappij daarvan het slachtoffer wordt, en droogjes concludeerde hij dat
deze redenering fout is. Dit inzicht gaf me toen een schok (zie Nieuwsbrief nr. 79).
De redenering is een bewijs van het ongerijmde, absurde, een omgekeerde wereld schreef ik toen. Draai
je de paradox om, dan zie je uiteraard dat de prestatiemaatschappij bedreigd wordt DOOR DE
VERZIEKINGEN DIE ZIJZELF ‘PRODUCEERT’! Maar de politiek gaat vliegenmeppen op de slachtoffers van de
neoliberale maatschappij: "War on drugs", niet roken maar rokers verboden, bestraf de armen en jaag
werklozen op naar banen, law and order...
Het lijkt mij logisch dat aldus de vliegenmepperspolitiek allerlei problemen in de
maatschappij alleen maar verergert. Sterker nog, dat de politiek slachtoffer wordt van Einsteins Wet
van behoud van Achterlijkheid: steeds dezelfde maatregelen nemen met steeds een AVE- RECHTS resultaat.
En zo putten we elkaar uit in een maatschappij die individuen verantwoordelijk stelt.
PROTEST BETEKENT DAT WE DE TURBOMAATSCHAPPIJ EN DIE POLITIEKE PARTIJEN VERANTWOORDELIJK STELLEN DIE
ZOVELE BURGERS IN GROTE FINCANCIËLE, SOCIALE EN MENTALE MOEILIJKHEDEN HEBBEN GEBRACHT.
Tjeerd de Boer
