Een deprimerend oord Van Piet van de Lende (Bijstandsbond Amsterdam) Op 29 augustus ben ik naar het gevangenismuseum in Veenhuizen geweest. We komen aan in Veenhuizen nadat we o.a. de boerenhoeve 'Nieuw Weper' zijn gepasseerd. Veenhuizen ligt in een bosrijke omgeving en het gevangenismuseum ligt op een afgelegen terrein waar je alleen met de auto of de fiets kunt komen. Veenhuizen Bij de ingang van het museum aangekomen merken we dat we niet de enigen zijn. Hordes toeristen willen het museum en zijn attracties bezoeken. We gaan naar binnen en betalen. We boeken ook een tocht met de boevenbus over het terrein van de Maatschappij van Weldadigheid dat 3200 hectare groot is en we boeken een wandeling naar gevangenis de Rode Pannen, die tot 2008 als zodanig in gebruik was. We zijn in de voormalige Koloniën van Weldadigheid die in de eerste helft van de negentiende eeuw zijn opgericht om in Nederland armoede te bestrijden. De belangrijkste oprichter was Johannes van den Bosch. Wil je meer weten over deze vreselijke man, je kunt het lezen op de website van Doorbraak: https://www.doorbraak.eu/johannes-van-den-bosch-een-relatief-onbekende-koloniale-misdadiger-met-ontelbare-doden-op-zijn-geweten/ Van weldadigheid tot gevangenis De Koloniën van Weldadigheid zijn sinds 2021 Unesco Werelderfgoed. Het experiment van de kolonien was gericht op het omvormen van armen tot productieve burgers, en woeste grond tot productief landbouwgebied. De armen een goede moraal bijbrengen (de hypocriete moraal van de gegoede burgerij) en de armen moesten door hen hard te laten werken verheven worden tot oppassende burgers. De Maatschappij van Weldadigheid bouwt in Veenhuizen drie grote gebouwen. Deze zijn bedoeld voor de opvang van kinderen uit de grote steden die geen ouders meer hebben: weeskinderen. De gebouwen noemen ze gestichten: het Eerste, Tweede en Derde Gesticht. In ieder gesticht is plaats voor ongeveer 1.000 mensen. Er worden niet genoeg weeskinderen naar Veenhuizen gestuurd om alle drie de gestichten vol te krijgen. In twee van de drie gestichten woonden wezen, in het derde gesticht wonen bedelaars en landlopers. De Maatschappij van Weldadighied kon het echter financieel niet bolwerken. De regering neemt in 1859 de gestichten in Veenhuizen over. Alleen het Tweede Gesticht staat nog overeind. Hierin is nu het Gevangenismuseum gevestigd. Nog steeds staan er gevangenissen van de staat op het terrein. De meest zware, onhandelbare delinquenten werden in gevangenis de rode pannen ondergebracht. De gevangenis, met zijn ijzeren hekken met prikkeldraad eromheen en de cellencomplexen zijn nog geheel intact. Armoede en ellende big business We lopen wat rond in de boekwinkel bij de balie en ontdekken dat er heel veel boeken over "De onvrije kolonie van de Maatschappij van Weldadigheid" geschreven zijn. We krijgen de indruk dat armoede en ellende big bussiness is en dat veel mensen daar geld aan verdienen. Hordes toeristen vergapen zich aan de vroegere en nog in gebruik zijnde gevangenissen en werkinrichtingen op het terrein. Zoals reeds opgemerkt werden In de onvrije kolonie mensen ondergebracht in de 19e en ook nog in de 20e eeuw, die 'heropgevoed' moesten worden, zoals mensen die zich misdroegen in de vrije koloniën in het zuidelijker gelegen Frederiksoord, Wilheliminaoord etc. Veel arbeiders probeerden de zogenaamd vrije kolonien te ontvluchten en vestigden zich in plaggenhutten in de buurt van Noordwolde, net over de grens tussen Drente en Friesland. Alles beter dan het regiem van de Kolonien. Ook ' Paupers' en zwervers of lieden die zich schuldig maakten aan openbare dronkenschap in de grote steden in het westen werden er ondergebracht. Om half 1 stappen we in de boevenbus. Het blijkt een oude, nogal krakkemikkige bus te zijn waarmee eertijds gevangenen uit de nog steeds bestaande gevangenissen op het terrein vervoerd werden naar werkplaatsen elders op het terrein. Het is een bus met onconfortabele stoelen. Er zijn tralies voor de ramen om de toeristen een beetje de sfeer alvast te laten proeven en je kunt dus geen foto's maken. We rijden op hobbelige wegen hotsend en botsend over het terrein. Een gids vertelt over de verschillende gebouwen die op het terrein staan. En we komen langs twee nog in gebruik zijnde gevangennissen voor zware misdadigers. Noorderhaven en Bankenbosch. Ook vertelt de gids terloops dat er ook nog een gevangenis staat voor zogenoemde asylzoekers, de ama's. De onderdrukkingssystemen van de 19e eeuw gaan naadloos over in dergelijke systemen nu. De gebouwen hebben stichtelijke opschriften zoals 'werk en bid'. Eigenlijk luidt de uitdrukking ' bid en werk' maar de beheerders van de onvrije kolonie hebben de twee woorden omgedraaid om te benadrukken, dat werken het belangrijkste is. Hier meer opschriften van gebouwen noemen. Ook de bierbrouwerij. De boevenbus Na de tocht met de boevenbus, waar we gebroken uitkwamen, maakten we onder leiding van een gids een wandeling naar de bij het Tweede Gesticht gelegen gevangenis de Rode Pannen. Deze gevangenis is tot 2008 in gebruik geweest en de situatie is er nu nog net zo als toen. We gaan door een groot ijzeren hek in de omheiding met prikkeldraad de gevangenis in. De gids vertelt in geuren en kleuren de ins en outs van het leven in een gevangenis. Op een brede gang beneden en op de bovenverdieping zijn tamelijk kleine hokjes, de cellen van ik schat 4 bij 5 meter waarin achter een zware deur de gevangenen verbleven. Onderling contact tussen de gevangenen was strikt verboden en voorkomen werd dat de gevangen zelfs maar oogcontact hadden. Gevangenen die Amok maakten door dingen in de cel te vernielen of die opstandig werden, werden opgesloten in een soort crisis cel, ik ben de preizeize naam vergeten, die zo was ingericht dat je werkelijk niks kon vernielen. Er stond alleen een bed en een stalen WC. Gevangenen die dan nog onhandelbaar bleken te zijn werden vastgebonden op een soort bed in een tegenover gelegen kamer, met riemen en touwen zodat ze zich niet kon den bewegen. Dit martelwerktuig, waar je maximaal 24 uur op mocht liggen, werd in de wandeling 'de fiets' genoemd. Dit alles was dus tot 2008 in gebruik. De gids vertelde van een onhandelbare gevangene, die o.a. op de fiets werd vastgebonden maar die uiteindelijk werd uitgezet naar Marokko. Daar werd hij door de politie meegenomen naar een stille hoek van het vliegveld en doodgeschoten. Met geen stok Na het bezoek aan deze gevangenis zijn we weer naar huis gegaan. Een ding heb ik mij voorgenomen: ze krijgen me met geen stok meer naar dit vreselijk deprimerende oord. Fotoos van de fiets en andere touristische bezienswaardigheden vindt je op de weblog van de bijstandsbond: ⇒
