Sociaal Cultureel Planbureau; eindevaluatie participatiewet Tjeerd de Boer 8 december 2019 SCP maakt gehakt van Participatiewet. Deze wet deugde van geen kant en is faliekant mislukt, aldus FNV en CNV. Het lijvige SCP rapport (288 pagina's) is in ambtelijk- wetenschappelijke taal geschreven, de onderzoekers concluderen sober dat: "ondanks enkele positieve resultaten moeten we concluderen dat de Participatiewet de komende jaren nog flink wat werk behoeft om succesvol te kunnen zijn". Voor de 30.000 jonggehandicapten die tot 2015 in de Wajong belanden als zij op 18 jarige leeftijd arbeidsbeperkt zijn en daarna met de Participatiewet te maken kregen, nam de kans op een betaalde baan toe. Voor de ruim 440.000 mensen in de bijstand veranderde nagenoeg niets) + 1 % meer kans op werk, netto van 7 naar 8 % kans op werk). Voor mensen uit de WSW doelgroep nam de banenkans af van 55 % voor 2015 naar 39 % erna. Ook voor werkzoekenden zonder uitkering (Niet uitkeringsgerechtigden = Nuggers) nam de kans op werk niet toe, vaak door gemeenten afgewezen voor re-integratie trajecten. Ontstaan en doelen van Participatiewet (P-wet). Je kan deze wet zien als een versterking of verscherping van activerend arbeidsmarktbeleid dat sinds 1993 in gang werd gezet (Buurmeyer). In 1996 een Nieuwe Algemene Bijstandswet en toen die regeling niet streng genoeg bleek volgde de Wet Werk en Bijstand in 2004. In 1998 echter nog een uitbreiding van het stelsel van sociale zekerheid door de instelling van de Wet Werk en Arbeidsondersteuning Jong Gehandicapten Wajong voor iedere arbeid beperkte zonder arbeidsverleden vanaf 17 jaar. Schoolverlaters konden als zij aan de voorwaarden voldeden, direct gebruik maken van de regeling. In geval van betaald werk, voorzag de Wajong in een aanvulling op het verdiende loon, wat de werknemer zou verdienen indien deze niet arbeidsbeperkt was. De Wajonguitkering zonder werk was hoger dan de bijstand. Voor regering Rutte 2 was de inzet richting P-wet met name gebaseerd op de forse toename van mensen die in de Wajong terechtkwamen, ruim 200.000 voor 2014. Eenzelfde drama werd gevreesd als bij de oude WAO die in de jaren 80 naar de 1 miljoen gerechtigden naderde. Een belangrijk ander motief om de P-wet in te voeren was een geplande bezuiniging van 1,7 miljard op uitkeringen en uitvoeringsorganisatie in de periode 2014- 2018. De participatiewet concreet: De politiek hoopte door het samenvoegen van de Wajong, De Wet Sociale Werkvoorziening (WSW), de bijstand en Algemene Nabestaandenwet (ANW) tot een vereenvoudigde regelgeving en uitvoering van deze wetten te komen. Ten tweede werd het beleid ter zake van die wetten gedecentraliseerd naar de gemeenten die meteen te maken kregen met bezuinigingen. Ironisch genoeg bijvoorbeeld op re-integratie budgetten die juist een cruciale rol hebben met het geschikt maken van mensen met een grote afstand tot de arbeidsmarkt. De P-wet werd bedoeld om alle werkzoekenden met enig arbeidsvermogen aan het werk te helpen. Mensen in de oude WAO of latere WIA (grotendeels arbeidsongeschikt verklaard) kregen niet te maken met ondersteuning en verplichtingen op grond van de P-wet. In feite kwam de P-wet echter neer op het afschaffen van Wajong of WSW voor nieuwkomers met een arbeidsbeperking. Mensen in genoemde oude regelingen werkten vaak met een c.a.o. voor een minimumloon of hoger, bouwden pensioenrechten op en werkten in aangepaste werkomgevingen. De nieuwe