RoSA! Nieuwsbrief 168 / 28 juli 2022

De kloof door Tjeerd de Boer

Over werken

Piketty toonde in zijn bestseller ‘Capital ‘aan dat werken loont niet, maar beleggen wel. In de USA en EU namen de lonen sinds de jaren ’80 in geringe mate toe voor de middenklassen en relatieve afname voor de laagste inkomensklassen Maar voor top 10 % inkomens zag het plaatje er veel beter uit in deze gebieden. In opkomende landen als China was sinds de jaren ’80 wel forse toename van lonen te zien, corresponderend met de groei van de middenklassen.

Maar voor veel werkenden is de situatie veel erger dan Piketty aanduidde: waarom moeten velen steeds harder werken voor steeds minder inkomen? Waarom ervaren veel mensen weinig van de toename van het BBP in hun portemonnee en ervaren zij een fantoomgroei, zoals Sander Heyne en Hendrik Noten willen aantonen in hun onderzoek (2020).

Een eerste indicatie voor fantoomgroei is de Arbeids Inkomens Quote (AIQ) die de verhouding weergeeft tussen de loonsom en de totale winsten in het BBP. Eind jaren ’70 was de AIQ hoog met 86 %, thans is deze met 72 % vrij laag. Om de AIQ duidelijker te maken: het BBP van Nederland is nu ongeveer 850 miljard euro, 86 % daarvan 731 miljard. Maar de werknemers moeten het nu doen met 72 % loonsom in het BBP= 612 miljard. In totaal is 119 miljard ten gunste van winstinkomens terechtgekomen, gevolg van politieke keuzen na 1980.

Waarom moeten velen steeds harder werken voor steeds minder inkomen?

De Amerikaanse Rand Corporation berekende dat sinds 1980 $47.000 miljard is overgeheveld van de lage- en middeninkomens naar de rijkste top 10 % in de USA. Het IMF berekende over diezelfde periode een belastingontduiking door de rijken t.w.v. $35.000 miljard. Waarschijnlijk is dit bedrag veel hoger…Ook een gevolg van politieke keuzen.

Over ondernemen

In het vorige artikel schreef ik over de gouden tijd voor veel werknemers, met name in concerns, in de economische groeitijd tussen 1945-1975. Veel concerns betaalden goede lonen maar regelden ook tal van voorzieningen zoals pensioenen. In het algemeen gold dat ondernemingen in dienst van de economie en maatschappij moesten zijn. In jargon werd dit de stakeholdersbenadering genoemd of wel dat een ondernemingen te maken had met diverse belanghebbenden, zoals werknemers en hun vakbonden, leveranciers en afnemers, omwonenden, milieubewegingen en (lokale) politiek.

Eind jaren ’70 publiceerde de commissie Wagner een open brief in de NRC met een aanklacht tegen het ondernemers onvriendelijke klimaat in die jaren, vertegenwoordigd door kabinet den Uyl. Het roer moest om, intussen kennen we de omslag in politieke keuzen naar het neoliberalisme. Geheel conform het advies van Milton Friedman werd gehoor gegeven aan zijn advies van Lets Business Free to Govern the World. Privatisering + Deregulering + Globalisering= Welvaart en Werk.

$47.000 miljard is overgeheveld van de lage- en middeninkomens naar de rijkste top 10 %

Maar ook werd gehoor gegeven aan het geloof van laat de rijken vrij zodat hun vermogen via investeringen te goede komen aan economie en maatschappij. Ook lage inkomens zouden profiteren van de nieuwe bedrijvigheid die het neoliberalisme mogelijk zou maken. De belangrijkste omslag voor bedrijven was de verschuiving van stakeholders model naar shareholders model of wel alle waarden die bedrijven produceren moeten ten goede komen van de aandeelhouders.