Gaat er na de verkiezingen echt iets veranderen? door Piet van der Lende Op 22 november zijn er weer verkiezingen. Gaat er iets veranderen? Er zijn nieuwe spelers op het toneel van de massacommunicatie. Naast Frans Timmermans, Pieter Omtzigt en Carolien van der Plas, Dilan Yeşilgöz voor de VVD. Vooral het optreden van Frans Timmermans en Pieter Omtzigt geeft velen hoop. Dat we voorbij het jarenlange desastreuze neoliberale regeringsbeleid van de VVD nu eindelijk een effectieve aanpak krijgen van de problemen waar ons land voor staat. Voorlopig verandert er echter niets. Het VVD beleid is desastreus geweest voor de toename van armoede in Nederland. Half oktober kondigde demissionair minister Hugo de Jonge aan, dat we 5,8% huurverhoging in 2024 krijgen. Vreselijk. In oktober werd in Den Haag voortdurend gekletst over bestaanszekerheid. Maar de vaste lasten voor mensen met lage inkomens blijven de pan uitrijzen. De zorgpremie en de huren stijgen volgend jaar fors. Weg compenserende maatregelen om de armoede te bestrijden. Hier wreekt zich, dat we na jaren VVD beleid in Nederland een fout financieringssysteem hebben. De achtereenvolgende regeringen hebben een beleid gevoerd, waarbij de directe belastingen voor de rijken werden verlaagd en de grote bedrijven praktisch geen belasting hoefden te betalen en om de uitgaven toch te financieren werden veel indirecte heffingen en belastingen ingevoerd, waardoor de lasten voor de lagere inkomens fors stegen en in dit onrechtvaardige systeem betaalt iedereen rijk en arm, evenveel voor de voorzieningen. We moeten toe naar een ander systeem, waarbij de voorzieningen weer worden betaald uit een verhoging van directe belastingen voor de rijken. In het huidige systeem is armoedebestrijding praktisch onmogelijk. Verloedering Haagse politiek Gaat dat na de verkiezingen veranderen? Ik heb daarover twee boeken gelezen, ‘een nieuw sociaal contract’ van Pieter Omtzigt en ‘Voor ieder wat waars’ van Rob Wijnberg. Gemeenschappelijk in deze analyses is de constatering dat de Haagse politiek verloedert is, d.w.z. de democratie functioneert niet meer, het machtsevenwicht in de trias politica (uitvoerende, wetgevende en rechtsprekende macht) is verstoord ten gunste van een bureaucratisch apparaat, dat zijn gang kan gaan bij de zoektocht naar technocratische oplossingen van problemen door de inzet van moderne middelen als algoritmen bij de opsporing van fraude, zwarte lijsten van mensen die fraude plegen, etc. Daarbij treedt discriminatie, racisme en stigmatisering op van hele bevolkingsgroepen, waarbij dan de wetgevende en rechtsprekende macht niet meer functioneren als instituties waar de burger zijn recht kan halen. In de toeslagenaffaire moesten de gedupeerde burgers met een telefoonnummer bellen, de belastingtelefoon, voor de rest was de belastingdienst ontoegankelijk. Ontoegankelijkheid, discriminatie, depolitisering van problemen, niet naar de burger luisteren kenmerken de bureaucratiën van de Nederlandse staat. Het 'maatschappelijk middenveld' functioneert in de polder ook niet meer. Organisaties die eens zelfstandige buitenparlementaire sociale bewegingen waren zijn volledig ingekapseld in het overlegmodel van de polder en die organisaties zijn sterk afhankelijk geworden van subsidies waardoor ze slechts beperkt kritiek uitoefenen op de regering en parlement. Omtzigt constateert in zijn boek ook dat het maatschappelijk middenveld niet meer functioneert als tegenmacht die de rechten van burgers kan realiseren. Nieuw evenwicht Omtzigt en anderen doen voorstellen om het evenwicht in de trias politica te herstellen, en gaan daar in deze verkiezingsstrijd de markt mee op. En met succes, want de partij van Omtzigt, Nieuw Sociaal Contract, staat hoog in de peilingen. In feite wordt in de peilingen nu door drie partijen gestreden om wie de grootste wordt. En wie dus na de verkiezingen het voortouw mag nemen in de coalitievorming. Nieuw Sociaal Contract, de combinatie PvdA/Groen Links of de VVD. D66 gaat grote verliezen lijden ten opzichte van de vorige verkiezingen. Blijkbaar zijn veel stemmers op D66 het niet eens met wat D66 in het regeren met de VVD bereikt heeft. Maar een goede vierde is de BBB van Carolien van der Plas. De BoerenBurgerBeweging oftewel de spreekbuis van de boerenbeweging, is een politiek partij die met haar leidster van der Plas gelanceerd is door een PR Bureau die als belangrijkste clienten de grote slachthuizen in Nederland heeft, en zij werken voor grote multinationale ondernemingen als Bayer. Het is een lobby circuit voor de grootschalige landbouwindustrie. Klimaatverandering Zullen dus deze parlementaire verkiezingen alles veranderen? Ontegenzeggelijk is er door de toeslagenaffaire een klimaatverandering opgetreden. Vele bestuurders zeiden dat de overheid veel te streng optreedt tegen haar burgers en niet uitgaat van vertrouwen maar van wantrouwen dat de burgers de regels niet zullen volgen. Ik ga hier niet alles opnoemen wat critici van de huidige parlementaire democratie illusies van het parlementarisme noemen, maar het is duidelijk dat ook bij deze verkiezingen blijkens de peilingen geen enkele partij de meerderheid haalt en dat dus na de verkiezingen de sociaal democraten en Omtzigt op zoek moeten naar coalities. En daar wringt de schoen. Omtzigt is een rechtse politicus, die uit het CDA komt, en die gestreden heeft voor afschaffing van de VUT en die voor een strenge begrotingsdiscipline is (lees: bezuinigen). Op Europees niveau hebben de leiders van de EU landen al jaren geleden een akkoord gesloten over de overheidsfinanciën, het zogenaamde stabiliteits pact. Daarin staan zeer rigide regels over hoe groot het begrotingstekort in de afzonderlijke Eu-landen mag zijn. Het zijn zeer strenge regels over de uitgaven. Omtzigt