Mars tegen de Armoede zaterdag 9 mei 2020 om twee uur Plein 1940 (bij maritiem museum) Mars tegen Armoede 9 mei 2020 Rotterdam Plein 1940 "Beeld verwoeste stad Zadkine" Start 14.00 u (week voor het Eurovisie songfestival) Hoe kan het dat er zoveel armoede is in een land waar zoveel rijkdom is? De rijkste 10 % bezit twee derde van alle vermogen in ons land. RoSA! en de FNV constateert dat voor twee miljoen Nederlanders het minimum inkomen al jaren stil staat, terwijl alles duurder wordt. Het wordt hoog tijd voor een eerlijkere verdeling van de welvaart. Er zijn in Nederland te veel mensen die op of onder de armoede grens leven. Dat zijn er steeds meer. Rotterdam steekt hier met kop en schouders bovenuit. Het aantal daklozen neemt toe waaronder steeds meer jongeren. Steeds minder perspectief voor bepaalde doelgroepen (of hun kinderen), zoals uitkeringsgerechtigden, alleenstaande ouders, chronisch zieken en gehandicapten, Zzp'ers, Wajongers, Flexwerkers, en ouderen met klein pensioen. De laatste 20 jaar zijn de sociale voorzieningen via allerlei bezuinigingen sterk versoberd en is de arbeidsmarkt uit balans geraakt. Armoede is een veelkoppig monster: Wonen is onbetaalbaar, de huur- en koopprijzen zijn te hoog, ook voor mensen met een midden inkomen. Door de sloop van sociale huurwoningen kunnen steeds meer burgers met een minimum en midden inkomen geen plek meer in de stad vinden. Daardoor verdwijnt de sociale cohesie van hele wijken. Zorgen voor elkaar kan niet meer en moet door professionele zorgbureaus met subsidie gedaan worden. De eerste levensbehoeften als wonen, kleding, vervoer, energie, voedsel en water worden onbetaalbaar. Hierdoor wordt het vrij besteedbaar inkomen te laag en is er alom sprake van bestedingsarmoede. De middenstand gaat kapot en via deze kringloop komt de burger makkelijk in de schulden terecht. Dit speelt in het hele land. Stress, Apathie, Burn-out, Depressie, Zorgmijding ten gevolge van armoedeval. Er is veel schaamte, mensen durven niet voor zichzelf op te komen. Het moet duidelijk zijn dat armoede iedereen kan overkomen. Sommige mensen lopen alleen meer risico. Gelukkig zijn er in Rotterdam en elders in het land veel organisaties, verenigingen, kerken, moskeeën, armoedeplatforms, inspraakorganen maar vooral vrijwilligers die zich inzetten voor kwetsbare groepen. We signaleren dat er wel steeds meer aandacht aan armoede wordt besteed in de Politiek en ook in de Media. Hoe kan bv. de bestedingsarmoede bestreden worden: - Minimum uurloon naar 14 euro "daaraan gekoppeld AOW en uitkeringen" - Meer betaalbare woningen bouwen, zowel voor burgers met een minimum- als middeninkomen. Niet minder sociale huurwoningen, maar meer - Rechtvaardig zorgstelsel "voor iedereen betaalbaar" - Flexcontracten omzetten naar contracten van onbepaalde tijd - Stop verdringing van betaalde banen naar tegenprestatie - Iedereen moet mee kunnen doen met de energie transitie, ongeacht inkomen, woonsituatie, leeftijd en andere omstandigheden - BTW verlaging op gezonde levensmiddelen - Maak de toegang tot de voorzieningen eenvoudiger en de toonzetting vriendelijker - Maatwerk bij schuldhulpverlening en niet destructief ophogen van schulden - Schulden industrie aan banden leggen en keurmerk voor bewindvoerders - Meer geld voor welzijn/opbouwwerkers, jeugdzorg en sociale advocatuur - Lees, reken- en schrijfvaardigheden bevorderen, digibetisme bestrijden Samen maken we het verschil! Doe mee! Landelijke mars tegen armoede. Initiatief: RoSA! en FNV ⇒
jongeren in de knelWerelddag armoede 17 oktober 2019 Met dank aan Paul Hosek en Caroline Dijk, hierbij de samenvatting van de dertiende Werelddag tegen de Armoede (film 35 minuten). (click hier) ⇒
Tweebos op de tribune en de raaddoor Menno Janssen donderdag 30 maart 2020, Raadszaal Rotterdam Vanuit de zaal was het bijna mogelijk om fysiek de ontluistering van de Tweebossers en sympathisanten op de publieke tribune gaandeweg waar te nemen. Inderdaad zag je Tweebossers na het debat de publieke tribune afkomen met tranen in hun ogen. Zo volkomen worden hun belangen gepasseerd. Leven en kwaliteit van leven is van belang. Het heeft wel eens de schijn dat bij een kleiner inkomen alleen overleven nog van belang is voor deze Rotterdamse politiek. Of weten zij echt niet wat zij doen? En wat is erger? Dit debat in de Rotterdamse raad had nogmaals een grote mate van ontluistering. Over het inzicht van de politici in de levens van onze mensen maar ook het niveau van het debat in de raad zelf. Klakkeloos werden de cijfers in de aanvechtbare Vestia presentatie door de sloop adepten en de Teflon wethouder