Algehele loonstagnatie

In 1982 kwamen de FNV en werkgeversorganisaties VNO/NVW in Wassenaar tot een accoord waarbij loonmatiging in ruil voor werkduurverkorting om de massawerkloosheid tegen te gaan. Toch werd loonmatiging niet de belangrijkste reden van algehele loonstagnatie. In de jaren ’80 begon de overgang van industriële werkgelegenheid naar banen in dienstensectoren. Lonen in de industrie konden relatief hoog zijn omdat de arbeidsproductiviteit in fabrieken hoog was dankzij machines en automatisering. In veel dienstensectoren zoals de horeca of onderwijs is niet zo’n grote efficiencywinst haalbaar zodat loonstijging door toegenomen arbeidsproductiviteit niet waarschijnlijk is. Maar algehele loonstagnatie werd ook veroorzaakt door het wegvallen van vaste banen met goede lonen naar een forse toename van flexibanen. In Nederland heeft 40 % van de werknemers een flexibaan, bijna de helft verdient nauwelijks meer dan het minimuminkomen. Een derde beruchte factor die tot stagnatie van netto lonen zou leiden was de nog steeds hoge belasting op inkomen uit werk in vergelijk met winst- en vermogensbelastingen. Het neoliberalisme zorgde inderdaad voor een omslag van werknemers vriendelijk klimaat naar ondernemersvriendelijk. Of gaat het nog verder, bijvoorbeeld vermogensvriendelijkheid?

Werknemers in een wurggreep

De stagnatie van lage- en middeninkomens en een kaalslag in sociale zekerheidsregelingen hadden een veel gevaarlijker gevolg, namelijk systematische toename van particuliere schulden. Voor een deel te verklaren door voortgaand consumentisme, we willen veel hebben en graag direct. We willen niet achterblijven qua mode en bezittingen in vergelijk met de buren van dezelfde klasse. Dagelijkse reclameterreur moet begeerten levend houden zoals Galbraith ooit inzag (1967): production creates the wants it needs to satisfy. Ofwel de bewerking van de consument tot nieuwe aankopen.

Consumentisme is echter niet de enige verklaring voor toegenomen particuliere schulden. Uiteraard is een gemakkelijke kredietverlening een ook voor de hand liggende verklaring. Maar stagnatie van besteedbare inkomens zorgde ervoor dat steeds meer huishoudens niet rond kunnen komen na betaling van toenemende vaste lasten en kosten voor huishouding, inclusief medische kosten. Hun inkomen is te laag om zonder leningen bepaalde zaken aan te schaffen of beter, te kunnen sparen alvorens te kopen. In Nederland is de omvang van particuliere schulden thans eur 775 miljard, exclusief hypotheekschulden! En omdat geld lenen geld kost, gaan de aflossingen ten koste van het netto besteedbaar inkomen. Tenslotte namen de woonkosten toe, zowel voor kopers als huurders, waardoor het netto besteedbaar inkomen van lage- en middeninkomens nog verder afnam.

Laat de beleggers vrij

De omslag van bedrijven in het belang van de economie en maatschappij naar het aandeelhoudersmodel heeft grote consequenties gehad voor werknemers. Om aandeelhouders tevreden te stellen moesten bedrijven overschakelen op ‘mean and lean’ productie of wel zoveel mogelijk ‘kasstromen’ produceren met zo weinig mogelijk mensen en middelen. Vooral als een bedrijf werd gekocht door de beruchte hedgefondsen, zoals de HEMA. Door dit aandeelhouders kapitalisme werd zoveel mogelijk bezuinigd op personeelskosten, met name door uitbesteding, en namen de uitgaven voor onderzoek en ontwikkeling ook vaak af in veel bedrijven. Slachtoffer van de winst op korte termijn visie, waarvan de waarde van een bedrijf op de beurs afhing.

In Nederland is de omvang van particuliere schulden thans eur 775 miljard.

Zo’n 20 jaar geleden ontdekte ik dat het investeringsvolume door bedrijven afnam terwijl door de vorige huizenprijsbubbel veel mensen de ‘overwaarde’ van hun huis opnamen waardoor met name in Amerika de consumptiequote een recordhoogte bereikte (70 % van het BBP, in industrielanden is 60 % gewoon). Reden was dat steeds meer bedrijven investeerden in beleggingen. Het opkopen van eigen aandelen om de koers op te drijven. En aangezien managers ook beloond worden met opties op eigen aandelen, hebben zij dezelfde belangen als alle overige beleggers.