wil, dat de landen in Europa zich houden aan het stabiliteits pact over de begrotingstekorten. Het is niet onmogelijk dat Omtzigt tot overeenstemming komt met de VVD en de BBB over een beperkte hervorming van de rechtsstaat (voorzover het nog een rechtsstaat is) en dat voor de rest op het gebied van sociaal-economisch beleid alles bij het oude blijft. Dit is in mijn ogen na de verkiezingen de meest waarschijnlijke coalitie, een beetje afhankelijk van of ze met zijn drieën een meerderheid halen. Maar zoniet, dan zijn er altijd nog wat kleinere partijen zoals de Christenunie die kunnen aanschuiven. Een andere mogelijkheid Maar een andere mogelijkheid is een coalitie tussen PvdA/Groen Links, BBB en Nieuw Sociaal Contract. Ook dan voorspel ik, dat er weinig zal veranderen. De woningbouw is in Nederland stil komen te liggen vanwege rechterlijke uitspraken over de CO2 uitstoot, die bij de woningbouw teveel zou zijn. Timmermans heeft al gezegd in het eerste grote verkiezingsdebat op de televisie, dat hij graag wil regeren met de BBB en dat hij de woningbouw los wil trekken, en over de stikstofuitstoot worden wij het dan wel eens zei hij tegen van der Plas. Een coalitie van VVD en PvdA/Groen Links zie ik er niet van komen. Dat zou voor de sociaal-democratische coalitie zelfmoord betekenen. In de verkiezingsdebatten gaat het verder ook nauwelijks over fundamentele uitgangspunten om het jarenlange VVD beleid fundamentele te veranderen. (Terugdraaien privatiseringen, fundamentele herbezinning op het belastingsysteem van directe en indirecte belastingen, hervorming van de voedselproductie, etc.) Mooie woorden worden in deze verkiezingstijd gewijd aan het klimaatbeleid, en dat de rijken meer belasting moeten betalen, maar na de verkiezingen zal daar toch met de VVD en/of BBB over onderhandeld moeten worden. Waarbij dan bij BBB (grootschalige landbouwindustrie) en bij de VVD de grote multinationals een flinke vinger in de pap hebben. En dan zie ik er weer niks van terechtkomen. Zolang er geen sterke zelfstandige buitenparlementaire sociale bewegingen opkomen blijft het doormodderen in de polder. Rob Wijnbergen is optimistischer. Hij constateert dat wij het over veel dingen eens zijn, dat de door de media breed uitgemeten polarisatie tussen centrumpolitiek en rechtser helemaal niet zo groot is, en dat wij mensen sociale wezens zijn die elkaar vooral willen helpen. We moeten toe naar een gedeelde waarheid over de noodzakelijke energietransitie. De economie drijft op fossiele brandstoffen, en die energietransitie naar groene energie is een noodzaak om klimaatverandering, vernietiging van de natuur en grote armoede en rampen in de wereld tegen te gaan. Daarover moeten wij het eens worden, een gedeelde waarheid, voorbij het postmodernisme, dat egoistische individuen bevordert. Hoe dit in het kapitalisme met zijn machtige kapitaalbezitters gerealiseerd moet worden noemt hij niet. Het woord kapitalisme komt in zijn boek niet voor, en verder dan een enigszins abstracte oproep tot samenwerken aan een gedeelte waarheid komt hij ook niet. Piet van der Lende is van de Vereniging Amsterdamse Bijstandsbond website bijstandsbond.org / mail info@bijstandsbond.amsterdam telefoon 020 689 88 06 ⇒
Een zeker bestaan, naar een toekomstbestendig stelsel van het sociaal minimum door onze RoSA! econoom Tjeerd de Boer Het instellen van de Commissie Sociaal Minimum. Op 8 juli 2022 werd een motie an het Tweede Kamerlid Omtzigt aangenomen waardoor de regering werd verzocht om een commissie in te stellen die moet onderzoeken in hoe verre en hoeveel mensen met een minimumuitkering tekort komen om hun maandelijkse uitgaven te doen. Dit werd de Commissie Sociaal Minimum die in samenwerking met het budget onderzoeksbureau NIBUD het onderzoek zal uitvoeren. Hert Centraal Planbureau (CPB) deed de doorberekeningen voor diverse beleidsopties en werden gegevens uit het rapport van het Sociaal Cultureel Planbureau van maart dit jaar gebruikt. Het onderzoek stond onder leiding van de socioloog Prof. Engbersen van de Erasmus Universiteit, specialist op het gebied van de sociale zekerheid. In de motie werd ook bepaald dat een regering na 4 jaar een herijking doet over de effectiviteit van een stelsel van minimumuitkeringen. Bestaansminimum als grondrecht De overheid is op grond van Artikel 20 uit de Grondwet verplicht om burgers een bestaansminimum te garanderen als zij niet in staat zijn een eigen inkomen te verwerven. Concreet gaat het dan om de Bijstandswet uit 1965, ingevoerd dankzij Marga Klompé die stelde dat naast de kosten voor levensonderhoud de uitkering ook een bloemetje op tafel mogelijk moest maken. De Bijstandswet moest armoede tegengaan dus dankzij een bijstandsinkomen moeten vaste lasten, huishoudelijke uitgaven en kosten voor maatschappelijke deelname, van verenigingen tot en met verjaardagen, worden gedekt. Tot 2014 konden aanschafkosten voor duurzame goederen en bijzondere uitgaven, bijvoorbeeld medische kosten, worden vergoed door de Bijzondere Bijstand. Na dat jaar zijn vele voorzieningen afgeschaft door gemeenten, soms is een lening mogelijk. Sinds decennia is de bijstandsuitkering onvoldoende om wat te sparen voor grote uitgaven later voor duurzame goederen of onverwachte financiële tegenvallers. Alle minimumuitkeringen, zoals in geval van werkloosheid of arbeidsongeschiktheid, zijn gelijk aan bijstandsniveau, dat voor alleenstaanden 70 % van het minimumloon is en 100 % voor stellen. In principe zijn alle minimumuitkeringen gekoppeld aan het minimumloon zodat uitkeringen, ook de AOW, worden verhoogd als het minimumloon wordt verhoogd. Vorig jaar probeerde de regering een verhoging van de AOW tegen te gaan omdat deze uitkering bijna 200 euro netto hoger is dan de bijstand. Het plan ging niet door omdat ook veel gepensioneerden in armoede dreigden te komen wegens de explosieve energieprijzen. Bestaanszekerheid In het vorige artikel over het SCP rapport kwam het begrip bestaanszekerheid aan de orde die vrij goed is voor bepaalde hoge klassen en slecht voor het precariaat en flexwerkers. Het verschil tussen rijk en arm laat zich niet alleen uitdrukken in termen van geld maar ook het bezit van sociaal kapitaal (netwerken), cultureel kapitaal (vaardigheden) en gezondheid. Mensen in armoede scoren laag op al die gebieden: slechte gezondheid, woningen, slechte kansen op de arbeidsmarkt en hun kinderen slechte kansen om in het onderwijs voort te gaan. Armoede leidt tot stress en korte termijn denken en handelen, mensen leven van dag tot dag. Hun mentale welzijn is ook vaak slecht, angsten, depressies en verslavingen komen veel meer voor dan in hogere klassen van de bevolking. Om deze mensen te helpen uit hun vaak deplorabele situatie te krijgen is het verhogen van hun besteedbaar inkomen onvoldoende. Hun lot moet worden verbeterd door verbetering van hun totale sociale domein van uitkeringen, gezondheidzorg, onderwijs en volkshuisvesting. Om die reden is een ambtelijke commissie Toezicht Sociaal Domein opgericht om genoemde beleidsgebieden nader te onderzoeken en te streven naar samenwerking tussen de ministeries ter zake. Armoede kost de maatschappij ook veel geld, niet enkel aan uitkeringen en toeslagen maar aan medische kosten wegens ongezonde woonomgeving en leefstijl bij veel mensen in armoede, verlies aan menselijk kapitaal, ook eventuele vroegere werkervaring, en verlies aan sociale cohesie in wijken met veel armoede. Eenzaamheid door gebrek aan geld om deel te nemen aan sociale aktiviteiten. Geldgebrek vergroot de kans op schulden; de kosten voor schuldhulpverlening zijn vaak een veelvoud van de kosten voor de uitkering. In het rapport van de Commissie Sociaal Minimum staat financiële zekerheid centraal, die wordt bereikt als het besteedbaar inkomen van de uitkering hoog genoeg is om alle vaste lasten, de kosten voor huishouding, persoonlijke verzorging en woningonderhoud, kosten voor deelname aan sociale aktiviteiten en wat reservering voor latere kosten voor vervanging van spullen of tegenvallers. Het NIBUD stelde al eerder vast dat alleenstaanden in de bijstand ruim 90 euro per maand tekort komen, bij stellen met kinderen tekorten van honderden euro’s per maand. Voor gezinnen in de bijstand met oudere kinderen (ouder dan 12 Jaar) hebben het moeilijk. Inkomensbescherming, moet worden hersteld voor alle minimumuitkeringen. Dankzij de neoliberale leer door de regeringen Rutte 1,2 en 3 werd de inkomens beschermende functie van de bijstand bewust beperkt ten gunste van de aktiveringsfunctie om zoveel mensen naar betaald werk te krijgen. Deze politiek was afgeleid van de Financiële Prikkel Theorie waarbij vaak werd verondersteld dat mensen met een uitkering weinig inspanning zullen verrichten om aan betaald werk te komen. De gevolgen van dit beleid gingen nog verder want door uitkeringstrekkers te wantrouwen en minutieus te controleren in al hun aktiviteiten, gingen mensen met een uitkering de overheid en de politiek wantrouwen. Vaak werd hun zelfvertrouwen verder aangetast door een intimiderende houding door UVI’S en Sociale Diensten, let wel volgens protocol! Op dit moment leven 800.00 mensen op de armoedegrens of daaronder, het betreft 5.3 % van de bevolking. 1 op 7 kan niet rondkomen, 20 % van de bevolking heeft moeite met het betalen van vaste lasten, zoals hoge woonkosten. Ruim 500.000 mensen leven langer dan 3 jaar in armoede. 34 % van mensen in armoede heeft betaald werk, 50 % heeft een migratie achtergrond. 620.000 mensen hebben problematische schulden, d.w.z. moeite met aflossingen. De kabinetten Rutte waren hard en zuinig tegen mensen met een uitkering, met name toen de Participatiewet in werking trad (2014) en tal van voorzieningen in de bijstand werden gesloopt. Deze politieke houding veranderde toen als gevolg van de oorlog van Rusland tegen de Oekraïne een explosie van gasprijzen volgde, en daarna een algehele hyperinflatie ontstond. In allerijl werden compenserende maatregelen ingevoerd, en vaak verrassend snel uitgevoerd. Een energietoeslag voor alle mensen met een inkomen tot 120 % van het sociaal minimum. Netto kwam de energietoeslag neer op 72 euro per maand per persoon. Zorg- en huurtoeslag werden elk met 50 euro netto per maand verhoogd. Ook de algemene heffingskorting voor belastingen werd verhoogd. Zonder deze maatregelen zouden in 2023 200.000 mensen extra in de armoede zijn terechtgekomen (5.8 % van bevolking). Voordat het kabinet Rutte 4 viel werd een motie van minister Carola Schouten (Christen Unie) aangenomen door de coalitiepartijen om ook in 2023 een energietoeslag toe te kennen. Deze motie wordt wel zeker aangenomen door de Tweede en Eerste Kamer maar uitbetaling kan worden verwacht in november, ten tijde van de verkiezingen. Zonder aanvullende maatregelen voor 2024 dreigen alsnog 200.000 mensen of meer in de armoede te belanden. Daarom in de volgende paragraaf een aantal structurele maatregelen die met urgentie dienen te worden ingevoerd volgens de adviezen van de Commissie Sociaal Minimum. Structurele verhoging van minimuminkomens Kabinet Rutte 4 gaf ook hier een voorzet door het minimumloon te verhogen en de daaraan gekoppelde uitkeringen. De AOW moest daarvan worden uitgezonderd, maar dit plan werd afgestemd. Het minimuminkomen ging ongeveer 100 euro netto omhoog, naast genoemde verhoging van toeslagen en de energietoeslag. Maar het ging hier om tijdelijke maatregelen, zoals gezegd is het voorbij in 2024 als het aan het kabinet lag. De Commissie Sociaal Minimum onderzocht een aantal beleidsopties, bedoeld als structurele maatregelen. Het verhogen van het minimumloon met daaraan gekoppeld de minimumuitkeringen is een beste optie omdat het verschil tussen loon en uitkering inderdaad groot genoeg moet zijn om te zeggen dat werk moet lonen! Maar van uitkering naar werk wordt moeilijk wegens het toeslagenstelsel. Het verhogen van toeslagen is aantrekkelijk omdat alle mensen met een laag inkomen ermee gediend kunnen worden en snel uit te voeren door de Belastingdienst. Maar het krijgen van betaald werk kan leiden tot een financiële ramp als de toeslagen terugbetaald moeten worden. Je krijgt hoe dan ook te maken met de zogeheten armoedeval door verlies van (een deel) zorg- en huurtoeslag. Dit wordt de armoedeval genoemd en is een werkelijke rem voor uitkeringsgerechtigden om betaald werk te willen zoeken. Dit los van een afstand tot de arbeidsmarkt door gezondheidsproblemen en dergelijke. Het verhogen van de kinderbijslag en