geaccepteerd. Zonder enige kanttekening over de druk, de intimidatie en de uitputtingsslag over de hoofden van deze Rotterdammers. En wederom het passeren van hun belang. Want de overgrote meerderheid van deze Rotterdammers is verhuisd tegen hun wil. Vaak naar slechtere en altijd naar duurdere woningen, meestal naar een wijk waar zij niet de jarenlange binding hebben. zoals in Tweebos. Politieke partijen Veel dank aan de raadsleden die de Tweebossers onvoorwaardelijk steunen. Ellen Verkoelen en Ercan Büyükçifci maakten daarbij de grootste indruk. Helder was Ellen Verkoelen met haar conclusie, de gerechtelijke uitspraak is duidelijk. we zullen nu voor een periode tot twee jaar lang moeten opschorten. Dank aan Taylan Cicek van de SP voor zijn waardering van de personen uit Tweebos, die toch het verschil moeten maken. Wederom ontluisterend was Groen Links vertegenwoordiger Astrid Kockelkoren, of de botheid en het lage debat niveau van VVD'er Lansink en het gebrek aan empathie van de CDA. De partij waar de C van Christelijke waarden gevoegelijk kan worden doorgestreept. Ook de CU gaf hier nog weinig blijk van. Het lijkt erop dat alleen Moslim partij NIDA nog de partij is die de grondslagen van geloof, te weten barmhartigheid en naastenliefde, nastreeft en uitvoert. Winst punt De winst uit het debat is de toezegging van het Rotterdamse gemeente bestuur -de raad- over inzetten op leefbaarheid in Tweebos. Hier kan Tweebos de gemeente aan houden! Tweebos - Vestia: 2 - 1 hou vol Laten we heel duidelijk zijn. Op dit moment is het minder Tweebos dat een probleem heeft. De coalitie in raad van Rotterdam en sociaal (?) Verhuurder Vestia die willen slopen, zij hebben een probleem! Daarom willen zij nu opeens wel in overleg. Het risico daarbij werd verwoord door de Christen Unie en Groen Links die verwoordden zo het proces er voor de zomer doorheen te kunnen trekken. Waarbij deze partijen tot op heden nog altijd mikken op sloop! Vestia in de zaal Dat de ontstane situatie voor sociale (?) verhuurder Vestia een probleem is, werd geïllustreerd door de Vestia vertegenwoordiging in de raadszaal. Waar tot op heden Robert Straver onderdirecteur de vertegenwoordiging van Vestia was. Daar was deze keer ook Arjen of Arjan Schakenbos de grote baas van Vestia aanwezig. Opmerkelijk genoeg op een fysieke afstand van duo Straver en Schalkwijk -gebiedsmanager- de gebruikelijke Vestia vertegenwoordigers. Zijn aanwezigheid duidt op de penibele positie van deze corporatie. En de winst voor Tweebos! Overigens werd gerapporteerd dat de wethouder Kurvers na de raadsvergadering direct achter de schermen verdween met voornoemde Schakenbos. Hetgeen de verhoudingen weer kenschetst. ⇒
Ik schaam me.Door julie smit 21 januari 2020ime> Toen de nieuwe Griekse regering aantrad in juli 2019, werd meteen het Ministerie voor Migratie van tafel geveegd. De verantwoordelijkheid voor immigranten en vluchtelingen werd door diverse ministeries heen en weer geschoven tot men besloot om het Ministerie voor Migratie toch maar weer te openen. Ze hadden vijf maanden nodig om te beseffen, dat Griekenland naast de economische crisis een serieus vluchtelingenprobleem heeft. Daar werden dan ook snel plannen voor gesmeed. De regering gelooft er heilig in dat gesloten kampen de vluchtelingen zullen weerhouden om te komen. Alsof ze nu op vakantie komen in kamp Moria! Een gesloten kamp is in feite een gevangenis. Volgens mij gaan gevangeniskampen dwars tegen alle vrijheidsregels van Europa in, maar dat zal Europa worst wezen, zolang Griekenland die vluchtelingen maar niet laat doorstromen. Het enig overgebleven doorgangskamp op Lesvos, Stage 2, langs de weg van Skala Sykaminia naar Sykaminia, dreigt gesloten te worden, ook al is iedereen op het eiland, inclusief de politie, tegen de sluiting. Het is een eerste rustplaats na een vaak traumatische tocht, waar in alle rust eerste hulp kan worden gegeven en natte kleding kan worden gewisseld voor droge. Over vijf maanden zal er wel weer een nieuw doorgangskamp worden geopend, nadat hun nut alsnog is bewezen. Geld lijkt niet het probleem, zolang de Griekse regering ook miljoenen over heeft om een Grieks-orthodoxe school in Amerika te steunen. De regering is niet het enige groepje Grieken met een bord voor hun kop. Ook bijvoorbeeld de inwoners van Gavathas doen er alles aan om zowel vluchtelingen als hulpverleners uit hun dorp te weren. Aangezien het gesloten kamp niet heel ver bij hen vandaan dreigt te komen, zijn ze bang voor een toename van aankomsten van vluchtelingen in het dorp, zeker wanneer de NGO’s er hun intrek nemen. Het schattige dorpje Gavathas zet al