Beleggen werd Big Business for Business, niet alleen voor financiële instellingen maar ook voor gewone bedrijven. Neem de woningmarkt: huizenprijzen zijn weer hoog omdat de vraag groter is dan het aanbod. Maar die vraag werd vergroot door beleggers op de woningmarkt waardoor een nieuwe huizenprijsbubbel ontstond. Aldus nam de omvang van hypotheekschulden toe tot 712 miljard euro (= 84 % van BBP). Zodoende nam het besteedbaar inkomen van veel huishoudens verder af, zeker nu de hypotheekrenten weer toenemen. Voor ouderen is een koophuis wel een bron van vermogensvorming geworden. Maar wat vermogen is geworden, is ook prijsinflatie die voor de nieuwkomers op de woningmarkt funest is. Veel werkenden kunnen zich geen koophuis meer veroorloven. Omdat de woningmarkt voor een deel een beleggersmarkt werd.

Een beleggerswalhalla

Steeds meer mensen moeten harder werken voor steeds minder geld. Omdat velen niet kunnen rondkomen, neemt het aantal particuliere schulden toe. Daarbovenop de steeds toenemende kosten voor wonen als gevolg -deels -door speculanten op de woningmarkt. Maar beleggen loont d.m.v. secutirisatie, of wel het bundelen van allerlei schulden en omvormen tot financiële producten. Zo kan je van water wijn maken a.h.w. Sinds de crisis van 2008 nam de totale hoeveelheid schulden toe van 240 % van het wereld BBP (toen $80.000 miljard) naar 320 % nu bij een wereld BBP van $95.000 miljard. De omvang van het wereldwijde beleggerswalhalla echter is een factor 20 t.o.v. de omvang van de wereldeconomie, dus de geschatte totale waarde van alle beleggingsproducten (in jargon geldhoeveelheid M3).

De woningmarkt werd een beleggersmarkt.

Maar dat beleggen altijd meer oplevert dan inkomen uit werk is een utopie. Ik zag op TV een jongere die terecht ontevreden was over zijn inkomen als koerier. Omdat toch wat extra te verdienen had hij belegd in bitcoins, toen nog $66.000 waard. Op dit moment nauwelijks $20.000. Om die reden zullen de meeste mensen het dan maar houden bij hun inkomen uit werk of bedrijfswinst omdat zij geen zin hebben om risico’s te lopen binnen het casinokapitalisme.

Genoemde problematiek van stagnerende looninkomens en bestedingsproblemen worden enorm versterkt door de hyperinflatie sinds 2020. De politiek moet hier structureel ingrijpen omdat om te beginnen het minimumloon (10 euro) te laag is om ervan rond te komen. Oplapmiddelen zoals eenmalige toeslagen helpen niet echt op termijn. Daarom MOET HET MINIMUMLOON NAAR 14 EURO PER UUR, en daaraan gekoppeld de verhoging van de AOW en de bijstandsuitkeringen!

Het is niet de bedoeling dat steeds meer mensen hard moeten werken zonder vooruitgang van welvaart om de beleggers dankzij extra schulden nog rijker te maken.

⇒

Vanessa Umboh pleit voor een nieuwe aanpak van armoede

Interview is oorspronkelijk gepubliceerd op 3 februari 2022 en opnieuw geplaatst in het kader van de Nieuw Wij Zomerherhalingen. (De Rotterdamse Sociale Alliantie kreeg toestemming van Vanessa Umboh voor overname van het interview.)

“Armoede ligt niet aan de mensen, het ligt aan het systeem”

Vanessa Umboh (1978) groeide op in een liefdevol en warm nest. Haar ouders omschrijft ze als voorspelbaar en consequent. “Ondanks dat zij hun eigen ideeën en verwachtingen hadden over hoe mijn leven er zou moeten uitzien, stelden ze zich als begeleiders van mijn ziel op. Ze boden me alle ruimte om keuzes te maken die bij mij pasten, bij mijn wensen en de wensen van mijn hart. Mijn moeder wist dat dit mij ten diepste gelukkig zou maken.” Mede door deze opvoeding zet Vanessa zich sinds 2016 via Stem zonder Gezicht in voor tienduizenden kwetsbare kinderen in Rotterdam. Journalist Jasper van den Bovenkamp tekende Vanessa’s verhaal op in het boek Moeder van 40.000 kinderen.

Wat drijft je in je missie om kinderen via Stem zonder Gezicht weer mee te laten doen?