het kindgebonden budget is een maatregel die ook direct ten goede komt aan de doelgroep gezinnen in de bijstand die maandelijks de grootste tekorten hebben qua besteedbaar inkomen. Nadeel van deze generieke maatregelen dat ze ook ten goede komen aan hoge inkomensgroepen. Maatwerk, door gemeenten is echter complex en qua kosten moeilijk in te schatten, met gevaar van willekeur tussen gemeenten. Tenslotte: Het verhogen van de Algemene Heffingskorting voor belastingen is een dure maar effectieve maatregel om het besteedbaar inkomen te verbeteren voor alle lage inkomensgroepen. Beleidsopties. De Commissie Sociaal Minimum liet door het CPB diverse beleidsopties doorberekenen maar in het algemeen zouden de onderzochte maatregelen om het minimuminkomen te verhogen neerkomen op 6 miljard euro per jaar. De beste maatregel mijns inziens ook is het verhogen van het minimumloon met daaraan gekoppeld alle uitkeringen. Ook de AOW, niet alleen uit solidariteit toen in 1974 door regering en vakbonden werd overeengekomen tot deze koppeling. Maar ook praktisch en nu. De Commissie Sociaal Minimum stelde vast dat een alleenstaande in de bijstand 94 euro per maand tekort komt. Een alleenstaande in de AOW houdt 114 euro per maand over, logisch als de AOW ruim 200 euro hoger is dan de bijstand. Maar dit 'overschot' kan je opvatten als een financiële reserve om de kosten op te vangen door vervanging van duurzame artikelen of tegenvallers. Een reserve die ook zo belangrijk is voor mensen met een minimuminkomen sinds vele voorzieningen in de bijstand zijn afgeschaft. Daarom stelde de Commissie voor om de minimumuitkeringen met 3 à 6 % te verhogen voor wat spaarvermogen. Veel ouderen die wat langer gepensioneerd zijn, hebben een laag aanvullend pensioen, gebaseerd op een laag inkomen of onderbroken arbeidsverleden, zoals bij werkende vrouwen. Tot hun ellende werden deze pensioenen ruim 10 jaar bevroren of zelfs gekort door het lage rentebeleid van centrale banken. Het is juist dat de AOW sec heeft geleid tot zeer weinig armoedeproblemen bij ouderen maar dat ook ouderen met een laag inkomen bedreigd worden door de hoge inflatie en andere kosten. Structurele stelselherziening Is een vervolgonderzoek door de Commissie Sociaal Minimum dat moet resulteren in een tweede rapport, te verschijnen dit najaar. Haast is hier niet geboden, ten eerste zijn in november verkiezingen. Met wat ‘geluk’ is er voor zomer 2024 een nieuw kabinet, dat pas na de vakantietijd met wetsvoorstellen zal komen. Pas dan hebben we een beeld van de toekomst van het stelsel van sociale zekerheid. De commissie Sociaal Minimum stelt de volgende structurele veranderingen voor in het stelsel van minimumuitkeringen: betere toegankelijkheid en bejegening van mensen met een uitkering betere voorspelbaarheid, geen willekeur inzake maatregelen betere uitvoeringsorganisatie. Veel ellende door de Belastingdienst, UvI’s en Sociale Diensten werd veroorzaakt door problemen binnen de organisatie en ICT betere houdbaarheid, een lastige kwestie want om een herstel van de verzorgingsstaat te kunnen betalen zullen de hoge inkomensgroepen en vermogensbezitters meer belasting moeten betalen als in de jaren ’60 en ’70, zoals Piketty aantoonde. EEN ZEKER BESTAAN. NAAR EEN TOEKOMSTBESTENDIG STELSEL VAN HET SOCIAAL MINIMUM. ⇒
EEN ZEKER BESTAAN 2 Een toekomstig stelsel van bestaanszekerheid In het tweede, nogal lijvige rapport van de Commissie Sociaal Minimum, gepubliceerd september 2023, wordt ingegaan op een toekomstbestendig stelsel van minimumuitkeringen. Dit stelsel moet voldoen aan de volgende eisen, zoals aan het eind van het vorig artikel. De commissie hanteert het begrip financiële bestaanszekerheid als maatstaf voor armoede, dus een inkomen dat genoeg is om noodzakelijke bestaansmiddelen te kunnen betalen. Het brede begrip van armoede stelt niet alleen geldgebrek centraal maar ook gebrekkige huisvesting, gezondheid, kansen op scholing en werk en sociale netwerken. Deze gebreken hangen met elkaar samen en maken het dat armoede een leefstijl wordt, gekenmerkt door stress, leven op de dag, ontwijkgedrag richting instanties en niet zelden tot schulden. Het verbeteren van de inkomens van minima alleen zal vele ellende die samenhangt met armoede nog niet verhelpen. Dit vereist een integrale aanpak. De Bijstand Na de tweede Wereldoorlog waren regeringen van Westerse landen het erover eens dat een stelsel van uitkeringen moest worden ontwikkeld ingeval mensen niet in staat zijn door werk of ondernemen een eigen inkomen te verdienen. Inkomensverlies door werkloosheid, ziekte, ouderdom of arbeidsongeschikt moest kunnen worden opgevangen door een stelsel van minimumuitkeringen die financiële bestaanszekerheid garanderen. Dus genoeg voor de kosten van het bestaan en een marge om te kunnen sparen, door de Commissie in vorige rapport aangeduid als flexbudget. Advies van 6 % van netto bijstandsuitkering. Voor de oorlog was het krijgen van inkomenssteun summier van overheidswege en vaak een gunst, afhankelijk van particuliere liefdadigheidsorganisaties. In de landen die n.a.v. de adviezen van de commissie Beveridge (1942) stelsels van sociale zekerheid invoerden, was het krijgen van een uitkering een recht, mits je aan de toelatingscriteria voldeed. Dit veranderde in de jaren ’80 en daarna toen de nadruk op inkomensbescherming verschoof naar de plicht tot aktivering richting werk. Om dat te bereiken, moesten minimumuitkeringen zo laag mogelijk worden om de mensen richting werk te krijgen. Bekend als de neoliberale Financiële Prikkel Theorie. Ook sanctieregels werden verscherpt, iedereen moest aan de slag en wie wil werken, zal werk krijgen... In 1974 werd bepaald dat minimumuitkeringen gekoppeld worden aan het minimumloon en ook loonstijgingen. Alleenstaanden krijgen 70 %, stellen 100 % van het minimumloon. Indexatie van de minimumuitkeringen gebeurde op grond van c.a.o. loonstijgingen. Maar vaak bleef die achter bij de gemiddelde loonstijgingen, waardoor de uitkeringen op achterstand werden gezet. Hoewel de koppeling uitkeringen- minimumloon wettelijk was vastgelegd, werd deze losgelaten door regering Lubbers, daarna door kabinet Kok (1993-1995) en daarna door kabinet Balkenende (2004). Indien de indexatie