jaren ongestoord zijn vissersleventje voort, zonder onder de voet te worden gelopen door een massa toeristen die er dezelfde zonsondergang als op Santorini willen zien. Nu heeft het dorp echter snode plannen. In de buurt is al een luxe camping (glamping) verschenen en men wil nog meer toeristenaccomodaties bouwen, alsof het eiland niet in een toeristische crisis verkeert en alsof dat onafgebouwde hotel dat al sinds enkele jaren het front van het dorp ‘siert’, veel heeft opgeleverd. Op 22 januari zal een deel van Lesvos (samen met de eilanden Samos en Chios, die met dezelfde maatregelen uit Athene zijn geconfronteerd), massaal het werk stilleggen om tegen al die waardeloze plannen te demonstreren. Ik schaam me dat in Europa dit soort plannen serieus en ongestraft kunnen worden bekokstoofd. Ik schaam me dat Europa zich door Turkije laat chanteren met vluchtelingen en De Sultan zijn gang laat gaan in Syrië. Ik schaam me dat men bij iedere dreiging van een nieuwe oorlog zich opeens angstvallig afvraagt, hoeveel vluchtelingen dat op de been zal brengen en of dat een bedreiging voor Europa is (alsof Griekenland geen Europa is). Eind deze maand verlaat Engeland dat leugenachtige Europa. Soms denk ik weleens dat het ook voor Griekenland goed zou zijn deze kleine dictatuur te verlaten. Zonder al die wetten uit Brussel zou de Griekse horeca weer adem kunnen halen, zou Griekenland weer zijn eigen ratje-toe-staat kunnen bouwen. Er kleeft echter en helaas een heel groot risico aan een Grexit: zodra Griekenland onder die vleugels vandaan stapt, zal een sultan daar dankbaar gebruik van maken. Hij zou delen van Griekenland zelfs annexeren als het nog in Europa ligt, tenslotte heeft hij miljoenen vluchtelingen achter de hand, die hij kan inzetten. Wat zou het Europa kunnen schelen dat er een paar eilanden van vlag veranderen. Als de vluchtelingen maar daar blijven, in on-Europese kampen, in on-Europese omstandigheden. Ik schaam me om een Europeaan te zijn. Meer van Julie Smit en Lesvos op smitakislesvos.com. ⇒
Verstressing van de maatschappijdoor Tjeerd de Boer De neoliberale maatschappij is ziekmakend. Met deze bevinding starten de inmiddels bij velen bekende Belgische psycholoog Paul Verhaeghe en zijn collega Dirk de Wachter, psychiater, hun artikel in de krant De Morgen, onze maatschappij is ziekmakend. In 2013 schreef Verhaeghe een voor mij haast legendarisch pamflet tegen de individualisering, bij trouwe lezers bekend van Nieuwsbrief 79. Ik was toen even verbijsterd door zijn constatering dat individuen die buiten de maatschappij van werken vallen, beschuldigd en bestraft moeten worden omdat zij als 'losers' de prestatiemaatschappij bedreigen en de belastingbetaler op kosten jagen. Ik zag meteen de kwaadaardige werking van individualisering in, die ik als econoom verder aanduidde als de kern van een turbo- of prestatiecultuur als aandrijfas van het turbokapitalisme. Waar ik verbijsterd over was, was de constatering van Verhaeghe (op citaat): ziekte en gezondheid zijn een individuele verantwoordelijkheid, waarbij de maatschappij slachtoffer van dreigt te worden. Droogjes constateert hij verder: deze redenering is fout. Ik dacht: dit is een ja reinste paradox, een ongerijmdheid en ook een schandalige omkering van oorzaak en gevolg, dan wel de schuldvraag. Maar inderdaad zie je hier glashelder de werking van individualisering als kern van neoliberalisme. Gevolg van genoemde paradox of Grote Gotspe is de ontkenning dat ook de prestatiemaatschappij deels of waarschijnlijker: grotendeels veroorzaker is van toenemende verstressing binnen die maatschappij en vervolgens verzieking van vele individuen, met of zonder werk. De constatering dat de maatschappij in toenemende mate bedreigd wordt door de kosten voor 'uitvallers' en wegens nog meer stress bij overgebleven hardwerkers, is op zich juist. Door het stressprobleem om te keren en op het bord van individuen te leggen, dus te ontkennen als een maatschappelijk probleem, verwacht ik een versterking en versnelling van de verstressing door turbomaatschappijen. Verstressing als maatschappelijke crisis. Mogelijk krijgen we weer te maken met een financiële crisis die je echter weer kan opvatten als een conjunctuurcrisis. Verstressing van de maatschappij is echter een structuurcrisis die alle geledingen van de maatschappij betreft, alle beroepsgroepen, mensen met een uitkering en zelfs ouderen. Verhaeghe c.s. schatten in dat meer dan de helft van de bevolking te maken heeft met stressklachten. Ik zal stress omschrijven als een zodanige overvraging of overspanning van individuen door hun omgeving, dat hun functioneren