instroom van mensen met arbeidsbeperkingen naar de P-wet kregen een uitkering op bijstandsniveau en werden ook direct onderworpen aan een streng bijstandsregime. Na 1 januari 2015 zou de bijstand als minimumuitkering verder worden versoberd door invoering van de kostendelersnorm die desastreus kon uitpakken, bleek later, voor eenoudergezinnen met 18+ kinderen met een eigen inkomen. De uitkering voor gezinnen werd toch al gekort, hoewel een verhoging van kindertoeslag dit verlies moest opvangen. De langdurigheidstoeslag van 340 euro per persoon per jaar voor mensen die langer dan 5 jaar in de bijstand werd afgeschaft en als individuele inkomenstoeslag overgelaten aan de willekeur van gemeenten. (voor zover mij bekend is deze toeslag het hoogst in Eindhoven (500 euro per jaar), in Rotterdam 120 euro gebleven en in Amsterdam slechts 85 euro per jaar). Beleidstheorie achter de P-wet. Jawel, de Rationele Keuze Theorie van de Neoliberalen vormt het uitgangspunt voor de beleidstheorie t.g.v. de P-wet. Simpel vertaald als iedereen kan werken als zijzelf maar willen en als de omstandigheden richting werk maar zo gunstig als mogelijk worden gemaakt. Een uitkering zou je pas kunnen krijgen als je aantoont dat je echt geen betaald werk kan krijgen, een omgekeerde bewijslast. In die context past ook wantrouwen en mogelijk bestraffen van werkzoekenden die niet of te weinig inspanningen leveren om aan het werk te komen. In de P-wet is een aantal maatregelen en boeten opgenomen om niet meewerkende werkzoekenden te pressen tot een betere arbeidsmoraal. Ook mensen die slordig waren met hun administratie riskeerden forse maatregelen zoals het stopzetten van de uitkering (max. 3 maanden). Het SCP stelde echter vast dat veel klantmanagers terughoudend waren met sancties omdat hun klanten van de regen in de drup zouden geraken (concreet: schulden). In feite is het zonde, dom en geldverspilling om an sich goede bedoelingen met de P-wet, zoals meer samenwerking binnen gemeenten tussen sociale diensten, UWV, de maatschappelijke zorg (WMO), jeugdzorg, onderwijsinstellingen en natuurlijk de klanten te verpesten door irreële veronderstellingen over gedrag van alle genoemde actoren. Gemeenten die een vast budget van het Rijk krijgen voor alle facetten van het sociaal domein, de P-wet, WMO, jeugdzorg, wonen en werkgelegenheid, en die maximaal moeten bezuinigen op het volume van uitkeringen, zullen geneigd zijn om de meest kansrijke werkzoekenden het eerst en het best te helpen. Mogelijk een van de belangrijkste conclusies van het SCP rapport. Het betreft dan jonggehandicapten die een sterke verbetering van arbeidsmarktkansen (38 % versus 29 % voor 2015). Alle overige doelgroepen, vooral de 440.000 mensen in de bijstand konden niet profiteren van grotere arbeidsmarktkansen ondanks de hoogconjunctuur na 2014. Werkgelegenheid voor arbeid beperkten. In 2014 zaten 103.000 mensen in de WSW, die je kan aanduiden als beschutte werkgelegenheid. Inderdaad konden de vaak lichamelijk en/of verstandelijk gehandicapten naast een minimumloon en goede arbeidsvoorwaarden ook meer zelfvertrouwen en sociale vaardigheden krijgen en aldus ook volwaardig deelnemen aan de maatschappij. Na 2014 is het niet meer mogelijk in deze regeling als ook de Wajong in te stromen, een nogal fundamentele stelselwijziging door de P-wet. Deze stelselwijziging werd onderbouwd door ambitieuze Wet Banenafspraak met vakbonden en organisaties van