niet was onderbroken, waren de minimumuitkeringen zo’n 20 % hoger geweest dan nu het geval is. Het sociaal minimuminkomen dat aldus tekortschiet om ervan te leven. Een alleenstaande in de bijstand zit thans op 62 % van minimumloon (en komt 100 euro per maand tekort, zie eerste rapport), een stel op 89 % van minimumloon (en heeft tekorten tot 500 per maand). Intussen wordt de dubbele heffingskorting in de bijstand afgebouwd waardoor de uitkering 100 euro lager is na 2025. De commissie adviseert terecht deze absurde maatregel direct te stoppen. Aktiverend arbeidsmarktbeleid Was de titel van een rapport van de Wetenschappelijk Raad voor het Regeringsbeleid (WRR) uit 1978. Toen regering Lubbers aan de macht kwam, werd de titel leidend voor zijn No Nonsense Beleid. Mensen in de bijstand, vaak langdurig werkloos, moesten maar eens opgeschud worden. In de WAO werden o.a. door Prof. Van den Bosch (mijn promotor aan de Erasmus Universiteit, 1986-1989) verborgen werklozen vastgesteld. Ook de WAO moest dus worden doorgelicht omdat het aantal uitkeringsgerechtigden de 1 miljoen naderde. In de jaren ’90 kwam een golf van herkeuringen op gang. Wie minder dan 80 % arbeidsongeschikt was, moest in principe in staat zijn om (enigszins) te werken. Maar velen hadden geen schijn van kans op werk, omdat werkgevers geen mensen met een beperking wilden. Zeker waar werken gelijk wordt gesteld aan topprestaties leveren over lange tijd met het gevaar van burnout als nieuwe instroom naar de WAO. Werkloosheid was in de jaren geen groot probleem behalve voor langdurig werklozen. In 1997 werd de Wet Organisatie Sociale Verzekeringen aangenomen onder de paarse regering van Kok. De privatisering van de WAO naar verzekeringsmaatschappijen ging niet door in ruil voor wel privatisering van de arbeidsbemiddeling. Het klassieke Arbeidsbureau verdween en daarvoor in de plaats kwamen- als paddestoelen uit de grond- diverse reïntegratiebureau’s. Werklozen werden ‘per kavel‘ aangeboden door UWV en en Sociale Diensten. De sollicitatieplicht werd strikt toegepast met minstens 5 sollicitaties per week, na een jaar soms honderden pogingen om betaald werk te krijgen. Allerlei cursussen en ook sporttrainingen werden verplicht gesteld ‘om de afstand tot de arbeidsmarkt te verkleinen’ Zie o.a. Zwartboek Bijstand van de FNV, jaarlijks, om te zien hoeveel ellende dat opjagen en dwingen van veel werklozen vaak naar niks en nergens opleverde. Geen Banen maar Wanen, met name bij de neoliberale politici zoals Balkenende en later Rutte. In de jaren ’10 klapte het arbeidsmarktbeleid weer om. Werd er in 2010 nog 4500 euro per persoon in de bijstand uitgegeven aan reïntegratiepogingen, aan het eind van dit decennium nog maar 1500 euro. Het krijgen van betaald werk behoorde weer tot individuele verantwoordelijkheid. Ook de Wet Sociale Werkvoorziening werd afgeschaft, maar mensen met een handicap vinden nauwelijks regulier werk, zoals ook in vorige decennia werd vastgesteld in diverse onderzoeken. De houding jegens en beoordeling van werkloze mensen met een minimumuitkering ging verharden in politiek en maatschappij. Mensen met een uitkering werden gezien als mogelijke fraudeurs. De sociale diensten en UWV en veranderden meer in opsporingsorganisaties om hun ‘cliënten‘ te kunnen betrappen op fouten en nalatigheden. Door sancties kwamen mensen allicht ver onder de armoedegrens, gegeven dat die het bijstandsniveau was. De Commissie Sociaal Minimum stelt dat het arbeidsmarkt aktiveringsbeleid gebaseerd moet zijn op realistische uitgangspunten en doelen. Voorzichtig gezegd, je kan ook zeggen dat we af moeten van neoliberale stokpaardjes die al zo lang de politiek hebben gedomineerd, zoals waar een wil is, is een werk. Kort samengevat is er een kern van mensen in armoede, gevangen in een schijf van 5 van gebrekkig inkomen, huisvesting, gezondheid, kansen op scholing en werk en sociale netwerken. In een enquète door de Commissie ingesteld, zegt 75 % van de mensen in de bijstand zich nog niet in staat acht om te kunnen werken. HUN TOTALE LEEFSITUATIE MOET WORDEN VERBETERD, MINDER STRESS, OPDAT ZIJ ENIGERMATE, BETAALD OF NIET KUNNEN WERKEN. Dat moet de inzet worden van een betere arbeidsbemiddelingen voor mensen die niet of niet direct geschikt zijn voor banen die ook heel wat vergen van de huidige werkenden. Vooral voltijds. Het toeslagenstelsel Bij arbeidsbemiddelingen werd nogal een vergeten dat veel mensen met een uitkering bang zijn voor de gevolgen voor hun toeslagen als zij betaald werk krijgen. Hoe hoger hun inkomen hoe lager de toeslagen zodat ze er niet op vooruitgaan (de armoedeval). De Commissie adviseert om de toegankelijkheid en overzichtelijkheid van het toeslagenstelsel sterk te verbeteren. Er zijn al zoveel ongelukken gebeurd zoals de kinderopvang toeslagaffaire het pijnlijkste bewijs werd. Ruim 100.000 huishoudens, werkenden met een inkomen tussen minimumloon en modaal, werden getroffen door draconische terugvorderingen. De Commissie is positief om toeslagen structureel te gebruiken om de inkomens van mensen met een minimumuitkering te verbeteren. Verassend omdat nog niet zo lang geleden in de politiek kritisch werd gekeken naar voortzetting van dit stelsel dat zo complex is dat het grote administratieve vaardigheden vereist bij aanvragers en gebruikers (of hun adviseurs). Nongebruik komt dan veel voor, ook bij aanvullende bijstand maken 170.000 personen daarvan geen gebruik. Het toeslagenstelsel kan wegens de armoedeval negatief werken op de wil om te werken, niet zoals velen denken over werklozen, maar omdat het krijgen van betaald werk op zijn minst kan leiden tot enorme administratieve rompslomp, vooral als mensen steeds wisselen van uitkering naar werk en weer terug. De Commissie heeft een economisch onderzoeksbureau (SEO) opdracht gegeven om onderzoek te doen naar stelsels van uitkeringen en toeslagen in o.a. Denemarken. In dit land zijn veel soepeler, overzichtelijker en flexibele maatregelen tussen uitkeringen en betaald werk en scholing. De Commissie adviseert de Nederlandse politiek om kennis te maken met het ‘Deense Model’. Een politieke tegenvaller. De Commissie Sociaal Minimum gaat in hoofdstuk 8 minutieus in op mogelijke en noodzakelijke verbeteringen