zowel op het werk als in privéleven aangetast of ondermijnd wordt. Uiteraard zal langdurige stress leiden tot min of meer ernstige ziekten zoals hartklachten, maar daar zal ik als econoom verder geen oordeel over geven. Wel dat de kosten voor gezondheidszorg in de USA al 20 % van het BNP zijn, of wel elke Amerikaan met een 5 daagse werkweek werkt een dag voor zijn ziektekosten. Individualisering en verstressing hangen nauw samen; ik zal als voorbeeld ruim 30 jaar van zogeheten activerend arbeidsmarktbeleid noemen op basis van een adviesrapport van de WRR (1990). Steeds meer en steeds erger werden werkzoekenden onder dwangdruk gezet om te solliciteren of te moeten deelnemen aan miljarden verslindende begeleidingstrajecten. Niet zelden werd werkzoekenden te verstaan gegeven dat zij schuldig waren voor hun situatie en dat de maatschappij steeds minder bereid was om te betalen voor niet werken. Bekend werd dat de resultaten om werklozen langdurig aan een baan te helpen, bedroevend laag waren. Ik zal hier niet met cijfers strooien, omdat het belangrijker is om in te zien hoe halsstarrig de politiek het paard achter de wagen bleef spannen met activerend arbeidsmarktbeleid. Je krijgt in feite te maken met de Wet van Behoud van Debiliteit, geformuleerd door de geniale Einstein, namelijk herhaaldelijk steeds dezelfde soort poging doen in de verwachting dat het resultaat ditmaal anders zal zijn dan bij N-1 vorige pogingen! Bij de war on drugs zie je hetzelfde deplorabele effect van bestrijding in plaats van benadering. Hoe ernstig zinloos arbeidsmarktbeleid uitwerkte op werkzoekenden bleek onder meer uit een interview op TV waar een 57 jarige werkloze ingenieur met 32 jaar werkervaring 500 maal vergeefs had gesolliciteerd. Naast hem zat zijn arbeidsmarktconsulente, die ijskoud opmerkte dat het daarom eens tijd werd om met succes te solliciteren. Zo niet dan zou hij moeten doorsolliciteren totdat hij er debiel van werd. De werkloze was gevangen in afschrijving door leeftijd en kon onmogelijk meer terecht op de betaalde arbeidsmarkt. Nul schuld voor het individu die bijvoorbeeld als oudere werknemers, veroordeeld worden tot werkloosheid, niks eigen keuze als neoliberale quatsch. WERKISME. Het activerend arbeidsmarktbeleid werd vaker dwangmatig arbeidsmarktbeleid. Waarom een obsessie of zelfs bezetenheid bij veel politici en natuurlijk kiezers met het moeten hebben van betaald werk, ten koste van miljarden euro's aan verspilde moeite om iedereen aan het werk te krijgen? Omdat alweer door een neoliberaal waanidee dat er genoeg betaald werk is en dat het krijgen ervan afhangt van een individuele keuze of wilskracht. Ook gedurende de crisis na 2008 werd dit stokpaardje rondgedraaid bij te weinig vacatures. Nu er hoogconjunctuur is met een groot aantal extra vacatures, is werkloosheid weer een probleem van geen aansluiting van aanbod op vraag. Neoliberale waanideeën over de arbeidsmarkt -er is altijd genoeg werk- leiden automatisch tot verdere waanideeën zoals iedereen moet kunnen werken. Ook mensen met beperkingen moeten aan het werk. Je kan die nadruk of zelfs obsessie met het hebben van betaald werk 'Werkisme' noemen. Zonder verdere uitweidingen is werkisme een onderdeel van een prestatiecultuur, niet in bepaalde bedrijven maar binnen de gehele maatschappij. Een belangrijk kenmerk van deze cultuur is een voorstelling en ambitie van velen van een geweldige carrière, idem zelfbeeld en conditie. Sociale media versterken het beeld en mogelijk ambities richting geweldig functioneren en verdienen om in de arena van de arbeidsmarkt steeds te kunnen winnen. Veel mensen leggen zichzelf dus hoge eisen op, met alle stressgevaren van dien. Gaat het fout maar zijn hardwerkers nog niet burnout of ziek, dan gaat het fout omdat zij in toenemende mate 'productie ongeschikter' worden. Zij kunnen zowel werktempo en -druk steeds moeilijker aan en worden een gemakkelijker prooi voor concurrenten binnen hun organisatie. Het streven naar het beste, genoeg is niet genoeg. Aan de top van de prestatiemaatschappij staan de topmensen. Hoewel intelligentie, wil, sociale vaardigheden, zakelijk inzicht en je kennis bijhouden essentiële voorwaarden zijn voor een grote carrière, is het energiek zijn en blijven doorslaggevend om de top te bereiken. Verhaeghe en De Wachter stelden vast dat topmensen vaak egocentrisch zijn, ongevoelig voor wat ze met hun gedrag veroorzaken bij hun omgeving. Zij bevestigen wat ik al wist uit diverse managementboeken. Zij zijn als zovele leden van de elite echter een rolmodel en ideaal voor vele presteerders die nog klimmen naar de toppen van hun