werkgevers. Voor 2026 moeten er 100.000 extra banen in de marktsector komen en 25.000 bij de overheid voor mensen met een arbeidsbeperking. Zodra bedrijven of overheid beneden het gestelde quotum van mensen in dienst met een arbeidsbeperking, volgt een boete. Intussen zijn vanaf 2014 50.000 extra banen gerealiseerd. Een schril contrast met de groei van het aantal beschutte banen (nu ongeveer 4000) en de werkgelegenheid door de overheid (minder dan 50 % van het doel). Veel werkgevers (66%) geven aan wel bereid te zijn om mensen met een beperking aan te nemen. Hoewel de ook in 2015 ingevoerde loonkostensubsidie als onderdeel van de P-wet een stimulans is voor werkgevers, geven zij vooraf en vooral voorkeur aan externe begeleiding door job coaches en ondersteuning voor aanpassing van werkplekken en functies. 1 op 3 werkgevers heeft mensen met een arbeidsbeperking in dienst, vaak dezelfde grote bedrijven. Het midden en kleinbedrijf mist de capaciteit en mensen om aanpassingen door te voeren in productieprocessen voor de doelgroep. Ook neemt de bekendheid met P-wet regelingen af naarmate ondernemingen kleiner zijn. De totale doelgroep van de P-wet. De P-wet is algemeen bedoeld voor mensen met een grote afstand tot de arbeidsmarkt, meestal door diverse arbeidsbeperkingen. Het valt op hoe groot deze groep is in de bijstand. Door gemeenten wordt geschat dat minstens 1/3 van de mensen in de bijstand blijvend tot de harde kern van onbemiddelbaren behoort, feitelijk arbeidsongeschikten. Van de mensen in alle P-wet doelgroepen geeft 60 % aan wel te willen werken maar zich daartoe niet in staat achten, momenteel of ook op langere termijn. Als het SCP in de conclusies stelde dat er heel wat werk te doen is om de P-wet meer tot een succes te maken voor de gehele doelgroep (i.h.b. voor mensen in de bijstand), dan moet er verder worden gewerkt aan de samenwerking tussen alle relevante organisaties binnen gemeenten en met de na 2015 opgerichte 35 regionale arbeidsmarktregio's waarin vakbonden en werkgeversorganisaties vertegenwoordigd zijn. Hoewel de P-wet werd bedoeld als een uniforme regeling voor voorheen mensen in de bijstand en de gehandicaptenregelingen, moet de samenhang van regels en uitvoering sterk worden verbeterd. Ook werkzoekenden zonder uitkering moeten niet wachten aan het eind van de rij voor ondersteuning of re-integratie trajecten, maar moeten ook gebruik kunnen maken van een veel ruimere begeleiding en ondersteuning voor alle mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Daarom vond ik het vreemd en onverstandig om te bezuinigen op het budget voor re-integratie en de WSW af te schaffen. De P-wet pakte desastreus uit voor mensen in de voormalige Wajong en WSW. Voor zover zij een baan kregen, ging dat om tijdelijk werk of kleine banen tegen lage lonen. De meerderheid van de mensen in de bijstand blijft daarin gevangen, zij hebben geen keus, laat staan een rationele keus! De kans op terugval van werk naar uitkering blijft groot voor de gehele doelgroep. Het SCP stelde regelmatig in het rapport dat het gemeten succes in banenkansen en werk ook tijdelijk kan zijn, namelijk zolang de hoogconjunctuur voortduurt. Het behoeft geen toelichting dat de intussen bekende Financiële Prikkeltheorie (dwang en sancties voor bepaalde werkzoekenden) geen enkel effect had op meer succes in het verkrijgen van betaald werk voor degenen die al in de uitkering zitten. Arbeidsdwang zorgde vaak voor schrijnende