“In de hulpverlening leerde ik dat de vele problemen van mijn cliënten, die ik behoorde op te lossen, één op één verband hielden met een leven in armoede. Ik zag veel kinderen die ervan overtuigd waren dat ze niks waard waren. Ze kampten met een laag zelfbeeld en weinig zelfvertrouwen. Hun innerlijke stem zei dat de ellende allemaal hun eigen schuld was en dat het nooit wat met ze zou worden. Ik zag kinderen die vol somberheid of depressiviteit uit de startblokken van hun leven gingen. Ze waren erg naar binnen gekeerd. Sommigen kozen voor het criminele pad, omdat ze zichzelf wilden voorzien in hun primaire menselijke behoefte, namelijk: eten. Ik zag kinderen verlangend naar liefde, betrokkenheid en oordeelloosheid. Kinderen die het alleen niet meer durfden toelaten, omdat de wereld waarin ze opgroeiden hun impliciet al had verteld dat dit niet voor hen was weggelegd: ze waren nooit uitgenodigd voor speelafspraakjes en kinderfeestjes.

“Er is een soort berusting ontstaan als het gaat over armoede. ‘Het is er nu eenmaal.’ Maar het ís niet normaal”

Er is een soort berusting ontstaan als het gaat over armoede. ‘Het is er nu eenmaal.’ Maar het ís niet normaal. Iedere burger in Nederland heeft dezelfde rechten. En toch worden de rechten van al die honderdduizenden kinderen onder de armoedegrens dagelijks geschonden. Met alle gevolgen van dien. Stress, verwaarlozing, mishandeling, misbruik, vechtscheidingen van hun ouders, trauma, noem maar op. Nelson Mandela zei over het oplossen van armoede: “Overcoming poverty is not a gesture of charity, it is an act of justice. It is the protection of a fundamental human right, the right to dignity and a decent life”

Ik realiseerde me dat we veel leed, trauma en een hele berg (medische) zorg kunnen voorkomen, wanneer we ervoor zorgen dat al deze kinderen in de basis recht wordt gedaan. En met recht bedoel ik heel basaal: dat ze voldoende en gezond kunnen eten en dat ze een gezonde woonomgeving hebben. Kortom, dat de ouders over voldoende middelen beschikken om hun kinderen in deze basisbehoeften te voorzien.

Het is helaas schrijnend duidelijk geworden dat we het niet meer van de overheid moeten verwachten. Ze maakt ons volledig verantwoordelijk voor ons eigen succes – en dus ook voor ons falen, terwijl beide factoren voor een goed groot deel buiten onze macht liggen. En kijk ondertussen naar wat een puinhoop ‘Den Haag’ er zelf van maakt.
Ik moet hier nooit te lang over nadenken, want dan word ik furieus. Ik besloot een andere route te kiezen. Een pleidooi voor meer liefde, compassie en medemenselijkheid. Wij zijn de samenleving en wanneer we betrokken gericht zijn op en verantwoordelijkheid dragen voor elkaar, zijn we ook niet meer zo kwetsbaar en onmachtig wanneer de staat er een puinhoop van maakt.”

Wat kunnen we als samenleving doen tegen armoede of staan we als mensen machteloos tegenover het systeem?

“Het begint bij jezelf inleven, jezelf verdiepen in wat het voor medemensen betekent om in armoede te moeten overleven. Vervolgens kun je het gesprek aangaan, door op een ‘gezonde’ manier nieuwsgierig te zijn. Ik bedoel: vanuit echte betrokkenheid. Van dit gesprek kun je leren wat het met ouders doet om hun kinderen met een lege maag naar bed te moeten sturen. Het kan bijna niet anders, of deze ellende, dit onmenselijke, dit onrecht raakt je. Dat is belangrijk. Misschien word je boos, of verdrietig, of allebei. Dat is uitstekende brandstof om iets te gaan doen. Hopelijk voel je je geroepen en bied je hulp aan. Dat kan van alles zijn. Het is prima om klein te beginnen. Een luisterend oor, begrip tonen of een klein gebaar maken kunnen in donkere dagen al een wereld van verschil maken.

Zelf werd ik ook boos, en ik kan het nog steeds worden. Ik begon de kennis die ik vergaarde te delen. Daarmee maakte ik ook anderen bewust van de gigantische weeffouten in ons systeem. Het systeem waarvan we allemaal afhankelijk zijn en dat je goedgezind is zolang je leven voorspoedig verloopt, maar dat je vermorzelt als je eenmaal aan de verkeerde kant belandt. Het systeem dat van ons vraagt dat we naar zijn pijpen dansen.