in het stelsel van minimumuitkeringen en toeslagen. Zoals geen afsluiting van water en energie bij gezinnen omdat kinderen niet uitgesloten moeten worden van deze basisvoorzieningen voor een minimaal bestaan. De Commissie blijft binnen de lijnen van het huidige systeem. Zij stelt voor om elke 4 jaar een nieuwe commissie in te stellen die nagaat of de structurele verbeteringen op het gebied van financiële bestaanszekerheid behaald zijn op grond van begrotingsmodellen van de Nibud inzake noodzakelijke kosten voor alle levensonderhoud. Het was niet de opdracht aan de Commissie om alternatieve system en van sociale zekerheid te onderzoeken, zoals stelsels met basisinkomens en -banen. Het Plan van Elswijk (1991) met een stelsel van basisinkomens die als heffingskorting kan worden gebruikt voor werkgevers als zij iemand een baan geven. Een stelsel waarin de factor arbeid minder wordt belast en de factor kapitaal meer. Maar hier een politieke tegenvaller De minimumlonen gaan volgend jaar niet per 1 januari maar per 1 juli omhoog en niet met 1.7 % maar 1.2 %. Energietoeslagen zijn niet te verwachten. EN INTUSSEN GAAT DE SLOOP VAN DE BIJSTAND DOOR MIDDELS HET AFBOUWEN VAN HEFFINGSKORTINGEN TER ZAKE. 100 euro per maand minder terwijl de Commissie voorstelt om over 4 jaar een financiële bestaanszekerheid te bereiken conform de definitie in het begin van het rapport en dit artikel. De FNV zet al in op een minimum uurloon van 16 euro, uiteraard gekoppeld aan de bijstand en AOW. Maar de demissionaire regering heeft het alweer over Bezuinigingen hoewel de collectieve sector is platbezuinigd, van sociale zekerheid t/m defensie en etc. Meer belastingen op topinkomens en vermogens en grootkapitaal wil dit ex kabinet niet invoeren, maar als we een herstel willen van de collectieve sector, dan moeten hoe dan ook de rijken zwaarder worden belast om het mogelijk te maken dat het grootste goed terechtkomt bij het grootste aantal, volgens Adam Smith een doel om economie te be-studeren! ⇒
Nieuwe politiek nu of nooit Opinie Hans Goosen over het boekje “Politiek zonder partijen” Politiek zonder partijen Onze jongste dochter, Petra, kwam enkele maanden geleden met een boekje binnen. Ze legde het op tafel en zei: “Dit is wel iets voor jullie”. De titel van het boekje was “Politiek zonder partijen”. De belangrijkste inhoud van het boekje zijn de filosofische ideeën van Simone Weil over politiek. Simone Weil leefde van 1909 tot 1943 heeft uitgesproken ideeën gehad en in de praktijk doorleefd. In 1940 is zij vanuit Frankrijk gevlucht voor de Duitsers naar de Verenigde Staten. De vertaalster, Alicja Gescinska, heeft er van haarzelf twee hoofdstukken aan toegevoegd over het leven van Simone Weil en de kritiek, die je op het idee van politiek zonder partijen kan hebben. Ik werd heel erg nieuwsgierig, zeker omdat ik bij het lezen er veel herkenning in zag met hoe de politiek zich in de afgelopen decennia heeft ontwikkeld in Nederland. Er is een cultuur van regeringspartijen, die vrijwel altijd met elkaar eens zijn en een oppositie, die voortdurend de kop daaraan stoot. Aan echt goede en diepgaande discussies is een gebrek. Het lijkt of afwijkende meningen van volksvertegenwoordigers, zowel in de coalitie als in de oppositie als een doodzonde gevoeld worden. Onafhankelijk kamerlid Is het vak van onafhankelijk kamerlid daarmee aan het verdwijnen of zijn er nog wel in de Tweede Kamer leden, die achter hun eigen principes of gefundeerde meningen blijven staan. Gelukkig zijn die er nog wel, alleen de afgelopen jaren te weinig. En het is te hopen dat er na de verkiezingen nog veel meer zijn. Dan wordt het luisteren en kijken naar de politiek alleen maar interessanter. Dan worden er wat meer besluiten genomen, dwars door de partijdogma’s heen. En wordt het vak politicus weer creatief, interessant en leuk. De uittocht De kern van het boekje “Politiek zonder partijen” was vlug gelezen. Het werd geleidelijk echt interessant met het omvallen van de regering Rutte 4. En extra met de aankondiging van opstappen van Mark Rutte en doet hij niet meer mee. Na het opstappen van Rutte stonden de deuren wagenwijd open. Volksvertegenwoordiger na volksvertegenwoordiger en ook ministers kondigden aan den Haag te verlaten. Toen met en de aankondiging van de verkiezingen op 22 november aanstaande kreeg het boekje een nog grotere betekenis. Toen Pieter Omtzigt, na veel aarzelen, toch aankondigde een politieke partij te beginnen: “Nieuw Sociaal Contract”. Ik kon er echt niet meer omheen dit stukje te schrijven. Bij de geboorte van zijn partij hoorde ik van hem alle vormen van voorbehoud over partijpolitiek, die ik zelf in het boekje had gelezen. De pers is hardleers Niet gelouterd, zoals ik, begonnen de kranten, de radio en TV weer te publiceren over de ouderwetse onderlinge partijenstrijd. Omdenken en wennen aan veranderingen van de realiteit kost nu eenmaal tijd. Langzaam dringt door, dat er na 22 november mogelijk een andere wind gaat waaien in de Staten Generaal. Een voorbeeld van andere (nieuwe) politiek is dat er eindelijk door vele partijen de armoede erkend is. Dat een rijk land zich daarvoor zou moeten schamen. Hoewel er zijn geruchten, dat in den Haag al weer een groep ambtenaren bezig is, uit gewoonte, bezuinigingen op te stellen voor de sociale zekerheid. Ga stemmen ! Het is begrijpelijk dat er vele mensen afgehaakt zijn en al lang niet meer gaan stemmen. Het vertrouwen in de democratie is in de laatste jaren bergafwaarts gegaan. Nog maar 30% heeft vertrouwen in de Tweede Kamer en 25% in de regering. Dit is een gevaar voor de noodzakelijke politieke verandering. Want zonder de stem van de gedupeerden, om mee te vechten tegen het veelkoppig monster van armoede (inkomen, huisvesting, vertrouwen etc. etc.) zal de strijd nog lang niet gestreden zijn. Het is nu of nooit, de sociale wederopbouw. ⇒