gevallen in de doelgroep, met name voor duizenden mensen in de bijstand. Zie Lokale Monitor Werk en Inkomen en Zwartboek Bijstand van de FNV. Een afschrikkend effect voor mensen in de P-wet uitkering en voor degenen die op het punt stonden om een uitkering aan te vragen. In Rotterdam moesten ze Papiertje Prikken als nieuwe uitkeringsgerechtigden. Mogelijk dat de ramp met de toeslagen voor kinderopvang, die duizenden gewone hardwerkende gezinnen trof als zijnde fraudeurs een eind maakt aan de Afschrikwekkende Overheid die tot wantrouwen of zelfs woede leidde bij zoveel burgers die ervan afhankelijk zijn. ⇒
Wat cijfers door Hans Goosen Toespraak 27 november tijdens voor 14 euro in het wijkpark Oude Westen Ik ga het over wat cijfers hebben 150, 40 en 14. Schrik niet en loop niet weg. Het zijn niet de cijfers zelf, maar wat er achter ligt. En hoe dat binnenkort bij elkaar komt. 150 Honderdvijftig jaar geleden was dit landje bij de zee nog vooral van de boeren en van de ambachtslieden. Terwijl in bijvoorbeeld Engeland, de stoommachines in fabrieken draaiden op kolen, waarmee de uitbuiting van de aarde een aanvang had genomen. Waar de nieuwe generatie van nu gespaard moet blijven via een klimaatakkoord. De liberalen hadden in 1848 in Nederland koning Willem 3 zijn macht ontnomen en een kleine elite van de rijken had stemrecht. Het was 1870 en even na de derde internationale van de communisten, die niet goed was verlopen. In Rotterdam had je veel groepen van vakbondslieden, in de oude zin van het woord, de belangrijkste groep in Rotterdam waren de grafici, de drukkers. In Amsterdam was er een luxueuzer groep, de diamantairs. De grafici in Rotterdam wilden in de voorjaar samenwerken met andere vakbonden. In mei 1870 kwam de Rotterdamsche Bestuurdersbond tot stand. Gematigd en ook een tikje liberaal, het begin eigenlijk van het poldermodel, maar ook de eerste voorloper van de federatie, die via het Werknemersverbond in 1871, opgericht in Amsterdam, via de NVV later, nog later de FNV werd. En daar moet 150 jaar later, in mei 2020 aandacht aan besteed worden. 40 Bijna 40 jaar geleden in 1981 werd er in Nederland het akkoord van Wassenaar gesloten. De tijd was ook in Nederland rijp via Margaret Thatcher in Engeland en Ronald Reagan, om het neoliberalisme en de marktwerking tot het enige economisch geloof te verheffen. En daar plukken de armen al vier decennia de bedorven vruchten van. Met bezuinigingen op de uitkeringen, met bezuinigingen op de AOW, met boetes en maatregelen en de dienst Sociale Zaken, die tot participatiewet werd omgevormd in 2015. Een participatiewet die vorige week tot het bot werd geanalyseerd en bij het vuilnis werd gezet door Kim Putters van het Sociaal Cultureel planbureau. Maar neo-liberalistisch geloof houdt ook in aanbestedingen, met het vernietigen van kenniskapitaal en mensen die hun baan verleizen. En mensen terugkerend in werk ontdekken dat banen niet meer bestaan, alleen nog maar contracten en overeenkomsten, waar de zzp-er nauwelijks of niet mee kan rondkomen. En waar grote bedrijven wegkomen met het ontduiken van belastingen. En waar ook de belastingdienst de wet aan zijn laars lapt. Onder het motto: rijken worden rijker, armen worden armer. Flexwerk weg en belasting voor Shell (herhaald door het publiek) Duidelijk is dat we samen van onderaf komend jaar twee slagen moeten maken. Ten eerste het neoliberalisme tot een New Deal omsmeden. Nieuwe en dan wel sociale afspraken in Rotterdam, Nederland en in Europa. Ten tweede terug naar een sociaal stelsel, dat mensen met een uitkering niet meer vervolgt, maar ontzorgt, zoals dat in de artikelen 19 en 20 van onze grondwet staat. Achterstallig sociaal onderhoud inhalen, complete sociale renovatie! 