beroep. Veel hardwerkers geraken in de stress omdat ze -hoewel mogelijk zeer goed presterend- toch meer hadden moeten of willen doen in een bepaalde werktijd dan zij realiseerden. Ze leven in tijdarmoede als ze steeds meer hadden moeten presteren dan zij deden. Bepaalde werkzaamheden moeten nog worden afgerond terwijl inwerken op nieuwe werkzaamheden even moet wachten. Een andere beruchte en steeds toenemende stressor in WERKLAND is werkonzekerheid en daarmee onzekerheid van inkomsten. Onzekerheid van inkomen kan ook leiden tot stressvolle situaties wegens problemen met de belastingdienst, zie de malaise n.a.v. de kindertoeslagaffaire. In het artikel van december 2013 schreef Verhaeghe over een tweedeling tussen mensen met teveel werk en mensen met geen of te weinig werk. De turbomaatschappij, nog steeds voortgedreven door die prestatiecultuur en individuele verantwoordelijkheid, kan in politieke zin groot gevaar lopen als een prestatiecultuur ontaard in een nieuwe Untermensch-visie of wel een verachting voor alle mensen die niet of slecht kunnen meekomen in de turbo werkmaatschappij. Dat mensen -let op de taal!- die aan de onderkant van de arbeidsmarkt en de maatschappij leven meer kosten dan ze opleveren en moeten worden aangezet om ook meer te presteren. Hun 'verdiencapaciteit' moet worden vergroot. De door Verhaeghe toen genoemde tweedeling vertaalt zich namelijk ook als hardwerkers moeite hebben met het moeten betalen voor niet werkers en mensen aan de onderkant worden afgeknepen tot een bestaan in armoede en verachting om hun situatie die ze aan zichzelf te wijten zouden hebben. Terwijl de hardwerkers met toenemende verstressing het gevaar lopen de volgende losers te zijn in een 'sporteconomie'. In de door mij genoemde vliegwieleconomie (Nieuwsbrief 85) moeten we het accepteren dat de kosten door stress en ook meer werkloosheid door steeds meer te produceren met steeds minder mensen niet mogen worden afgewenteld op uitvallers die meestal buiten hun schuld buiten het 'arbeidsproces' geraken en worden veracht omdat ze niet mee meedoen en ook letterlijk niet meer mee- tellen in financiële zin. Als de politiek en een maatschappelijke prestatiecultuur gevangen blijven in neoliberale debielenideeën, dan is het niet moeilijk om te voorspellen dat versterking en versnelling van verstressing door de turbo economie en maatschappij leidt tot nog meer uitvallers. Je zou zeggen de verdere gevolgen laten zich raden maar daar ga ik verder niet op in. Verstressing ín de turbomaatschappij kan die maatschappij inderdaad bedreigen. Ik noemde personeelstekorten in de collectieve sector waardoor het functioneren van een verzorgingsstaat ondermijnd wordt. Toch is er ook positief nieuws, namelijk een omslag in het denken over arbeidsmarktbeleid. Niet alleen in Rotterdam waar vorig jaar een omslag te zien was van bestraffen van werklozen en armen naar benadering van deze mensen en meer ingaan op welk arbeidsvermogen zij nog wel hebben om aangepast werk te kunnen verrichten. Dat meer geld en aandacht voor omscholing zo belangrijk kan zijn voor bepaalde langdurig werklozen, veel belangrijker dan zinloze sollicitatietrainingen. In het vorig jaar besproken SCP rapport over de Participatiewet schrok ik wat van de ruim 1,5 miljoen mensen met een lichamelijke of geestelijke beperking, afhankelijk van de Bijstand, WSW (tot 2015), Wajong of WIA voor arbeidsongeschikten. Daarnaast zijn er genoeg mensen in allerlei beroepslagen die lichamelijk en geestelijk niks mankeren maar grote moeite hebben met de eisen van een voltijdsbaan zoals in de zorg, het onderwijs of de bankensector. Verdeling van werk zou uitkomst bieden in bepaalde sectoren, meer personeel nog beter. Mensen met een arbeidsbeperking moeten worden ondersteund als ook hun mogelijke werkgevers door loonkostensubsidie. De overheid (belastingbetaler) moet het ervoor over hebben om ruim een miljoen mensen eindelijk eens zinvol en langdurig aan het werk te krijgen. Afhankelijk van invulling en opleidingsniveau kunnen basisbanen bijdragen aan een constructief arbeidsmarktbeleid na een tijd van zinloos dwingen en opjagen van vele werklozen naar een banenmarkt die voor hun onbereikbaar bleef. ⇒