Ingezonden mededeling Rotterdam verwelkomt vluchtelingen Beste mensen, De Pauluskerk heeft 6 oktober samen met enkele andere organisaties waaronder kunstenaars een tentenkamp georganiseerd met als doel aandacht te vragen voor het toenemend aantal daklozen op straat, zie link onderaan dit bericht. Er zijn veel te veel mensen in Rotterdam die de nacht op straat moeten doorbrengen. Bij de actie hadden we 50 veldbedden en 13 tenten die snel werden gevuld door mensen die heel blij waren een keer beschut en veilig te kunnen slapen. Dat laat nog eens zien hoe hard nachtopvang nodig is, zeker in de winter. Het gaat dan onder meer over mensen zonder papieren. De Pauluskerk wil deze acties maandelijks voortzetten en zoekt versterking. Wie wil meedenken en/of meedoen. Stuur dan graag een mail naar rotterdamverwelkomtvlucht@gmail.com . met vriendelijke groet, Ineke Palm https://openrotterdam.nl/rotterdammers-vragen-met-tentenkamp-voor-cs-aandacht-voor-toename-dakloosheid/ https://www.rijnmond.nl/nieuws/1712967/dominee-pauluskerk-wil-ruimhartiger-nachtopvang-mensen-die-nog-niet-verslaafd-zijn-worden-dat-op-straat-vanzelf https://openrotterdam.nl/rotterdammers-vragen-met-tentenkamp-voor-cs-aandacht-voor-toename-dakloosheid/ ⇒
Historie Werelddag Armoede in Rotterdam De werelddag tegen de armoede is in 1992 ingesteld door de Verenigde Naties. Over de hele wereld wordt al dertig jaar op 17 oktober aandacht besteed aan de bestrijding van armoede, schulden en sociale uitsluiting. In de onzekere tijd waarin we verkeren is het overduidelijk geworden dat voor grote groepen in Nederland hun bestaanszekerheid op de tocht staat, of je nu wel of geen baan hebt. Dit is geen natuurlijk gegeven, maar het gevolg van tientallen jaren eenzijdig economisch beleid, waarbij de overheid verzuimd heeft haar taken ter bescherming van al haar burgers uit te voeren. Op sociale voorzieningen werd bezuinigd, banen werden omgezet in flexwerk, toezicht was er niet, ook niet toen diensten van de overheid groepen gingen discrimineren. Het vertrouwen in de overheid staat inmiddels op drie op de schaal van tien. Er moet een doorbraak komen, zodat iedereen, in dit zogenaamd rijke land, zijn of haar leven kan leven, zonder angst of bedreiging. Waarbij bestaanszekerheid van mensen voorop staat. Vanaf de oprichting van de Rotterdamse Sociale Alliantie op 16 oktober 2007 wordt jaarlijks aandacht besteed aan de Werelddag tegen de Armoede, ingesteld door de Verenigde Naties in 1992. Met verschillende thema’s: 2007 “Geld telt” (Schotse Kerk) 2008 “(z)Onderdak met De Rotterdamse Sociale Alliantie” (SVOR) 2009 “Jong zonder geld” (de Heuvel) 2010 “Alleen zonder geld” (Theater Zuidplein) 2011 “Arm in Arm” (‘het Klooster’, Afrikaanderplein) 2012 “Solidariteit Telt” (tijdelijke Pauluskerk) 2013 “Kinderen en Armoede” (Pauluskerk) 2014 “Filosofie van de Armoede” (Pauluskerk) 2015 “Economie van de Armoede (Nico Adriaans Stichting) 2016 “Tweedeling is armoede (delen is rijkdom)” (Pauluskerk) 2017 “Manifest rechtvaardig armoedebeleid” (Pauluskerk) 2018 "Sociale rechtvaardigheid op zijn Rotterdams" (Pauluskerk) 2019 "Jongeren in de knel" (Pauluskerk) 2020 en 2021, onderbreking (Corona-periode) 2022 “Doorbraak van de cirkel van Armoede” (Dona Daria) 2023 "Stem voor een zeker bestaan" (*Schotse Kerk / 17 november) Heel belangrijk was dat wij op 17 oktober 2017 ons "Manifest voor een nieuw, rechtvaardig armoedebeleid in 2018" hebben gebruikt voor een discussie tussen gemeenteraadsleden. Daarvoor hadden al acht van de tien partijen zich al achter het Manifest van RoSA! geplaatst. Nadat we eerder in 2017 met 200 bezoekers van vier studiebijeenkomsten het Manifest vorm hadden gegeven, voor een groot deel aan de hand van persoonlijke ervaringen. Dit manifest heeft ook zijn weg gevonden in heel Nederland, om een pittige bijdrage te leveren in discussies. Ook is het door RoSA! ingebracht bij verschillende Tweede Kamerleden. RoSA! heeft daardoor een bijdrage geleverd aan discussies met inhoud over armoede, schulden en sociale uitsluiting. Maar ook aan het bloootlegen van schandalig onrecht, aangebracht aan mensen, die dachten in een sociaal land te wonen, maar moesten constateren, datr dankzij onzorgvuldig bestuur het sociaal domain geen hemel, maar voor velen een hel was geworden, waar rechten tot plichten werden gemaakt en uitkeringen van de overheid tot schulden aan de overheid werden gemaakt. De achtereenvolgende regeringen van Mark Rutte hebben veel sociaal puin achter in het eens zo vrije, zelfverzekerde en bloeiend Nederland. En de wederopbouw zal nog zeker tien of meer jaar vergen. De Rotterdamse Sociale Alliantie zal ook daarvoor de handen uit de mouwen steken, met nieuwe ideeën en met nieuwe mensen, die de strijd tegen onrecht graag aangaan. ⇒
Pech bij RoSA! Op donderdag 26 oktober hield mijn all-in-one computer plotseling en definitief ermee op om te functioneren. Ik had het al moeten zien aankomen, want de computer was in 2018 gekocht en ging al twee jaar langer mee als verwacht. Het kantoor aan huis, was intensiever gebleken als vooraf was bedacht. Heel wat opgeslegen werk en gegevens van RoSA! waren plots niet meer te benaderen. Ook al stond het merendeel in de cloud, ofwel ergens anders op een computer, de inloggegevns en de wachtwoorden, in deze tijd dat alles geheim gehouden moet worden, moesten wel weer even opgezocht worden. Dezelfde dag heb ik nog een nieuwe laptop gekocht. Gelukkig kon ik wel vrijwel direct ons abonneebestand overnemen van een aantal mails, die ik kort geleden gestuurd had. Ook kon ik de gehele website en de grote historie aan nieuwsbrieven binnenhalen van onze webprovider, begalve Nieuwsbrief 180, waar ik al aardig veel aan gewerkt had. Met de nieuwe laptop was een nieuw outlook en Edge browser geleverd en daar waren nogal wat problemen mee. Maar ook de aansluiting tussen de speciale mailserver voor onze 1.300 abonnees was vrij moeilijk om opnieuw aan te sluiten. Dag voor dag verstreek en terwijl we samen met Wouter er nog een heledag aan hadden gewerkt, moesten we het besluit nemen de Werelddag tegen Armoede definiteif niet door te laten gaan. Ook al was deze al uitgesteld vanwege ziekte. In overleg met de aangezochte sprekers, de dagvoorzitter en de zaalverhuurder heeft de initiatiefgroep van RoSA! besloten de bijeenkomst uit te stellen tot (waarschijnlijk eind) januari. We blijven eraan werken, tot alle problemen opgelost zijn. En als u deze Nieuwsbrief nummer 180 gewoon kan lezen, dan is de pech bij RoSA! zo goed als voorbij. We staan open vooor commentaar, op info@rosarotterdam.nl . Hans Goosen, hoofdredacteur. ⇒