14 Mensen met minimale inkomsten, werkend, met een uitkering of met een laag pensioen zijn er in de afgelopen 40 jaar bijna 35% op achteruit gegaan, als we kijken naar de cao-lonen. Vandaar ook dat de armoede onrustbarend toeneemt. Ongeveer 72% merkt niets van een verbeterde economie, na de neoliberale crisis in 2008. In Rotterdam, de armste grote stad van Nederland niet. In het land niet. En zeker niet in Europese landen zoals Griekenland en Italië. De gewone bevolking is daar door de regering en de banken van Nederland en Duitsland financieel uitgekleed. Terwijl we ze wel verplichten vluchtelingen op te vangen, die verdeeld zouden moeten worden over een ooit solidair Europa. Het plan voor een minimumloon van 14 euro, in navolging van 15 dollar in de Verenigde Staten, is een heel goed idee ook volgens de Rotterdamse Sociale Alliantie, RoSA! Maar dan ook de uitkeringen en de AOW mee laten stijgen. En wel om twee redenen. Met bijvoorbeeld de huidige bijstand is voor de meesten niet meer te leven. En een impuls van de economie via bijstand en AOW levert veel koopkracht op. Het geld stroomt in de zakken van de middenstand, die nemen mensen in dienst en de belastingopbrengsten stijgen. Joseph Stiglitz, Nobelprijswinnaar economie, schrijft dat ook in zijn nieuwste boek. Vorige week verklaarde staatsecretaris mevrouw van Ark om de uitkeringen niet mee te laten stijgen. Dat luchtballonnetje van haar op donderdagochtend is diezelfde dag nog vakkundig doorgeprikt. En waar komen 150 , 40 en 14 nu samen. 150 jaar is de vakbeweging een drager van de solidariteit, net zoals onze Rotterdamse Sociale Alliantie dat is. 40 jaar neoliberalisme is genoeg. Opdat er weer een sociale samenleving ontstaat. Eerst achterstallig sociaal onderhoud uitvoeren en daarna een samenleving waar men elkaar weer kan vertrouwen en met elkaar de handen uit de mouwen steken. 14 euro is het middel om de koopkracht te gebruiken om nieuwe echte banen te maken. 14 euro en uitkeringen mee omhoog En waar gaat dat samenkomen? Op 9 mei 2020 om twee uur wordt de derde Rotterdamse Mars tegen de armoede gehouden. Armoede kent vele gezichten, financiële armoede, uitsluiting is armoede, eenzaamheid is armoede, armoede door onrecht, het komt allemaal op de borden tijdens de demonstratie te staan, vanaf het beeld de Verwoeste Stad van Zadkine en de manifestatie erna op het Schouwbrugplein. Dus komen op 9 mei, twee uur, bij de Leuvehaven. 9 mei, armoedevrij en ook deze laatste kreet werd hard meegeschreeuwd. ⇒
LCR blij met prijs voor privacyschenders SyRi en minister Dekker 'Overheid valt in de prijzen als grootste privacyschender', meldde de NOS. SyRi, het programma om uitkeringsfraude op te sporen, kreeg een Big Brother Award van de privacywaakhond Bits of Freedom. Minister Dekker valt 'in de prijzen' met zijn plannen om datasets aan elkaar te koppelen waardoor kan worden bekeken of iemand een schuld kan betalen. De Landelijke Cliëntenraad (LCR) is blij dat op deze manier aandacht gaat naar systemen die schade kunnen toebrengen aan burgers. Rechtszaak Al eerder dit jaar spande de LCR samen met Stichting Platform Bescherming Burgerrechten, het Nederlands Juristen Comité voor de Mensenrechten (NJCM), Stichting Privacy First, en Stichting KDV een rechtszaak aan tegen SyRi. SyRI licht met geheime algoritmen complete woonwijken door om burgers te profileren op het risico dat ze frauderen met sociale voorzieningen. Volgens de organisaties vormt dit systeem een bedreiging voor de rechtsstaat en moet SyRI onrechtmatig worden verklaard. De uitspraak van de rechtszaak die eind oktober diende, vindt plaats op 5 februari 2020. ⇒