Kun je het tempo niet meer aan, dan raak je in een burn-out, vervolgens depressief, ten slotte in een scheiding. Je kunt de hypotheek niet in je eentje betalen, dus je verhuist naar een huurwoning. Omdat je voor drie jonge kinderen moet zorgen kun je maar beperkt werken. Steeds vaker kom je aan het eind van de maand geld tekort. Je maakt op een gegeven moment de energierekeningen niet meer open. Er komt een deurwaarder. Er volgt een dwangsom. Je slaat af en toe een maaltijd over zodat je kinderen ten minste kunnen eten. De schoenen van je kinderen zijn versleten, maar er is geen geld voor nieuwe. Je schaamt je en sluit je af voor sociale contacten. Je hebt stress. Je kunt niet meer goed nadenken enzovoorts.

Het kapitalisme en neoliberalisme van Rutte en co stellen hoge eisen aan ons mensen. We moeten presteren, presteren, presteren. Tienduizenden baby’s hebben echter de pech dat hun wieg niet op de goeie plek staat. Ze maken een valse start, omdat ze niet over de juiste middelen beschikken om mee te komen. En toch moeten ze. Je voelt wel: dat komt niet goed. Zodra het ontspoort, sommige – kinderen kiezen het criminele circuit zodat ze de vaste lasten van hun ouders kunnen betalen, – staat de overheid klaar om te victim te blamen en vervolgens achter de tralies te stoppen. Het klinkt allemaal ongeloofwaardig, maar het gebeurt. Ik ken deze verhalen uit mijn eigen omgeving, ze staan ook in ons boek.

Door mensen te laten zien hoe de leefwereld van mensen in armoede eruitziet, en hoe er een totale mismatch is met de systeemwereld waarin overheidsinstanties werken, vond ik medestanders. Dat hielp mij het onrecht te agenderen bij de organisaties die verantwoordelijk zijn voor de instandhouding ervan. Gemeentelijke overheden bijvoorbeeld. Ze hebben een behoorlijk verkokerde blik en lang niet altijd de intentie mensen werkelijk te helpen. Voor elk levensgebied en elke sub-behoefte is een apart loket. Maar je raadt het al: die loketten communiceren niet met elkaar. Gevolg: je wordt van het kastje naar de muur gestuurd. Daar komt ook bij: niet zelden is de houding van de persoon achter het loket naar mensen in armoede ‘eigen schuld dikke bult’.

Ambtenaren erkennen het probleem, maar maken zich er vanaf met een ‘zo werkt dit nu eenmaal’. Voor mij is dit geen definitief antwoord. Waarom moeten mensen dagelijks gebukt gaan onder de ellende van armoede omdat zij of wij dingen niet logisch en menswaardig regelen? Dat kan, mag en moet niet het probleem van mensen in armoede zijn. Ik pik dat niet meer. En steeds meer mensen met mij niet. Samen kunnen we zoveel meer dan alleen.”

Je pleit voor een holistische oplossing, hoe ziet die er concreet uit?

“Wat mij betreft ligt de oplossing in een nieuw systeem. Een systeem dat de meest kwetsbaren onder ons – onze kinderen – in al hun rechten en behoeftes dient, want dan dient dit systeem ons allemaal, ook alle andere kwetsbare mensen die nu buiten de boot vallen. Een systeem dus dat de mens en haar haar behoeftes centraal stelt. Een systeem dat zo georganiseerd dat het ons dient in basisveiligheid en bestaanszekerheid. Een systeem dat iedereen in staat stelt zichzelf in de basisbehoeften te voorzien.”

Je koos om te leven in armoede, zo lezen we in het voorwoord. Waarom?

“Ik leefde al een half jaar van 28 euro toen ik voor mijn levensmissie koos. Ik dacht: wanneer ik dit volhoud, dan houd ik erg veel tijd over om alles op alles te zetten om de onzin van armoede in onze stad tegen te gaan en voor onze kinderen op te staan. Het was ook een blijk van solidariteit: wanneer jij lijdt, lijd ik ook. Soms moet je offers maken voor impact en daar heb ik uit liefde voor mijn medemensen voor gekozen.
Door de strijd te leveren vanuit solidariteit ben ik opgevallen en is dit boek, waarin ik al mijn zorgen, systeemkritiek en ideeën over hoe het anders kan kwijt kon, ervan gekomen. Ik hoop heel sterk dat mensen hierdoor meer zicht krijgen op het causale verband tussen armoedebestrijding en het wegnemen van leed, trauma’s en mensonterende situaties waar onze stads- en landgenoten mee kampen.”