Blog Amma Asante: meer welvaart én meer armoede Iedereen die zich een beetje onder de mensheid beweegt, ziet dat er in Nederland iets goed mis is: het gaat ons economisch voor de wind, maar tegelijkertijd zien we ook de toegenomen armoede. Het wil maar niet lukken om de welvaart zo goed mogelijk te verdelen zodat iedereen meeprofiteert. Het meest schrijnende is misschien wel dat zelfs nu steeds meer mensen met een minimuminkomen en zelfs met een middeninkomen gebruik moeten maken van de voedselbank. Het aantal dak- en thuislozen is de laatste tien jaar toegenomen van 20.000 naar 40.000: niet alleen onder de minima maar ook onder de mensen met een baan. Ruim 420.000 kinderen en meer dan 320.000 werkende Nederlanders leven in armoede. Vandaag gaf De Nederlandse Bank de waarschuwing af dat heel veel huishoudens financieel kwetsbaar zijn: zij zijn niet in staat om binnen een maand een bedrag van 2.000 euro bij elkaar te krijgen om tegenslagen op te vangen. Kosten van levensonderhoud harder gestegen dan inkomens Waar het op neer komt is glashelder: we zijn meer geld kwijt aan kosten voor levensonderhoud dan dat er binnenkomt. In 2018 en 2019 was de grootste prijsstijging na 2002 door verhoging van de btw en de energiebelasting. De werkloosheid is historisch laag - nog nooit werkten zoveel mensen in Nederland: 9 miljoen – maar steeds meer mensen werken in flexverband. Deze mensen hoppen van de ene flexbaan naar de andere flexbaan. Dit gaat gepaard met continue stress, onzekerheid en alles wat komt kijken bij het gebrek aan perspectief. Commissie Borstlap: meer ongelijkheid en onzekerheid De commissie Borstlap die in opdracht van minister Koolmees onderzoek deed naar de arbeidsmarkt in Nederland kwam bij de presentatie van haar eindrapport afgelopen week tot de onverbiddelijke conclusie dat in Nederland sprake is van te veel ongelijkheid en onzekerheid op de arbeidsmarkt. De grote verliezers zijn de mensen met een flexcontract en zzp'ers. Mochten mensen het afgelopen jaar er financieel al op vooruit zijn gegaan: de extra's zijn opgegaan en hogere kosten voor wonen, boodschappen en stoken. Dit zijn geen op zichzelf staande ontwikkelingen, maar het gevolg van bewuste keuzes en kabinetsbeleid. Niet zo lang geleden hoorde ik minister Hoekstra van Financiën op de radio zijn zorg uitspreken over het feit dat zoveel mensen het financieel zwaar hebben ondanks de economische groei. Diezelfde minister kiest ervoor om niét te investeren in de samenleving, maar de schatkist te spekken met 16 miljard euro. 'Niet het moment om wettelijk minimumloon te verhogen' Jasper van Dijk (Tweede Kamer, SP) heeft het kabinet verzocht het minimumloon te verhogen. Het antwoord van het kabinet? Dit is niet het moment. Minister Koolmees (SZW) liet weten dat er allerlei maatregelen zijn genomen om de koopkracht te verbeteren. Maar dat er ook allerlei maatregelen zijn genomen om die koopkrachtstijging teniet te doen, is er niet bij vermeld. Ik vraag me werkelijk af wanneer dat moment er wel is. Duidelijk is in ieder geval dat niet de cliëntenbelangen (van de sociale zekerheid) voorop staan. De pensioenonderhandelingen, het belastingstelsel, inkomensregelingen en toeslagen: daar gaat de aandacht naar uit. Een keuze voor verhoging van het wettelijk minimumloon kan, zo is het idee van het kabinet, een domino-effect hebben waar ze nu even geen zin in heeft. Maar een goed inkomen kunnen verdienen, is wel essentieel om deel te kunnen nemen aan de maatschappij. Investeer vooral in participatie en perspectief nu het financieel mogelijk is Participatie, met name economische participatie, is een groot goed. Mensen worden gelukkig van werk waarin ze talenten kwijt kunnen en een inkomen verdienen waarvan ze ook kunnen sparen. We werken, we dragen bij, we voelen ons gewaardeerd, we leren, we ontwikkelen onszelf, we komen vooruit. Meedoen en werken heeft invloed op hoe wij ons voelen en op onze gezondheid, zowel fysiek als mentaal. Het bepaalt in hoge mate of we ons gelukkig voelen of ongelukkig. Dat iedereen mee kan doen en kan werken gaat niet vanzelf. Het vergt een overheid die tijdig ingrijpt, investeert, stimuleert en beschermt waar nodig. Na jarenlange bezuinigingen in de publieke sector waardoor de bestaanszekerheid van veel Nederlanders is aangetast, zou je toch denken dat nu de tijd aangebroken om weer te investeren in mensen en in die publieke sector. In de begrotingsbrief voor 2019 heeft de LCR een aantal suggesties gedaan. Het gaat vooral om scholing en instrumenten voor mensen om weer aan het werk te gaan, aan het werk te blijven en vooruit te komen op de sociaal economische ladder. Maar het gaat ook altijd weer om bescherming als het even misgaat. De noodzaak om iets te doen aan de koopkracht van minima wordt overal gevoeld behalve bij het kabinet lijkt het wel. Zo spraken diverse prominenten hun bezorgdheid uit over de daling van de koopkracht onder minima vorig jaar juni. Wetenschappers, bankiers, OESO, Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (WRR), De Nederlandse Bank, het Centraal Plan Bureau (CPB) en zelfs de Telegraaf vinden dat het noodzakelijk is om te investeren. Het bijzondere rijtje geeft wel aan dat vriend en vijand het met elkaar eens is dat investering in mensen hoognodig is. En dat is heel wat waard in de polder. Nu nog het kabinet het juiste moment laten vinden. Amma Asante Voorzitter Landelijke Cliëntenraad ⇒