Twee mooie moties aangenomen Door René Peters, tweede kamerlid uit Oss Tijdens de begrotingsbehandeling van Sociale Zaken en Werkgelegenheid, heb ik twee moties ingediend. Allebei samen met Jasper van Dijk. Een over de mogelijkheid tot het kwijtschelden van alle door de overheid gecreëerde en oninbare verhogingen op schulden. En een over de effecten van de kostendelersnorm. Beide moties werden door de staatssecretaris ontraden. Dat wil zeggen dat ze hoopte dat ze niet zouden worden aangenomen. Maar ze zijn wel aangenomen. En ik ben daar blij mee. Een motie veranderd de wereld niet. Dat weten we allemaal. Toch zijn deze moties niet zonder betekenis. Het feit dat ontraden zijn, maar toch zijn aangenomen, wil in ieder geval zeggen dat een meerderheid van de Tweede Kamer van mening is dat er iets veranderen moet. Ik heb de staatssecretaris gevraagd schriftelijk te reageren en uit te leggen op welke manier deze moties uitgevoerd gaan worden. Er worden veel moties ingediend. Van de meeste hoor je nooit meer iets. Dat gaat bij deze moties niet gebeuren. motie over onderzoek uitvoering uitzonderingsjaar De Kamer, gehoord de beraadslaging, constaterende, dat de overheid de grootste schuldeiser is en dat deze schulden nog eens worden verhoogd door een opéénstapeling van boetes; constaterende, dat deze schulden door deze opéénstapeling van boetes na enkele jaren zo hoog zijn geworden, dat ze feitelijk oninbaar zijn; van oordeel, dat schuldenaren onder voorwaarden gebruik moeten kunnen maken van een 'uitzonderingsjaar', waarin alle door de overheid gecreëerde en oninbare verhogingen worden kwijtgescholden; verzoekt de regering te onderzoeken hoe en met welke consequenties invoering van een uitzonderingsjaar mogelijk is en de Kamer hierover voor de zomer van 2020 te rapporteren, en gaat over tot de orde van de dag. Peters en Jasper van Dijk motie over onderzoek effecten kostendelersnorm De Kamer, gehoord de beraadslaging, Constaterende dat het aantal daklozen stijgt; constaterende, dat het aantal jong volwassenen zonder vaste woon- of verblijfplaats stijgt; constaterende dat het in huis nemen van of samen wonen met mensen door de kostendelersnorm binnen de Participatiewet een negatief effect op het inkomen heeft; constaterende dat er geen onderzoek gedaan is naar de effecten van de kostendelersnorm binnen de Participatiewet; van oordeel dat dakloosheid een onrecht is dat niet zou mogen bestaan; verzoekt de regering onderzoek te doen naar de effecten van de kostendelersnorm op de huisvesting van mensen en de Kamer voor de zomer te informeren, en gaat over tot de orde van de dag. Peters en Jasper van Dijk ⇒