Heeft jouw eigen ervaring met armoede op jouw werk voor de kinderen veel invloed?

“Met de kennis van nu, besef ik dat ik als hulpverlener mensen enorm overvraagd heb”

“Naar de kinderen toe niet zozeer maar mijn kijk en houding ten aanzien van getroffenen wel. Met de kennis van nu, besef ik dat ik als hulpverlener mensen enorm overvraagd heb. Ik dacht dat ik met stimulerende, positieve woorden en een duwtje in de rug mensen in beweging zou krijgen. Maar nu snap ik het verlammingseffect en de overlevingsstand waar mensen in belanden, door de dagelijkse sores. Helder en proactief denken, dat lukt gewoon niet meer. Maar precies dat wordt onder de vlag van zelfredzaamheid wel van mensen verwacht.”

Waarom zouden we het boek van Jasper van den Bovenkamp over jouw bewogen geschiedenis moeten lezen?

“De reden voor dit boek is voortgekomen uit de wens om de meest bevoorrechten, de geprivilegieerden zo je wilt, mee te nemen naar de wereld van overleven in armoede. En hen te laten zien hoe ongelofelijk complex deze leefwereld in elkaar steekt. Men doet vaak of je door een paar simpele dingen anders te doen, de armoede wel weer kunt ontgroeien. Daarbij hoort ook het oordeel: lukt het je niet, dan ligt het aan jouzelf. Dat zeggen mensen op verjaardagsvisite tegen elkaar, maar het is ook de manier waarop de overheid burgers bejegent. Maar het ligt niet aan de mensen. Het ligt aan het systeem. In ons boek maken we inzichtelijk op welke punten ons systeem faalt. Het voert te ver om dat hier dunnetjes over te doen. Maar deze paradox is op zich veelzeggend genoeg: de overheid, die ons dient te beschermen wanneer we er echt niet uitkomen, is via de Belastingdienst, DUO en CJIB de grootste schuldenopjager van het land.

Ons sociale vangnet heeft prachtige oplossingen voor veel mensen in petto, maar voor de meest kwetsbaren ziet het leven er niettemin weinig rooskleurig uit. Daarvan geven we in ons boek talloze voorbeelden. Ook tonen we telkens aan dat de rapporten, statistieken en andere cijfers over armoede een vertekend beeld geven. Allereerst omdat die altijd totaal voorbijgaan aan de daadwerkelijke situatie waarin mensen leven, maar ook meer feitelijk: ze zijn gebaseerd op inkomensgrenzen. Zo zorgt 10 euro meer ervoor dat zzp’ers, flexwerkers of mensen met hoge inkomens maar grote schulden, boven de inkomensgrens vallen, terwijl ook onder deze groepen veel armoede voorkomt.

“Armoede is onmenselijk, oneerlijk en allesbehalve inclusief”

Ik hoop echt dat mensen zich in hun hart laten raken door ons boek. Dat ze, net al ik, gaan zeggen: dit kan niet, dit mag niet, dit moet stoppen. Dat ze ook opstaan.
Armoede is onmenselijk, oneerlijk en allesbehalve inclusief. Voor mij is de werkelijke armoede in onze samenleving een gebrek aan betrokkenheid en verantwoordelijkheid voor elkaar. Liefde voor je naasten, compassie en medemenselijkheid zijn wat mij betreft de bouwstenen voor een fatsoenlijke, inclusieve samenleving en dat begint bij hoe wij naar de ander kijken, naar onze ander.”

Vanessa Umboh en Jasper van den Bovenkamp, Moeder van 40.000 kinderen, Uitgeverij Ten Have, januari 2022.

⇒

filmblik		DONATIE
begin	redactioneel	abonnement
doel	netwerk	verklaring
manifest	colofon

eindredacteur	hoofdredacteur
Therese Steur	Hans Goosen

economie:	actueel: Adriana
Tjeerd de Boer	Rollingswier