Opzouten die participatiewetdoor hans goosen Maureen van der Pligt van de FNV had me uitgenodigd voor een actie, die was op dinsdag 21 januari op het Plein in den Haag. Je kan niet altijd op het Malieveld demonstrferen en aan het Plein ben je dicht bij de ingang van de Tweede Kamer.Er zou een cactus overhandigd worden aan staatssecretaris Tamara van Ark. Daar stond die dan, een uit hout gesneden vorm van een cactus met overal spijkertjes met velletjes papier eraan, met een tekst er op. Maureen vertelde me dat driehonderd mensen uit heel Nederland hun klachten op papier hadden gezet over de participatiewet. Er viel heel wat te lezen op die groengeschilderde houten cactus.Vijftig actievoerders en voorlopig niemand van de politiek. En zeker geen staatssecretaris. Totdat Jasper van Dijk van de SP naar buiten kwam. Kitty Jong, de vice-voorzitter van de FNV, was inmiddels ook gearriveerd. Jasper ging ook uitgebreid de briefjes lezen en werd gevraagd ook een briefje in te vullen. "Opzouten die participatiewet", las hij voor. Wie het rapport met de evaluatie van het Sociaal Cultureel Planbureau (SCP) heeft gelezen, of een artikel daarover door Tjeerd de Boer in Nieuwsbrief 142, zal hoogstwaarschijnlijk diezelfde mening toegedaan zijn. Vijf jaar lang heeft deze participatiewet vernietigend ingewerkt op mensen in de armoede, vanuit de redenering als je mensen maar verplichtingen en sancties oplegt, dan stimuleer je ze om aan het werk te gaan. "En ik heb een betere", zei Kitty Jong, "Opzouten die P wet". Inmiddels stapte ook Henk Kerstens van de PvdA door de buitendeur van de Tweede Kamer en werd erbij geroepen. Ook hij bewonderde de cactus. En ook Han Busker, voorzitter van de FNV kwam naar buiten. Hij ondersteunde de uitspraak van Kitty Nadat Kitty Jong en Han Busker zich samen naar de Tweede Kamer begaven, heb ik van Maureen afscheid genomen om me naar de metro van den Haag naar Rotterdam te begeven. En na enkele minuten in de metro kreeg ik eindelijk weer eens warme voeten. En maar negen dagen later was ik weer in den Haag. Als trouw verzamelaar van nieuws over mensen die te weinig te besteden hebben om van te leven en teveel om van dood te gaan, ontvang ik nogal veel persberichten. Het was weer aan het Plein in Den Haag, maar nu in de luxe (heren)societeit "de Witte", in een zaaltje ervan. Rond de tweehonderd mensen waren aanwezig bij een bijeenkomst over "Recht op werk" , georganiseerd door de FNV, waarbij zij het idee van "Sociale Ontwikkelbedrijven (SOB)" introcudeerden. Nu waren er naast de FNV-ers wel een behoorlijk aantal politici en ook de staatssecretaris, zij het wat later. De aanwezigen werden wederom voorgelicht door de SCP over het mislukken van de partcipatiewet. Waarbij bleek dat er van de vier doelgroepen Wajong, WSW, Bijstand en Nuggers (niet uitkeringsgerechtigden) er maar één in werk er op vooruit was gegaan. En dat was de Wajong, hoewel daarmee ook de beloning was achteruitgegeaan. Van de groep WSW-ers zitten na het sluiten van de sociale werkplaatsen er nog velen thuis met een uitkering. De voorspelde aantallen banen in de participatiewet voor de WSW-ers zijn nog lang niet gehaald. Waarbij typisch de overheid het meest achterblijft. Bij het optreden van Kitty Jong en Tamara van Ark samen werd uit de zaal de vraag gesteld over het budgetneutrale beleid van de overheid. Conclusie van de staatssecretaris was, dat zij er niets aan kon doen. Als je iets aan het beleid wil doen van een ministerie, dan zal dat uit het eigen budget van het ministerie moeten komen.Mijn conclusie daaruit is: de huidige overheid wil en kan niets aan de nood van twee miljoen arme Nederlanders doen, opzouten? ⇒
Jaarverslag RoSA! 2019 Het jaarverslag van de Rotterdamse Sociale Alliantie over 2019 is uit en kunt u hier lezen. ⇒