'Laat volwassenen met beperkt budget gratis in het ov' Ik las ik in de krant dat D66 en PvdA willen dat kinderen voortaan op woensdagmiddag en in het weekend gratis met het openbaar vervoer kunnen reizen. Een sympathiek idee, maar ik vraag mij echt af of dit zoden aan de dijk gaat zetten. De kinderen moeten dan wel onder begeleiding van een volwassene reizen, maar voor hen wordt niets geregeld. Zij moeten gewoon blijven betalen. Ik trek de toegevoegde waarde van dit voorstel dan ook in twijfel. Wat je ook regelt voor kinderen, als je niets doet voor de ouders, zal het beoogde effect uitblijven. Vooral ook omdat bij gezinnen met weinig geld uitstapjes op de laatste plek van hun lijst met noodzakelijkheden staan. Denk hierbij niet alleen aan de bezoekjes aan opa en oma, maar ook aan de bioscoop, de dierentuin of naar buitenschoolse activiteiten zoals dans- en muziekles. Gezinnen die weinig geld te besteden hebben, betalen eerst hun vaste lasten zoals wonen, zorgverzekeringen en later volgt eten, drinken, kleding en schoeisel en daarna pas de uitstapjes. En het zijn juist die leuke uitstapjes of deelname aan sport, muziek of danslessen die ervoor zorgen dat de kinderen even uit de stresssituatie van geldgebrek, armoede en schulden kunnen treden om onbekommerd plezier te hebben. Naast plezier leveren sport, muziek en dans ook een positieve bijdrage aan de ontwikkeling van kinderen. Ik moet denken aan het gezin van vader en moeder met vier schoolgaande kinderen in Haarlem. Ik sprak hen een paar jaar geleden in het kader van een onderzoek naar armoede en culturele participatie van kinderen uit minimagezinnen. Ik zocht uit wat de beweegredenen waren voor gezinnen om hun kinderen niet deel te laten nemen aan culturele en sportactiviteiten. De conclusie was dat de drempels voor participatie neer kwamen op: geld, onbekendheid met de fondsen, onbekendheid met het aanbod in de wijk, en de logistiek van het halen en brengen. Wat bleek namelijk: in de loop van de jaren is het aanbod van jeugdtheater en muziekinstellingen op wijkniveau enorm verschraald. Aanbieders van culturele activiteiten gaven destijds aan dat zij, mede door bezuinigingen, voornamelijk kinderen uit betere milieus bereiken. Zij zouden graag zien dat meer kinderen komen, maar zij vestigen zich voornamelijk in de 'betere wijken' omdat daar ouders wonen die de lessen kunnen betalen. Daardoor zijn zij minder aanwezig in wijken waar mensen wonen met weinig geld. Dit gezin zat in de schuldhulpverlening en had per week ongeveer 80 euro te besteden. 80 euro voor eten, drinken, kleding, reizen en eventuele feestjes, verjaardagen en buitenschoolse activiteiten van de kinderen. Iedereen die kan rekenen weet dat het godsonmogelijk is om dit te bolwerken met 80 euro per week. De 80 euro ging dus naar de meest noodzakelijke uitgaven zoals eten en drinken. De moeder vertelde dat het voor haar zelfs een probleem was om de bus te pakken naar de voedselbank. Buskaartjes betalen voor vier kinderen om naar de stad te reizen voor muziek of danslessen zou helemaal moeilijk zijn. 'Het moet allemaal op de fiets te berijden zijn en anders gaat het feestje niet door' gaf zij aan. En zo is de cirkel weer rond. De overheid bezuinigt op het aanbod en creëert een gat, de markt stapt in dit gat en vervolgens zijn het alleen de financieel draagkrachtige ouders die hun kinderen kunnen laten participeren en staan de gezinnen met weinig geld in de kou. Want de instellingen trekken weg uit de arme wijken en gaan de financieel draagkrachtige ouders achterna. De financieel minder draagkrachtige ouders blijven achter met een verschraald aanbod en hoge reiskosten als ze wél iets willen ondernemen. Met name jonge kinderen werden hiervan de dupe omdat zij niet makkelijk op de fiets konden stappen om naar het aanbod in de stad toe te reizen. Je laat jouw dochter van zes immers niet alleen op de fiets naar de stad rijden. Een bemiddelaar – tussen ouders en instellingen – die ik sprak gaf dit ook aan: 'Kinderen gaan niet naar buiten de wijk voor lessen. Omdat ouders het vervoer niet hebben of geen tijd hebben. Of er zijn broertjes en zusjes waardoor ze het logistiek niet voor elkaar krijgen. Voor gezinnen met geld is het makkelijker.' Kortom: een super sympathiek voorstel van D66 en PvdA, maar regel het ook voor de volwassenen want anders heeft het weinig nut. Niemand laat zijn zoon of dochter van vier alleen in de bus stappen richting opa en oma, muziekles of sportactiviteiten. Amma Asante Voorzitter Landelijke Cliëntenraad ⇒
Uit de media Europa Lagerhuisleden zijn 'rukkers' in Noord-Engeland (NRC) Het Schotse onderscheid (de Groene Amsterdammer) Zelfs traditionele Labour-gebieden verschieten plots van politieke kleur (Trouw) ⇒ binnenland de Hofbar met Marcel Thomassen (onze correspondent uit Maassluis) (POW) 'Een uitkering is geen gunst, het is een recht' (de Monitor) 'Minister van Gehandicaptenzaken' stopt als raadslid Hardenberg (NOS) Aannames (de Groene Amsterdammer) Macht op vrijdag: De Participatiewet is mislukt. Waarom zet Van Ark dan toch door? (Vrij Nederland) Vrouwenquotum, historische stap of slap poldercompromis? (NRC) Dijkhoff: geen spijt, geen wachtgeld (NRC) Wethouders verbaasd over behandeling Dijkhoff in wachtgeldkwestie (Volkskrant) ⇒ Rotterdam Unieke winactie Songfestivalkaarten voor Rotterdammers (Persbericht Gemeenmte Rotterdam) Rotterdamse jongeren in armoede krijgen extraatje (Dagblad 010) ⇒ Armoedebeleid Deze zes maatregelen helpen om dakloosheid tegen te gaan (NRC) Kerstactie 'Zuid voor Zuid' moet alle records breken (RTV Rijnmond) ⇒ armoede Aantal huishoudens met laag inkomen 3 jaar gelijk gebleven (NRC) Een derde van mensen valt binnen vijf jaar terug in bijstand (Divosa) De Participatiewet heeft kwetsbaren juist gedupeerd en buitengesloten (Trouw) ⇒ schulden Accountmanagers gaan collectief schuldregelen landelijk uitrollen (NVVK) ⇒ werk Payroll, uitzend, zzp of vaste dienst? Dit betekent de WAB voor jou (RTL Z) Aantal arbeidsmigranten in Rijnmond groeit fors, lees hier hoe het in jouw gemeente zit (RTV Rijnmond) ⇒ jongeren Blog Amma Asante: open brief aan Tamara van Ark (Landelijke Cliëntenraad) ⇒ basisinkomen 'Weerstand tegen basisinkomen neemt af: Evenveel voor- als tegenstanders' (nu.nl) ⇒ zorg Ombudsmannen manen kabinet tot actie tegen groei aantal daklozen (Woonbond) Rapport: Onvoldoende steun voor Nederlanders met een beperking (nu.nl) Ooit een normaal mens ontmoet en... beviel het? (Aart van Zevenbergen / SP Rotterdam) ⇒ wonen Het is tijd voor een radicaal groene woonpolitiek (RTL Z / Cody Hochstenbach) Eigen huis voor een modaal inkomen nog verder weg (NOS) Corporaties willen echt antwoord op bezwaar verhuurderheffing (Woonbond) ⇒ verrijking en neoliberalisme Joseph Stiglitz, Rebel in maatpak (de Groene Amsterdammer) ⇒ klimaat Wat mogen we verwachten van de klimaatconferentie in Madrid? "We hebben nieuwe en strakkere doelstellingen nodig" (VRT België) Mitsubishi belooft Eneco een duurzame toekomst (Trouw) De zee stijgt, Nederland ligt gunstig – nóg wel (NRC) ⇒ media algemeen Cliché over 'profiterende babyboomers' klopt niet (Algemeen Dagblad) 'We could socialise the financial sector' (International Politics and Society) ⇒