Positieve uitspraak systeem risico analyse (Syri) Den Haag, 05 februari 2020 De rechtbank heeft vandaag uitspraak gedaan in een zaak over het Systeem Risico Indicatie (SyRI). SyRI is een wettelijk instrument dat de overheid gebruikt voor de bestrijding van fraude op bijvoorbeeld het terrein van uitkeringen, toeslagen en belastingen. De rechtbank is van oordeel dat de wetgeving die de inzet van SyRI regelt in strijd is met hoger recht. De wetgeving voldoet volgens de rechtbank niet aan artikel 8 van het Europees Verdrag voor de Rechten voor de Mens (EVRM). Dit artikel beschermt het recht op respect voor het privéleven. Toets De rechtbank moest toetsen of de SyRI-wetgeving in strijd is met eenieder verbindende bepalingen van internationaal of Europees recht. De rechtbank heeft beoordeeld of de SyRI- wetgeving voldoet aan artikel 8 lid 2 EVRM. Die bepaling vereist een 'fair balance' (een redelijke verhouding) tussen het maatschappelijk belang dat de wetgeving dient en de inbreuk op het privéleven die de wetgeving maakt. Bijzomdere verantwoordelijkheid bij nieuwe technologieën Op grond van artikel 8 EVRM rust op Nederland als lidstaat bij de toepassing van nieuwe technologieën een bijzondere verantwoordelijkheid. Daarbij gaat het om de juiste balans in de weging van enerzijds de voordelen die aan het gebruik van die technologieën verbonden zijn tegenover anderzijds de inmenging die dat gebruik op het recht op respect voor het privéleven kan maken. Dit geldt ook in het geval van de inzet van SyRI. Inzet SyRI onvoldoende inzichtelijk en controleerbaar De rechtbank komt tot het oordeel dat de SyRI-wetgeving in haar huidige vorm de toets van artikel 8 lid 2 EVRM niet doorstaat. De rechtbank heeft de doelen van de SyRI-wetgeving, namelijk het voorkomen en bestrijden van fraude in het belang van het economisch welzijn, afgezet tegen de inbreuk op het privéleven die de wetgeving maakt. Volgens de rechtbank voldoet de wetgeving niet aan de 'fair balance' die het EVRM vereist om te kunnen spreken over een voldoende gerechtvaardigde inbreuk op het privéleven. De wetgeving is wat betreft de inzet van SyRI onvoldoende inzichtelijk en controleerbaar. De wetgeving is onrechtmatig want in strijd met hoger recht en dus onverbindend. Achtergrond Een aantal maatschappelijke organisaties, waaronder het Nederlands Juristen Comité voor de Mensenrechten, en twee burgers hebben deze procedure tegen de Staat aangespannen. De FNV heeft zich aan de zijde van eisers gevoegd. Eisers willen een 'halt' toeroepen aan het gebruik van SyRI. Zij vinden dat de overheid met de inzet van SyRI een ontoelaatbare inbreuk maakt op mensenrechten. De Staat is het niet eens met dit standpunt. De Staat heeft naar voren gebracht dat de SyRI-wetgeving voldoende waarborgen bevat om de privacy van eenieder te beschermen. ⇒
Uit de media binnenland Algemene en bijzondere bijstand: inhoud en verschil uitgelegd (Sociaalweb) ⇒ Rotterdam CDA en PvdA: geef langdurig werklozen betaalde baan in hun wijk (RTV Rijnmond) Parkhavenbesluit: deze komedie krijgt staartje (Barendrechts Dagblad) ⇒ Armoedebeleid Verband tussen minimumloon en zelfdodingen in VS (de Wereld Morgen / België) ⇒ armoede 'Katsjing!' Onderzoek Werkgevers en het lage-inkomensvoordeel (Groene Amsterdammer) ⇒ schulden Nationale ombudsman onderzoekt toegang tot wettelijke schuldsanering (Nationale Ombudsman) ⇒ werk 'Onze maatschappij is ziekmakend. De normen waaraan men moet voldoen, liggen zo hoog dat velen die niet halen' (de Morgen / België) Terug naar de keukentafel: Hoe Nederland kampioen flexwerk werd (Groene Amsterdammer) WRR-advies: de 'melkertbaan' komt misschien terug - en dan heet hij 'basisbaan' (NRC) WRR-rapport: Geen tegenprestatie én geen basisinkomen, maar hoe nu verder? (Sociaalweb) Medewerkers leerbedrijf Magis in dienst bij gemeente Rotterdam (RTV Rijnmond) ⇒ jongeren Amsterdam zet schuld jongeren om in lening (Volkskrant) Jongeren worden niet onnozel geboren, maar onnozel gemaakt. Bij ons door het onderwijs (Volkskrant) ⇒ zorg Actie tegen 'stille ramp in de ggz' (NRC) ⇒ vluchtelingen Afghaans meisje levenslang doof door hard kabinetsbeleid (Joop / BNNVara) Laat vluchtelingen niet eindeloos wachten! (Vluchtelingenwerk Nederland) ⇒ wonen Vestia mag 17 huurovereenkomsten Tweebosbuurt niet beeindigen (Rechtspraak) Rechter geeft bewoners Tweebosbuurt gelijk (Algemeen Dagblad) Vestia verhaalt schade van ludieke actie op bewoners van de Tweebosbuurt (Algemeen Dagblad) Plottwist in zaak Tweebosbuurt: bewoners mogen van rechter in woningen blijven (Hart van Nederland) Vestia wil slopen, maar mag 17 huurcontracten in Rotterdam niet beëindigen (NRC) Ommezwaai PvdA: sloop Tweebosbuurt op losse schroeven (Algemeen Dagblad) Rechter blokkeert sloop van Rotterdamse Tweebosbuurt, maar de coalitie blijft vóór (NRC) ⇒ media algemeen Media negeren behandeling Julian Assange en Chelsea Manning tot eigen schade en schande (de Wereld Morgen / België) Baudet maakt excuses (niet) (NRC) VN-Rapporteur over Julian Assange: "Onderzoeksjournalistiek criminaliseren wordt einde persvrijheid" (de Wereld Morgen / België) ⇒
